Believe - Min Yoongi

9. Bölüm

Sınır: +15 oy ve +4 kişiden +70 yorum.

...

"Jimin!"

"Efendim?!" diye bağırmasıyla merdivenlerin korkuluğundan kafamı aşağı uzattım.

"Geçen gün aldığın hırka nerede?!"

"Ne yapacaksın sen benim hırkamı?!"

Eminim şuan kaşlarını çatmıştı.

"Ya ben onun cebine çikolata atmıştım. Onu alıcam."

Jimin geçen gün kendine hırka almıştı ve üzerine oluyor mu diye denemişti. Benimde o anda elimde Seokjin'den kaçırdığım son çikolata paketi vardı.

Seokjin birden içeri gelince de Jimin'in cebine atmıştım telaştan. Şimdi de regl olmuştum ve çikolataya ihtiyacım vardı.

"Odamda. Dolabın içine bak." demesiyle odasına doğru ilerledim ve kapısını açıp içeri girdim.

"Bu odanın hâli ne Jimin ya?!"

Resmen oda savaş alanıydı. Bu çocuk burada nasıl yaşıyordu ki? Aradıklarını nasıl buluyordu?

Bunları düşünmeyi bir kenara bırakıp biran önce çikolatamı bulmalıydım.

Dolabın kapağını açınca karşılaştığım kıyafet yığınıyla ofladım. Nereden onun cebine koymuştum ben çikolatayı?! Koysaydım kendi cebime!

Gerçi Seokjin ceplerime bakmıştı. Kesin yakalanırdım o zaman ama böyle de kendime eziyet çektiriyordum resmen.

Jungkook'a söyleseydim beraber markete gidip alırdık ama beyefendi yine çakma sarışınlarının yanına gitmişti.

"Of! Ben nasıl bulayım şimdi çikolatamı?!" diye sinirle söylendim ve kıyafetleri kenara itmeye başladım.

Hırkayı bulamamak beni daha fazla sinirlendirirken derin bir nefes aldım ve içimden kendime sakin olmamı söyledim.

Elimi kıyafetlerin altına koymamla hissettiğim kağıt parçası kaşlarımın havalanmasına sebep oldu.

Hızla kağıdı alıp ne olduğuna bakmaya başladım. Gördüğüm isimle kaşlarım çatılırken bu ismi daha önce duyup duymadığımı düşünmeye başladım.

Kim Han Seo.

Daha önce hiç duymamıştım. Ne burada ne de karakolda.

"Jieun, buldun mu?"

Jimin'in yakından gelen sesiyle hızla kapıya bakıp geri kağıda döndüm. Altında yazan adresi hemen ezberledim.

"Jieun?"

Kağıdı kıyafetlerin altına geri koydum ve dolaptan biraz uzaklaşıp Jimin'e döndüm.

"Buldun mu?"

"Sence Jimin! Burası o kadar karışık ki ben bile kaybolabilirim."

Göz devirdi ve önüme geçip dolaba bakmaya başladı. Bir dakika sonra sonunda hırkayı bulup bana uzattı.

"Al bakalım."