Aphonia

Now that's a first.

Ha, wróciłam.
Kto by się spodziewał.
Nie na stałe. Na chwilę. Ale dobrze jest wrócić. Nawet na moment.

Co u mnie? Ano bywało lepiej, ale bywało też gorzej.

Przez ostatnie dwa tygodnie jestem dość ograniczona ruchowo.
Zaczęłam leczyć się z pracoholizmu.
Pozwalam sobie zasnąć słuchając audiobooka, co wcześniej było nie do pomyślenia.

Znalazłam swoje miejsce na ziemi. Pokonałam większość przeciwności losu. Już nie myślę, że jestem niewystarczająco dobra - przynajmniej w niektórych aspektach.

Przestałam odczuwać smutek. Zmulenie, zmęczenie, niechęć, obojętność i owszem, ale smutek jakby zniknął. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale cieszę się tym, skoro los dał mi szansę.

Okazało się, że sama dla siebie jestem najlepszą terapią. Nikt mi tak nie pomógł, jak mój własny umysł. Doceniam starania, naprawdę. Ale jeszcze nigdy wcześniej nie zaznałam takiej ciszy w głowie. To ta sama głowa, która wcześniej sprawiała mi tyle problemów. Jakby mi ktoś wcześniej powiedział, że noce mogą być tak krótkie to bym nie uwierzyła i poszłabym po kolejną kawę, żeby jakoś przetrwać kolejny dzień. Teraz chciałabym, żeby noce trwały dłużej, bo ciągle mi mało.

Pomagają mi medytacje. No, nie do końca medytacje, bo to nijak się ma do medytacji - for the sake of convenience let's stop here. Teraz znów wrócił mi stres dnia codziennego, więc nie wychodzi i odczuwam coś, co uparcie przypomina tęsknotę za domem. Nie tym tu, bo przecież jestem tu i teraz. Problem w tym, że chciałabym być tam i teraz. Może nawet permanentnie. Rozważałam, nie polecam. Ale kusi.

Nie sądziłam, że będzie mnie to tak uspokajać. Ilekroć idę tą drogą, wiem jak to się skończy i nienawidzę się za to. Mam nadzieję, że tym razem tak nie będzie.

I can't wait to be back home. There's just something missing in me without you. I will be back soon. Keep the light on for me.