My Neighbour [KookJin]✔️

~9~

ZawGyi
________

လူေတြကေျပာၾကတယ္ ဘဝဆိုတာကံပါရင္
ဆံုမယ္ကံမပါရင္မဆံုဘူး။ အခ်ိဳ႕ေတြကဘဝ
မွာ ခြင့္မေတာင္းပဲဝင္လာတက္ၾကတယ္အခ်ိဳ႕
ေတြကေတာ့ခြင့္မေတာင္းပဲထြက္သြားတက္
ၾကတယ္။ အဲ့ေတာ့တစ္ခုသိလိုက္တာက
မင္းနဲ့ငါနဲ့ ကံပါလို့ဆံုၾကတာမလား။

ရင္ထဲေတာ့လွပ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။
အဲ့ဒီေနရာေလးကိုေတာ္ရံုဆ္ိုဘယ္သူ ့မွ
မလာၾကဘူး က်ေနာ္တစ္ခုခုျဖစ္ရင္
တစ္ေယာက္တည္းသြားျပီးဟိုေတြးဒီေတြး
ေတြးေနတက္တဲ့ေနရာေလးကိုဘယ္သူ ့မွ
မလာခဲ့ဘူး။ တခါတေလ ကေလးေတြက
ေဆာ့ရင္းနဲ့ ဟိုေခ်ာင္သြား ဒီေခ်ာင္သြားဆိုေတာ့
အဲ့ဒီေနရာေလးကိုခနခနလာလြန္းလို့သရဲ
ေျခာက္တယ္ဆိုျပီးေျပာခဲ့လို့မလာၾကတာ။

ဒီလိုတိတ္ဆိတ္ျပီး ခံုတန္းအစုတ္ေလးတစ္လံုး
သာရွိတဲ့ေနရာေလးကိုက်ေနာ္ကလြဲျပီး
အျခားသူမသိ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕တစ္ဦးတည္း
ေသာ အေျဖရွာမရတဲ့ပုဒ္စာငယ္ေလးက ဘာလို့
ဒီမွာရွိေနလဲသိခ်င္မိတယ္။

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသူ ့ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာေလးကို
ေၾကာင္အမ္းအမ္းေလးျဖင့္ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။
ဒါေပမဲ့ ခနၾကာေတာ့ သူေခါင္းေလးေထာင္
လာျပီးက်ေနာ္ရွိရာဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္သည္။
သူနဲ့မ်က္လံုးခ်င္းအၾကည့္ဆံုသြားတဲ့တစ္ခန
ရင္ေတြတစ္လွပ္လွပ္ခုန္ေနမိတယ္။ သူ ့ရဲ႕
မ်က္ဝန္းေပၚမွာျဖတ္ေျပးေနတဲ့အျဖဴေရာင္
အလင္းတန္းေလးကလည္းလ်ွပ္ကနဲလ်ွပ္ကနဲ။

ေနာက္ေတာ့သူခံုတန္းေလးေပၚမွာထိုင္ေနရင္း
မတ္တပ္ရပ္လိုက္ျပီး သူေသာက္လက္စ
ေဆးလိပ္ကိုပစ္လိုက္ျပီးေျခေထာက္နဲ့ဖိေျခ
ကာျငိမ္းလိုက္သည္။

"အာ...ဘာလို့လဲ...ဆက္ေသာက္ပါ ငါက
ဒီတိုင္းလာ...လာမိသြားတာပါ..."

ဘာစကားမွျပန္မေျပာပဲမ်က္ဝန္းနက္ေလး
မ်ားျဖင့္ရီေဝေဝခနၾကည့္ကာမ်က္နွာေလး
ျပန္လႊဲျပီးခံုတန္းေလးမွာျပန္ထိုင္သည္။
အစတုန္းကေတာ့ခံုတန္းအလယ္မွာထိုင္ေနရင္း
အခုျပန္ထိုင္ေလေတာ့ အစြန္းေလးကိုကပ္ထိုုင္
သည္။

"ထိုင္လို့ရပါတယ္~........."

သူ ့ဆီကစကားသံျငိမ့္ျငိ္္မ့္ေအးေအးေလး
ၾကားရေတာ့လည္း စိတ္ကိုအတက္နိုင္ဆံုး
စုစည္းထားျပီး ခံုတန္းေလးဆီသုိ့ေျဖးေျဖးခ်င္း
ေလ်ွာက္သြားလိုက္သည္။
သူကဟိုဘက္နားေလးကိုကပ္ထိုင္ေတာ့
ကိုယ္ကလည္းဒီဘက္ခံုအစြန္းနားကိုကပ္ျပီး
ထိုင္လိုက္တာေပါ့။