Genç kızın yalnızlığına umut olan ama kendi içinde hep umutsuzluğu yaşayan adamın hikayesi...
Nefes 18 yaşında ve en büyük hayali Avukatlıkken üvey annesinin şiddetine, nefretine onun kardeşi tarafından tecavüz edilmeye çalışılan bir kız.
Bu; hayal...
Bölümde 50 oy ve 500 yorum gelirse diğer bölümü hemen düzenleyip atabilirim 🙈
💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫
Hayat benimle sorunun ne? Doğarken annesiz kalmıştım yetmezmiş gibi şimdide hayattaki tek varlığım, herşeyim, kıymetlim, tek dayanağım olan kişiyi babamı onu niye aldın benden? Toprak sevdiklerimi benden alıyorsan benide al artık. Onların yanına al artık neden, ne için, kim için yaşayorum ki ben?
Evin önününde gördüğüm kalabalıkla koşarak eve gittim. Bütün kalabalığı geçip zorda olsa içeri girdim. İçerde ki insanlar ağlıyordu. Ağlayın hepiniz ağlayın bugün Nefes herşeyini kaybetti. Yetimdi öksüzde kaldı...
-" İyiydi rahmetli. Kimseyi kırmadı! Üzmedi, herkese çok saygılıydı..." diyorlardı.
Sesler kulağıma uğultu şeklinde geliyordu. İnanmak istemiyordum. Onlar konuşurken gözüm kanepede oturan Fatma ablayı gördü. Oda ağlıyordu beni babamı mahfeden kadın da ağlıyordu. Canhıraş yanına gittim. Gücüm çekiliyordu. Bacaklarım tutmuyordu artık...
-" Ne oldu? Ne diyo bunlar? Yalan söylüyorlar de! Ne olur yalan olsun Fatma abla! Yanlış anladın baban iyi! Akşama gelecek ve senin sınavın güzel geçti diye sana sarılıp tebrik edecek de!" dedim demesine de Fatma abla bana öyle bir nefretle baktı ki ağlamaya başladım. Ağlamam Fatma ablanın nefretine değildi ağlamam hem yetim hem öksüz kalışımaydı. Fatma abla yanında ki kadına;
-" Bunu uzak tutun benden..." diyerek beni gösterdiğinde kadınlardan biri beni kaldırıp koltuğa oturttu.
-" Bak kızım baban çalıştığı arabayla kaza geçirmiş. Arabası uçurumdan aşağı düşmüş. Kurtarma ekipleri yanına ulaştığında babanın kaza anında öldüğünü söylemişler..."
-" Hayır, olmaz! Babam beni bırakmaz! O daha benim avukat olduğumu görmedi! " diye feryat ederek ağladım.
Annemin ölümünü yaşamamıştım ama babamı kaybetmenin acısını iliklerime kadar hissedip yaşamışdım.
Hastahaneye gittiğimizde babamı son bir kez daha olsa görmek istediğimi öpüp kokusunu içime çekmek istedim ama Fatma abla önceden hastahanedeki görevliyle konuşmuş ve babamı son defa görmeme izin vermemişti. Defin işlemleri için gerekli evraklar halledilmesiyle babamı defnetmek için mezarlığa gitmiştik.
Biri koluma girmiş beni tutuyordu kimdi bilmiyorum. Gücüm de yoktu yüzüne bakmaya. Oda olmasa kesin oracıkta yıkılırdım. Babamı tabuttan çıkarıp mezara koydular. Üstüne toprağı atmaya başladıklarında koşup onları tutmak istedim ama beni tutan kişi izin vermedi. Yüreğim yanıyordu dayanamadım bağırdım.
-" Babam üşür yapmayın! O tek durmayı sevmez! Hem orası karanlık dar sıkılır! Almayın onu benden daha kokusuna doyamadım!" dedim de kimse beni duymadı. Mezarı tamamen kapatıp dualar okundu ve babamı öylece bırakıp bir avuç toprakla örtüp herkes gitti. Doğru ya sözde görevleri bitti. Annem yıllar sonra babama kavuştu. Babam yıllar sonra anneme kavuştu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
