'Die zijn ineens wel erg cloos' (bankzitters)

Boos? (18)

POV ROBBIE
Ze hebben een extra bed neer gezet voor Matthy. Aan de ene kant vind ik dat jammer. Ik had liever gewild dat hij bij mij moest liggen. En ja ik denk nog steeds zo na en ik vind het niet erg. Ik heb me er aan overgegeven. Ik vind het eigenlijk een fijn gevoel. Nu ik me er gewoon aan over heb gegeven is het een fijn gevoel geworden. Ik geniet er van. Ik merk ook wel dat ik heel veel naar hem staar. Misschien wel iets te veel. Ik lach in me zelf na dat ik dat had gezegd in mijn hoofd, waardoor ik een verwarde blik van Matthy kreeg. Nu lach ik hard op. Matthy kijkt me nog steeds vreemd aan. Ik begin alleen maar harder en harder te lachen. Matthy begint een beetje mee te lachen en komt mijn richting op gelopen. 'Wat lach jij allemaal?' Vraagt en lacht Matthy tegelijkertijd. Hij komt steeds dichterbij gelopen terwijl ik alleen maar lach. Als Matthy recht voor mijn bed staat begint hij mij een beetje boos aan te kijken. 'Meneer van de graaf jij vertel mij nu waarom u lacht' zegt Matthy op den bekakte stem. Ik lach weer en kijk dan snel heel serieus. 'Nou meneer het Lam ik dacht gewoon even aan het leven' zeg ik op de zelfde bakakte toon. Matthy kijkt me weer nou ja nog steeds verward aan. 'Maatje je ligt letterlijk in het ziekenhuis en jij lacht over het leven?' Vraagt en lacht Matthy weer tegelijk. Ik zucht en laat me hoofd in het kussen vallen. Ik kan hem niet vertellen wat ik echt dacht. Wist hij maar wat ik echt dacht. Dat zou alles een stuk makkelijker maken. Matthy zucht ook en gaat verder met zijn bed klaar maken.

Na dat Matthy zijn bed had klaar gemaakt. Liggen we een beetje op ons bed. Ik ben heel erg uitgeput, terwijl ik eigenlijk niks heb gedaan. Ik ben ook nog steeds aan het na denken, waarom ik weg liep van Matthy. De hele reden dat ik hier lig. Ik snap gewoon niet waarom ik weg liep. Ik zou der normaal toch niet doen? Of wel? Nee natuurlijk niet. Misschien moet ik het gewoon vragen aan hem. Het zal nooit zo iets raars zijn. Maar als er een reden is waarom had hij dat dan nier gewoon gezegd. 'Hé uuuh Matthy?' Vraag ik twijfel achting. 'Hum' antwoord hij. 'Nou in uuh vroeg me af waarom ik weg liep' vraag ik erg zacht aan hem. Om de een of andere reden bang voor het antwoord. 'Ow nou uuh..........ja nou' begint hij, maar vertelt verder niks. 'Uuh kijk we liepen en toen ja toen liep je ineens weg. Er was zo ver ik weet geen reden' antwoord hij, maar ik geloof hem niet. Ik zie aan zijn ogen dat hij liegt. Ik ken hem langer dan vandaag. Ik heb alleen niet heel veel meer tijd om na te denken. Ik val al heel snel in slaap. Ik was gewoon te uitgeput om nog iets te kunnen vertellen of doen.

— volgende dag —

Ik wordt langzaam wakker en zie twee heldere ogen mijn kant op kijken. Ik kijk recht in zijn mooie ogen en hij keek snel weg. Met een soort betrapt gezicht kijkt hij meteen weg. Ik voel een kleine teleurstelling. Ik kan uren naar die ogen kijken. Mijn gedachten nemen het alleen snel weer over. Waarom ik hier lig. Het enige wat ik weet is dat ik was weg gelopen, maar waarom? Geen idee. Ik wil het wel weten, maar hoe kan ik er echter komen. Waarschijnlijk gewoon niet als Matt het niet verteld. Maar waarom vertelt hij het niet. Zal ik boos op hem zijn geworden, maar dan is weer de vraag waarom zou ik boos worden op hem. Ik kan echt geen rede bedenken waarom ik boos zou worden op hem. Ik hou van hem en ben opsoluut niet boos op hem. Of nou ja. Ik kan het me niet herinneren. Ik wil het wel. Ookal was ik boos, wil ik weten waarom. Zal ik het gewoon nog een keer vragen. Ik kan hier niet zo blijven zitten met mijn gedachten. Ik heb alleen maar vragen. Het worden er ook niet minder, nee het wordt alleen maar erger en erger.

Zal Matthy het eindelijk gaan vertellen??

Voor jullie een vragen en voor mij ook nog :)