Diep vanbinnen

Hoop

Speciaal voor sylverrains
Ooit was er een schrijf challenge die te maken had met mentale gezondheid. Daar heb ik tot nu aan gewerkt. Alleen is het... hét nog lang niet. Het ligt te ver buiten mijn kunnen. Om het kort samen te vatten: representatie is goed, zolang het goed wordt gedaan.
Dus... ik dacht aan een soort van gedicht over hetzelfde onderwerp, maar vager. Mentale gezondheid en dan speciaal DID, dissocialtive identity disorder/dissociatieve identiteitsstoornis/meervoudigepersoonlijkheidsstoornis.
Hopelijk is het iets (:

Je raakte aan de praat met het duistere in jezelf
Maar nam de goede stukjes niet mee
Nog steeds kan je ze moeilijker vinden
Nog steeds zou je ze beter willen kennen

Je viel onverwacht terug in oude gewoontes
Je liet je hoofd weer hangen
Je stopte je handen in je mouwen
Je sloot je af

Je gedachten waren er niet bij
Dat zag ik
Elke dag weer was je in de mediatheek
Wanneer je maar kon
Dat wist ik
Iedere week leek het alsof de stilte won

Telkens vond ik je
Zat ik bij je
Ik nam jouw kleine hand in de mijne
Ik wist niet wat te zeggen
Een dichte broodtrommel op tafel

Op een dag kwamen de woorden
In jouw kamer, jij op je bed
Op jouw bureaustoel zat ik
Klinkklaar huiswerk op het bureau
Verontschuldigingen
Tranen toonden een treurig lot
Mijn hart brak niet geleidelijk
We omhelsden elkaar
Ik sprak mijn eigen woorden

Ik wilde dat je wist
Hoeveel je voor me betekent...
Hoe goed jij bent...
Hoe goed jij mij laat voelen...
Ik voel me thuis bij jou.

Het is alsof ik naar mezelf kijk vanaf een afstand
Het lijkt alsof ik niet  hier ben
Stemmen klinken in mijn hoofd die ik niet ken
Ze zijn niet alleen verschillend, ze hebben andere karaktertrekken dan ik
Ze zijn niet mij, terwijl ze deels mij zijn
Mijn geheugen ligt aan diggelen

Het deed tranen over wangen biggelen

Terwijl ik weet dat ik dingen moet hebben gedaan
Waarschijnlijk ben ik fouten begaan
Twijfels, ik ben zo onzeker
Het gaat niet goed, dat zeg ik, en ik ben helemaal geen spreker

Het doet me denken aan een dag
Ik tekende, jij schilderde
Een discussie over onze toekomst
Frustratie had mij overgenomen zoals nog nooit was gebeurd
Ik voelde me het domst
Angst had mij in zijn greep, voor mijzelf, maar vooral voor jou
Met de snelste voeten was je gegaan in de kou
Zo snel mogelijk, ik was je achterna gegaan
Verwarring, een versnellend hart, brandende ogen
Een ontwijkende blik
Je was uiteindelijk in slaap gevallen
Thuis, in je eigen bubbel
Mij werd het te veel, ik kon niet door jouw façade heen

We houden hoop
Dat moet wel
Jij gaat een pad bewandelen
Spoedig, jij hoeft niet veel tijd te verslaan
Maar stel het wachten wordt langer dan één volle maan
Dan zal ik samen met jou in het duister staan
Ik ben er voor je
Jij kunt dit, jij bent sterk...
Gun mij de tijd om jou het best te steunen...
Je hoeft alle antwoorden niet alleen op te dreunen...
Misschien zie jij alleen duisternis...
Maar er is zoveel meer...

Jij gaat jezelf vinden
Je zult ontdekken hoe mooi jij bent...
Dat jij sterk bent, een vechter....
Ik ben hoe dan ook trots op je
Waarheen het pad ook leidt
Ik ga met je mee
En zal er voor je zijn.