'Die zijn ineens wel erg cloos' (bankzitters)

moeten we het hem vertellen? (15)

POV MATTHY

''We brengen hem naar het ziekenhuis als je wilt kan je mee reiden in de ambulance' vertelt de ambulance medewerker terwijl ze richting mij loopt. Ik knik en loop mee.

Na een eeuwigheid zijn we aangekomen in het ziekenhuis. De hele rit heb ik zitten huilen bang dat ik Robbie kwijt zou raken.

Ik zit in de wachtruimte en ben ondertussen al een stuk rustiger geworden. Ondertussen en ik de rest ookal gebeld. Ik ben nog steeds een beetje tappie, waardoor ik dus ook een stuk emotioneler ben. Ookal geloof ik meteen dat ik ook zo zou reageren als ik niet aangeschoten zou zijn.

Raoul, Koen en Milo zijn ondertussen ook aangekomen in het ziekenhuis. We besluiten ook al snel weg gegaan, omdat de doctoren zeiden dat ze vanacht niet veel nieuws meer zullen hebben. Waardoor we weer naar huis toe gaan. Ik wilde eigenlijk niet. Ik wilde bij hem blijven. Bij mijn beste maatje, maar de rest heeft me zowat mee gesleurd naar de auto. Ik zucht en ga zitten in de auto.

We zijn weer aangekomen en de andere gingen gelijk slapen. Ik lig wakker. Naar het plafon te staren. Iedere keer als ik me ogen dicht doe zie ik al dat bloed rond zijn hoofd weer liggen. En dat levenloze lichaam in de ambulance. Ik krijg allemaal leuke herinneringen weer van ons twee en dan met de gedachten dat het misschien over is loopt er een traan over mijn wang. 'Matthyas zo kan je niet denken het is niet over, hij overleefd dit gewoon' zeg ik tegen me zelf en mijn gedachten hebben gelijk. Hij gaat niet dood. Uiteindelijk na iets van 2 uur val ik eindelijk in slaap.

Ik wordt wakker van een koelkast die dicht valt en verschillende stemmen die aan het fluisteren zijn. Ik kan het half verstaan dus blijf nog even liggen. Niet alleen om ze af te luisteren hoor, maar ook omdat ik mijn hoofd nu al voel bonken dus als ik mijn ogen open doe zal het vast niet minder zijn.

'Ik vind dat we het hem moeten vertellen' hoor ik denk ik Milo zeggen. 'Nou en ik denk van niet dus Roel wat vind jij' hoor ik dan waarschijnlijk Koen zeggen. 'Ik weet het niet' Raoul. 'Kom op zeg gewoon wel of niet jij geeft de doorslag' Milo. 'Nee ik ga niet kiezen' Raoul. En hoor hem weg lopen. Ik heb nu een paar vragen. Wie moeten ze iets vertellen? Zal het over Robbie gaan? Of waar gaat het anders over? en wie moeten ze het anders vertellen? Ik besluit gewoon op te staan en kijken of ze me misschien iets gaan vertellen. Eerlijk gezegd hoop ik dat ook gewoon.

Ik loop naar onze keuken met barstende koppijn. 'paracetamoletje?' vraagt koen aan me. Ik knik en ga zitten. Hij geeft me ook een glas water en ik slik ze door. Ik besluit maar wel te vragen waar ze het net over hadden. 'Waar hadden jullie het over?' vraag ik aan ze. 'Ow niks speciaals' antwoord Milo. Ik knik naar ze en staar een beetje naar min glas. Totaal geen zin om te eten. Ik weet nu wel dat het waarschijnlijk over mij ging anders hadden ze wel gewoon gezegd waar ze het over hadden.

Na een hele lange tijd naar mijn glas gestaart te hebben besluit ik naar het ziekenhuis toe te gaan. Ik heb het gevoel dat het sneller gaat als ik daar zit dan als ik hier zit te wachten. Eerst ga ik me wel even een beetje opfrissen. Dus ik trek een schone trui aan en maak een washandje nat om even mijn gezicht op te frissen.

'He ik ga naar het ziekenhuis gaat er iemand mee?' vraag ik best zacht in de hoop dat er niemand mee gaat. Wil eigenlijk gewoon even alleen gaan zodat ik een beetje kan na denken over alles. Ik vroeg het wel gewoon omdat ik anders weer een gekke egoist lijk. Jammer genoeg hoor ik een 'ja is goed' in de verte. Ik heb echt geen idee van wie, maar als er dan toch iemand mee gaat hoop ik niet dat het Raoul is. Hij gaat waarschijnlijk allemaal dingen vragen over hoe ik me nu voel.

== Ik heb besloten om de delen voortaan rond de 700 woorden te maken inplaats van 500, nou dan weten jullie dat ook weer :)==