'Die zijn ineens wel erg cloos' (bankzitters)

'Ja ja dat is inderdaad waar' (25)

POV ROBBIE
Ik blijf nog even liggen. Gewoon genieten van zijn armen om mij heen. Waarom moest ik eigenlijk ook weer huilen? Vraag ik me zelf in me hoofd. Ow ja kut. Ik had een droom over wat er gebeurde voor het ongeluk. Zal dat wel echt zijn. Hoe groot is de kans dat dat echt is gebeurd. Eigenlijk gewoon niet. De meeste dromen die je hebt zijn niet echt. Wat nou als dit een uitzondering is. Wat als het wel echt is. En als het echt is. Zal hij het dan echt niet vertellen vanwege het feit dat hij hoopt dat het nooit is gebeurd. Dat zal dan wel. Een andere reden zal er toch niet zijn. Stel hij zou het niet erg hebben gevonden. Wat ik niet geloof. Dan zou hij het toch gewoon vertellen. Of hij moet denken dat ik het deed door dat ik dronken was. Nee dat zal wel niet. Hij zal nooit op mij zijn. Ik zucht diep en probeer dan uit bed te stappen zonder hem wakker te maken.

POV MATTHY
Als ik wakker wordt zie ik dat ik in Robbie's kamer lig. Waarom was ik hier ook al weer gaan liggen? Ow ja. Ik weet het weer ik heb hem het verhaal verteld. Dan pas valt het me op dat hij er zelf niet meer ligt en als ik op de klok kijk zie ik ook dat het al 13:00 is. Dan snap ik wel dat hij al uit bed is.

Ik besluit ook maar snel uit bed te gaan en te kijken waar Robbie mee bezig is.

Als ik beneden aan kom zie ik hem aan tafel zitten. Hij is aan het staren naar zijn bord waar twee broodjes op liggen. 'Hé Robbie' zeg ik zo lief mogelijk tegen hem. 'Ow uuh hé' zegt die een beetje afwezig. 'Alles goed?' Vraag ik hem. Hij knikt zachtjes. Ik geloof het niet helemaal en ga naast hem zitten en leg mijn hand op zijn schoot. Hij staart naar mijn hand. Wat zal hij denken? Zal hij het niet goed vinden dat ik dat doe? Met die gedachten haal ik snel me hand weer weg. Ik hoor Robbie diep zuchten en dan zegt die 'Mat, ik heb een droom gehad en uuh ja het ging over wat er voor het ongeluk gebeurde' ik slik. Kut hij weet het. De dokters hebben mijn verteld dat er een kans bestaat dat hij de herrinering terug kan krijgen via een droom (ik heb geen idee of dit echt is maar ja) ik wacht op hem dat die verder gaat. In de hoop dat hij iets anders heeft gedroomd dan wat er daadwerkelijk is gebeurd. 'E en het was zo dat ik jouw hand pakte' zegt die heel erg zacht. Ik slik. Hij kijkt me afwachtend aan. In de hoop dat ik het verhaal bevestig of juist zeg dat het niet klopt. Ik knik nu. 'Ja ja dat is inderdaad waar' er komen tranen in mijn ogen. Bang dat hij nu denkt dat ik niet op hem ben. Bang voor zijn reactie. 'Ow oké dan weet ik genoeg' zegt Robbie en loopt weg. Als ik de deur hoor dicht vallen, vallen de tranen over mijn wangen. Ik besluit Raoul te bellen. In de hoop dat hij me raad kan geven.

R= Raoul M= Matthy

R: hallo met Raoul de Graaf
M: R R r Roel ik heb zo iets doms gedaan
R: oké Matthy eerst even rustig worden en dan kan je het verhaal uitleggen
M: o oké
R: adem maar even met mij mee
5 minuten later
R: ben je weer een beetje rustiger?
M: ja denk het
R: oké leg het verhaal dan nu maar even uit
M: legt alles uit
R: oké ik denk dat je het hem moet vertellen mat. En echt alles. Dus ook dat je het niet erg vond maar gewoon een beetje schrok
M: ik durf dat echt niet Raoul
R: ik zou het toch doen want hoor nu van Koen dat hij een huilende Robbie aan de telefoon heeft
M: s s serieus?
R: ja mat hij is er helemaal kapot van. Hij denkt namelijk dat jij niet op hem bent.
M: o oké dan ga ik nu naar hem toe
— einde telefoon gesprek—

Daar sta ik kan voor de deur van mijn beste vriend. Onderweg om hem te vertellen dat ik op hem ben. En van hem hou. Niet in een vriendschappelijke weg. Nee. Ik hou hou van hem.

Ik klop op de deur en hoor 'binnen' hij klinkt echt gebroken. Als ik de deur open doe zit die daar met tranen in zijn ogen. Ik ga naast hem zitten en sla mijn armen om hem heen.

Omdat ik jullie zo lang heb laten wachten hier een extra deel van bijna 800 woorden. Geniet er van.