Raz, dwa, trzy Peaky Blinders patrzy!

Rozdział 14

- Mówił tylko, żebym znalazła czas w sobotę... Powinnam o czymś wiedzieć?

- Jest nerwowy. Ma dużo rzeczy na głowie... Nie przejmuj się nim. To nic związanego z tobą.

- On zazwyczaj jest oschły. Więc nie odczuje wielkiej różnicy... Gdzie jedziemy?

- Do jego domu. Pewnie poznasz Lizzie i dzieci.

Nie widzieliśmy się od ostatniej, dosyć pamiętnej nocy. Był zupełnie inny niż wtedy. Taki zmartwiony i poddenerwowany. Nie wiedziałam co go trapi.

- Jak skończycie rozmawiać przejdziemy się gdzieś, dobrze?

- Razem?

- No jak chcesz, to możemy zabrać moich braci - parsknął. Na jego twarzy pojawił się uśmiech. Brakowało mi go.

- Ależ zabawne.

- A nie chcesz ze mną jechać?

- Chcę... Ale widzę, że nie masz humoru.

- Brudne sprawy Lesley... Czasem męczą.

- Skończysz z tym kiedyś?

- Tommy mówi, że w końcu zajmiemy się legalnym biznesem... Tak w całości... Ale jeszcze musimy poczekać. Dobrze się zapowiada współpraca z faszystami...

- Faszystami? - miałam nadzieję, że to tylko pogłoski.

- Więcej wytłumaczy ci Thomas... Zaufaj mu. Przecież spełnił swoją część umowy... Jak się czuje Nell?

- Chyba dobrze - powiedziałam niezbyt przejmując się tym tematem. Moje myśli ugrzęzły przy faszystach.

Miałam ogromny dylemat. Powiedzieć tacie? Czy zachować dla siebie? Pierwsza opcja ratuje wszystkich przed wojną. Druga - tylko moje uczucia do Finna... Które nie przetrwają zamordowania jego brata.

- Słuchasz mnie? - spytał lekko poirytowany.

- Przepraszam, zamyśliłam się... Zastanawia mnie co robi teraz Nell... Miała jechać z moim tatą na przejżdżkę autem.

- Jesteśmy na miejscu.

- Jaki wielki dom - pomyślałam. Thomas musiał być niesamowicie bogaty.

W środku jak na zewnątrz - bogato. Czułam się jak w hotelu. Miał nawet służbę.

- Dzień dobry.

Podeszła do nas starsza kobieta w elegancko uczesanej fryzurze. Jak się później okazało, była najwierniejszą służącą Thomasa. Mary towarzyszyła mu w najtrudniejszych chwilach. Praktycznie robiła za mamę dla jego syna.

- Dzień dobry - odpowiedzieliśmy równocześnie.

- Lesley miała przyjść na rozmowę z Thomas...

Zza rogu wybiegła dziewczynka z długimi, ciemnymi włosami. Próbował dogonić ją roześmiany chłopczyk.

- Charles! Ruby! Ostrożnie!

Dzieci przebiegły obok Mary nie zwracając na nas uwagi.

- Tak są pochłonięte zabawą, że nic do nich nie dociera - pokręciła głową kobieta - Ale miło na to patrzeć. Rzadko tak dobrze się bawią...

Usłyszałam trzask zamykanych drzwi. Zanim pokojówka zdążyła mi powiedzieć gdzie mam iść, przed nami pojawił się Thomas.

- Dzięki Finn, możesz już iść.

- Niedługo wrócę - powiedział idąc w stronę wyjścia.

- Chodź za mną.

Bez słowa ruszyłam do jego gabinetu. Finn miał rację.  Określenie, że był zły, to dosyć łagodnie powiedziane. Gdyby mógł, zabiłby wzrokiem.