𝑻𝒉𝒆 𝑫𝒂𝒓𝒌 𝑾𝒆𝒃 ✔

1.

"Hi I'm Jeon Jungkook. I'm 22 years old and I'm a senior student of this college in the music faculty. I'm here to present you my final project..."

....................................................................

College.

Business.

Life.

Loneliness.

කියන්නේ ඒ කාලේ මම මේ ලෝකේ අකමැතිම වචනවලින් කිහිපයක්.

මම මගේ කොලේජ් එකේ ෆයිනල් presentation එක ඉදිරිපත් කරද්දි කිව්වා වගේම මම ජන්ග්කුක්.

දැන් නම් අවුරුදු විසි හතක ලෝක ප්‍රසිද්ධ ගායකයෙක්.

ඒත් ඊට කලින්? ඒ කියන්නේ ඔය හරිම confidently මගේ නම කියලා අන්තිම ප්‍රොජෙක්ට් එක කරන්නත් කලින්?

හ්ම්ම්...

මට අවුරුදු දහනවයේදි ගොඩාක් ඒ වයස ළමයින්ට තියෙන ඩිප්‍රෙශන්, Anxiety වගේ ප්‍රශ්න තිබ්බ කෙනෙක්.

තව ටිකකින් මගේ අවුරුදු තුනක සංගීත ජීවිතය ඇතුළත තිබ්බ කොන්සර්ට්ස් එක්ක බලද්දි ඒ තිබ්බ කොන්සර්ට්ස් ගණනාවටම වඩා දහ ගුණයක් ලොකු කොන්සර්ට් එක පටන් ගන්නවා.

Makeup artist හෙමින් හෙමින් මගේ මූණ එහාට මෙහාට කර කර foundation ගාන ගමනුයි ඉන්නේ. එයා මූණ හරවන හරවන අතට නිරායාසයෙන්ම මගේ මූණ හැරවෙන අතරේ මගේ මතකෙට ආවේ අවුරුදු අටකට විතර කලින් හිටිය ජන්කුක්ව.

මම ඉපදුනේ දකුණු කොරියාවේ. මගේ දෙමව්පියෝ සෝල්වල ප්‍රසිද්ධ ව්‍යාපාරයක අයිතිකාරයෝ. මගේ සහෝදරයා නම්ජූන්, එයාල තරම්ම business indusrty එකේ ලොකු බලපෑමක් කරපු කෙනෙක්.

ඒත් මම?

මන් කියන්නේ මගේ ජීවිතේ වැදගත්ම තීරණ මන් වෙනුවෙන් අනිත් අයට ගන්න දීලා බලන් හිටිය කෙනෙක්.

මම හැමදාමත් කැමැත්තෙන් හිටියේ මියුසික්වලට. ඒත් මන් කොලේජ් එකේ minor subject එකක් විදියටවත් මියුසික් තෝරගත්තේ නෑ. මම මගේ අප්පාගේ කැමැත්ත වුන business management තෝරගත්තේ. තෝරගත්තා නෙවෙයි මම කිසි ආතක් පාතක් නැතුව ඉන්නකොට අප්පා තෝරලා දුන්නා.

මියුසික් එක්ක බිස්නස් සම්බන්ධ විෂයක් තෝරගෙන දෙකම කරන්න තිබ්බ කියලා මට තේරුනේ කොලේජ් එකේ අවුරුද්දක් හිටියට පස්සේ.

මට මේජර් එක මාරු කරන්න ඕනේ කියලා කිහිප සැරයක්ම අදාළ මිනිස්සුන්ට කිව්වත් එයාලා මාව ගනන් ගත්තේ නෑ.

කොලේජ් ගිහින් අවුරුද්දක් ඇතුළත මගේ ඔලුව විකාරයක් වෙලා තිබුනේ. මගේ ඔම්මා අප්පා දෙන්නා මට කොච්චර ආදරේ වුනත් ඒ දෙන්නවත් මට ඒ වෙලාවෙදි උදව් කළේ නෑ.

මම  ජීවත් වුනේ නොදන්න රටක මන්දිරයක් වගේ ගෙදරක තනියෙන්.  වෙනදාට ගෙදර අයට හුරතල් වෙවී හිටිය මට ඒ ජීවිතේ ලොකු කරදරයක් වුනා.

මගේ අප්පා මම සමාජයේ හැසිරෙන්න, හැමදේටම තනියෙන් මුහුණ දෙන්න පුරුදු වෙන්න ඕනේ කියලා මාව ඇමෙරිකාවට ගෙනල්ලා  දැම්මා.

මටත් ආසාව නම් තිබ්බා ඒ කොලේජ් එකේ ඉගෙනගන්න. ඒත් කාලයත් එක්ක මට හැමදේම එපා වුනා.

ඒ අවුරුද්ද ඇතුළත මම හිටියට වඩා පරිණත වුනා නම් තමයි. මට තනියෙන් මගේ වැඩක් කරගන්න පුළුවන් තත්ත්වයක මන් හිටියා.

ඒත් මට ඒ කාලේ හිතුනේ

'මට දැන් හොඳටම ඇති. එක්කෝ මට මන් කැමති ජීවිතේට යන්න ඕනේ.නැත්තම් මේ ජීවිතේ මට නොදැනෙන්න ජීවත් වෙන්න ක්‍රමයක් හොයාගන්න ඕනේ.'

මට පළවෙනි option එකට කිසිම ඉඩක් නැති නිසා මම දෙවෙනි option එක තෝරගත්තා.

ඒත් එහෙම ඉන්නේ කොහොමද කියල මට කිසිම අදහසක් තිබ්බේ නෑ.