Aphonia

Have you ever been in love?

Jak kochać, to całym sercem.
Jak kochać, to na zabój.
Jak kochać, to całym sobą.

Nie wiem, kto wpoił mi te przekonania. Może rodzice, może książki i filmy, a może media społecznościowe.

Jednak jak kochać i jednocześnie się w tym nie zatracić?
Do dziś tego nie wiem.

W życiu kochałam trzy razy. Niby dużo, niby mało.
Kochałam bezgranicznie, bez namysłu. Kochałam mimo wad wmawiając sobie raz po raz, że wady nie są istotne, bo czułam się bezpiecznie. Czy raczej tak mi się wydawało, bo chciałam się tak czuć.

W końcu jednak ta miłość zaczęła przynosić cierpienie zamiast szczęścia, sny na jawie zamiast przespanych nocy, liczenie kalorii, by wyglądać lepiej, zamiast normalnego funkcjonowania.
Przynajmniej schudłam.

Od wielu miesięcy nie pozwalałam swoim myślom zbłądzić.
Nie godziłam się na pełne zapomnienie, choć na co dzień nie dopuszczałam do siebie również możliwości powrotu do tego, co było. Nie chciałam powrotu.
Bo przecież cierpiałam.
Cierpiałam niewyobrażalnie.
Ale jednocześnie byłam tak cholernie szczęśliwa.

Szczęście przepełniało mnie całą, serce aż rosło na samą myśl i gdyby tylko mogło, wyskoczyło by z piersi i pobiegło by za tym, kogo tak bardzo pragnęło.

Myślicie, że łatwo jest udawać? Pytanie tylko, udawać przed innymi, czy udawać przed samym sobą. Odpowiedź brzmi: nie. Jest bardzo trudno. Ale da się tego nauczyć - mimo, że boli.

Ostatnia noc nie dała mi dużo snu. Od rana zastanawiam się, czy przypadkiem nie minęłam się z mózgiem idąc zjeść śniadanie.
Nie przeczę - możliwe, że tak właśnie było.

Dużo samozaparcia wymagało ode mnie dziś, by tam nie pójść.

Byłam tak blisko, a jednocześnie tak daleko.

Dalej, niż kiedykolwiek wcześniej.

Myślisz pewnie, że zapomniałam. Ale jak mogłabym zapomnieć? Czegoś takiego się nie zapomina.
Wmawiałam sobie, że to koniec. I faktycznie, to koniec. Ale to nie znaczy, że zapomniałam.
Nigdy nie zapomniałam. I nigdy nie zapomnę. Chciałabym móc Ci to powiedzieć. Szkoda tylko, że to nic nie zmieni.

Znów nie było mi dane się pożegnać.