𝐀𝐧𝐨𝐦𝐚𝐥𝐲 [𝘦𝘭𝘪𝘫𝘢𝘩 𝘮𝘪𝘬𝘢𝘦𝘭𝘴𝘰𝘯] [1]

XXV - THE TIES THAT BIND

--

W dniach, które minęły po urodzinach Caroline, Jeremy wyjechał, aby rozpocząć nowe życie w Denver, a Audrey była zdenerwowana, że nie mogła pożegnać się z nim osobiście. Ale po tym, jak Stefan prawie zrzucił ją z Wickery Bridge, Klaus stał się bardziej stanowczy, nie spuszczając Gilbert z oczu. Wróciła do rezydencji tej nocy w ciszy, oczy miała czerwone i spuchnięte od płaczu, a noc spędziła ledwo śpiąc z powodu snów. A dokładniej koszmarów, o tym jak straciła rodziców. Z pomocą Caroline, Audrey powoli przeszła przez to, dzięki wielu telefonom późnym wieczorem i nocnym wypadom w ostatniej chwili. Odejście Jeremy'ego uniemożliwiło Audrey rozmowę z nim, więc rozmawiali przez telefon przez kilka godzin po jego wyjeździe, a on upewnił się, że jest w porządku, z tym że go nie ma.

Była wdzięczna, że ​​mu to nie przeszkadzało, ale mimo to czuła się winna.

Od tamtej nocy też nie miała żadnej wiadomości od Eleny. Po tym, jak Stefan porzucił parę na moście, Elena nie opuściła jej boku, dopóki Damon nie przyszedł ich zabrać. Ale bez względu na to, jak wiele pociechy oferowały sobie po incydencie, nie zmieniło to tego, jak bardzo ostatnio się od siebie oddaliły. Audrey wiedziała, że ​​Elena nigdy w pełni nie zrozumie jej więzi z Elijahem, ani dlaczego tak ufała Klausowi i Rebekah, ale miała nadzieję, że w końcu to do niej dotrze. Chodziło o coś więcej niż to, czy nienawidziła Klausa, czy nie, życie Audrey było zagrożone. Co w głębi duszy miała nadzieję, że znaczyło dla Eleny więcej niż próba zabicia Klausa.

Dom był pusty, kiedy Audrey wstała z łóżka. Wczesnym popołudniem znalazła motywację, by wstać. Obudziwszy się wcześnie rano z krwotokiem z nosa, nie widziała problemu w próbie dłuższego snu po umyciu się. Siedziała w kuchni, jedząc płatki, które sama sobie przygotowała, ani trochę nie będąc tak głodna, jak myślała, że ​​jest. Jej brwi zmarszczyły się, gdy mleko zaczęło zmieniać kolor, czerwone kropelki wpadały do ​​białego płynu i nie trwało długo, zanim zrozumiała, co się dzieje. Z westchnieniem, Audrey odsunęła miskę i ścisnęła grzbiet nosa, szybko wycierając krew papierowym ręcznikiem.

— Kolejny raz? — Jej oczy skierowały się w stronę drzwi, gdzie stał teraz Klaus, obserwując ją z niepokojem. — Od ostatniego razu minęło zaledwie kilka godzin.

— Jest w porządku. — Audrey wymamrotała, patrząc w dół.

— Nie, nie jest. — Potrząsnął głową. Podszedł bliżej i mimo jej protestu, wyjął papierowy ręcznik z jej dłoni,  ostrożnie wycierając kropki krwi, które przegapiła. — Pogarsza się. — Westchnął i przycisnął rękę do jej czoła, a jego zmarszczone brwi natychmiast się pogłębiły. — Jesteś gorętsza niż zwykle. To wyjaśnia, dlaczego jesteś taka blada.

Audrey poczuła gule z tyłu gardła. — Kończy mi się czas, prawda?

— Nie mów tak. — Potrząsnął głową. — Wszystko będzie dobrze. Nie pozwolę ci umrzeć. — Lekko przewrócił oczami. — Nie mam zamiaru mieć do czynienia z tym, co Elijah by mi zrobił, gdybym na to pozwolił..