"Hyung"
"အင်း"
"ဒီမှာ Hyung အတွက် နေ့လည်စာယူလာပေးတယ်"
"အင်း ထားခဲ့"
"စားပြီးတဲ့ အထိစောင့်ယူသွားမလို့"
"မဆာသေးဘူး ပြီးမှ စားလိူက်မယ်"
"အင်း...စောင့်မယ်"
အလုပ်တွေလဲများနေတာမလို့ ထမင်းစားဖို့ အာရုံမရသေးပဲ အလုပ်ပဲဆက်လုပ်နေလိုက်သည်။
နေ့လည် (၁)နာရီခွဲ။
ထမင်းစားမယ်လုပ်တော့ ၁နာရီပင် ခွဲနေသည်။ Donghyuck ကတော့ စောင့်နေတဲ့ ထိုင်ခုံပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ငိုက်နေသည်။
"ဟင်း...ရောက်တဲ့နေရာအိပ်ပြန်ပြီ"
"Donghyuck"
"ဟင်...အော် Hyung စားပြီးပြီလား"
"အခုမှ စားမလို့"
"အော်....လိုက်ခဲ့မယ်"
ထမင်းစားတော့လဲ လူကိုရှေ့မှာထားပြီး ထိုင်စောင့်နေပြန်သည်။
"စားမလား"
"တော်ပြီ ဗိုက်မဆာ....ဂွီ"
"ပါးစပ်ကငြင်းပေမဲ့ ဗိုက်ကမငြင်းဘူးပဲ...စားပါ"
"နည်းနည်းပဲ စားပါ့မယ်"
အခု Donghyuck ရဲ့ပုံစံကဆို ကျွန်တော့်အကြိုက်လိုက်နေပေးနေတဲ့ ပုံစံလေးဖြစ်သည်။
"ဝအောင် စားပါ "
တသျူးကိုယူလိုက်ပြီးတော့ ပေနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းကိုသုတ်ပေးလိုက်ရသေးသည်။
"ပေအောင် စားပြန်ပြီ"
"အော်...အင်း Sorry"
"စားပြီးရင် သိမ်းပြီးပြန်တော့"
"Hyung ကရော..."
"ဝသွားပြီ..."
"အော်....ခဏနေကော်ဖီလာပို့ပေးမယ်နော် စောင့်နေ"
တကယ်တော့ ကျွန်တော်ဗိုက်မဝသေးပါ။ဒါပေမဲ့ Donghyuck ကကျွန်တော့်ထပ်ပိုဆာနေတယ်ထင်လို့ ကျွေးလိုက်တာဖြစ်သည်။
"Hyung.... Coffee Time"
"ထားခဲ့လိုက်"
"ဒီမှာ ကော်ဖီ ဒါလေးက စတေယ်ဘယ်ရီကိတ်လေး...ခုနက ဗိုက်မဝလောက်ဘူးလေ....စားဖြစ်အောင်စားနော်"
