Bilinmezin İçindeki Avukat (Askıda)

6. Bölüm

Medya: Cansu Kabataş

Oy vermeyi ve satır arası yorum yapmayı unutmayın.

Başlıyoruzzz.

İyi okumalar.

Erdem Bey'i adliyeden hızlıca çıkarmış ve arabasına binip uzaklaşmasını sağlamıştık. Ben de hızlı bir basın açıklaması yapmaya çalışmıştım ancak karşı tarafın 'sorunlu' avukatları izin vermemiş, olay çıkarmışlardı. Bize, benim yanımda bulunan avukatlara ve bana, yalnızca saldırmaya çalışmışlardı ama gazetecileri onları çektikleri için resmen gasp etmişlerdi. Bunun planlı olduğu çok belliydi ama ben bunu kendi tarafımdan avantaja dönüştürmüştüm. Bir kameramanla anlaşmış, bana kameradaki saldırı kayıtlarını vermesi karşılığında kanallarına röportaj vereceğimi söylemiştim. O da patronunu arayıp durumu anlatmış ve izin almıştı. Ben de onun daha ilk çekimi olduğunu öğrendiğimde hafıza kartını istemiştim. (Hafıza kartının içi boşmuş yani bu videodan önce video çekilmemiş.) İlk başta tereddüt etse de vermişti. Onlara röportaj vereceğimin garantisini de verdikten sonra yanından ayrılmıştım. Arabaya bindiğimde yine önümü büyük bir gazeteci topluluğu kaplasa da yolumdan çekilmişlerdi. Ben de düşüncelerim ile beraber yola devam etmiştim.

Büroya geldiğimde herkes yine işinin başındaydı. Bu beni mutlu ediyordu. Benim için ya da kendi paralarını kazanmak için burada çalışan insanlar burada zorla ve mutsuz bir biçimde değil keyifle ve istekle işlerini yapıyorlardı. Bunun nasıl bir his olduğu tarif edilemezdi.

Bulunduğum büroyu yaklaşık 5 yıl önce kendi paramla ve kendi isteğimle açmıştım. Binbir zorlukla açtığım bu büro şimdi Türkiye'deki hatta yurt dışındaki birçok lider sıralamadaki büro ile yarışıyordu. Ben bu büroya hayatımı adamıştım ama öyle lafla falan değildi. Ben gerçekten bu büro için hayatımı vermiştim. Kendimi bildim bileli bu büronun hayalini kuruyordum. Küçükken çektiğimiz acılara son vermek amacıyla bu mesleği seçmiştim ve şimdi de tüm hayatım olmuştu. Bu meslek sayesinde kendimi koruyabiliyor, bu meslek sayesinde masumların hayatlarını karanlıktan aydınlığa çeviriyordum. Ben bu meslek sayesinde kendi geçmişimi kurtarmıştım. İçimdeki küçük kız çocuğunu bu meslek sayesinde kendime minnettar bırakmıştım ben. Eğer şu an sürünmüyorsam, kendi ayaklarımın üzerinde dik bir şekilde durabiliyorsam bu meslek sayesindeydi. Ben hayatta kalmayı, kendimi korumayı, karşımdakine karşı kendimi hile olmaksızın savunmayı öğrenmiştim bu meslekle. Eğer bu mesleği seçmeseydim başka bir mesleği bu şekilde sevebilir miydim, bilmiyordum. Tek bildiğim şey bu mesleği seçtiğim için mutlu olduğumdu.

Ben düşüncelere dalmışken odama girmiştim bile. Tam çalışmaya başlayacaktım ki odamın kapısı tıklatıldı. "Gir." diyerek komutunu verince içeri Esma girdi. Ben ona neden geldiğini anlamak için bakarken o telaşlı duruyordu. "Efendim, Kıraç Büro'dan Asaf Taştan geldiler. Sizinle görüşmek istiyorlar." Onaylarcasına başımı salladım. "Gelsin." İsmini duyar duymaz sertleşen sesimle ürken Esma önümde hafifçe eğildi. "Efendim, karışmak haddime değil ama-" "Evet, Esma. Karışmak haddine değil. O yüzden söyle, gelsin." Otoriter sesimle vazgeçmeyeceğimi anlayan Esma odadan çıktı. Biraz zaman geçtikten sonra içeri Asaf girdi. Elimle masamın önündeki sandalyelerden birini gösterdiğimde bir şey demeden oturdu. "Evet?"

Oturmasyla soru sorar bir şekilde konuştuğumda sinir bozucu bir şekilde güldü. Benim onun gülmesine karşılık anında kaşlarım çatılırken konuşmaya başladı. "O davadan çekileceksin!" Sert bir sesle bağırır gibi söyledikleri üzerine sakinliğimi korumaya devam ettim çünkü biliyordum ki bu onun sinirlerinin daha çok zıplamasına sebep olacaktı. O anda aslında hangi davadan bahsettiğini bilmeme rağmen aptalı oynadım. "Hangi dava?" Söylediklerim üzerine kavruk teni kızarmaya başlarken umursamadım ama o bu sefer de oturduğu sandalyeden kalktı. "Salağa yatmayı kes! Benim büromun batmasına neden olacak davadan bahsediyorum. Benim inadıma yapıyorsun değil mi?" diye bu sefer adeta gürlediğinde ben de sinirlenmiştim çünkü bu bardağı taşıran son damlaydı.