Ben kendi kalbinde tutsak olan o kızım.
Her nefesimde harlanan ateşimin mimarisiyim.
Sıcak gecelerin soğuk mevsimiyim.
Ben kabusum.
Ben külüm.
Ve kalbime sıcak bir adamın aşkını sığdırdım.
"Sen ölmeyi seviyorsun Ay Parçası, ben ise her seferinde sen...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hiç geçmeyecekmiş gibi... _
"Eğer seni sevseydim, sen daha doğar doğmaz bu ölümü gerçekleştirirdim."
Kıyameti yaşarken o an keşke dedim içimden bu acizce sevgiye. Keşke beni sevseydi. Sevseydi de bu kadar çok canım yanmasaydı. Sevseydi de bunca umudun ateşi olmasaydı. Sevseydi de onun katili olma isteğimi bana vermeseydi.
Titreyen göz bebeklerimle korkuyla yetimhaneye bakarken alevler başımı döndürüyordu. Oysa Dünya o anda durmuş gibiydi. Ya da hepimizi mahvedercesine sarsılıyordu. İçimde yükselen kusma isteğiyle birlikte ileri doğru bir adım attım. Belki de o adımı attığımı sanmıştım, emin değilim. Tüm mahallede yankılanan feryatlar ateşten bile beterdi.
"Ölseydim keşke," diye bağırdım içimden. "Sevilmemek hiç bu kadar zor olmamıştı."
Umutla tutunduğum dallar bana ihanet etti.
Yere düştüm.
Çakıldım.
"Ölmeliydin," dedim fısıltıyla.
"Ölmeliydim."
Nefesim umut hırsızıydı.
İtfaiyeciler canla başla yangını söndürmeye çalışırken kimse Derin ablanın içindeki ateşi söndüremeyecekti. Hayatı yanıyordu. Öne doğru ilerlemeye çalışmak yerine bu sefer geriye doğru adımladım. Bu sefer başarabilmiştim çünkü ruhum burada durmak istemiyordu. Arkamı döndüğümde kalabalık insanlar daha fazla başımı döndürdü. "Sönsün artık," diye bağırdığını duydum Derin ablanın hıçkırıklarının arasından. Aral'ın onu kollarından tuttuğunu biliyordum.
Arkama tekrar bakacak cesaretim yoktu.
Yaşayacak cesaretim yoktu.
"Lütfen,"
Gözlerim çocukların olduğu servisi aradığında onları bizim arabanın iki önünde gördüm. Hepsi gözlerindeki korkuyla camdan buraya bakarken ellerimin üzerinde minik bir el hissettim. "Mehir abla," Kafamı aşağı doğru eğdiğimde Kübra ile göz göze geldim. "Korkuyorum," dedi dolu gözleriyle. "Bu kabusumdan çok daha korkunç." Benim gibi arkaya bakma cesareti yokken sığındığı yer gözlerimdi. Cehenneme baktığında habersizdi. Ateşin sebebine baktığından habersizdi. En büyük kabusuna baktığından habersizdi.
