Epilogue

91 1 2
                                    

"I am so scared in every ending that could happen in my life because end means painful goodbye for me. But if you will be with me on that end, I am ready to be wounded just to be with you."

|

Veronica Romero


"Did he take his meds?" I asked Alecxia when I see her came out from Hunter's room. She just gave me a sigh before he shook her head.

"He's not talking to me. Hindi nya ako kinikibo."

"Don't worry, let me give his meds." I said to her kaya iniabot nya sa akin ang gamot na dapat iinumin ni Hunter. Deretso naman na akong pumasok sa kwarto ni Hunter. And yes, I am now living with them. I know this is so stupid but this is the only way so I could be with him. I can't bear to get him away from his son. Simula nong nagkita kami ay hindi na ako sumamang umuwi kina Mommy. Nagpaiwan na ako dito dahil dito na pala nakatira sina Alecxia. Kina Alecxia palang resort ito.

And it's been a month already since I moved here but I'm still not used to see him in this situation. He is so pale and he looks really weak.

"Hunter? Magpipilitan nanaman ba tayo?" Nakangusong sabi ko sa kanya saka ako naupo sa gilid ng kama nya. Nakapaling lang sya sa may veranda ng kwarto nya at nakapikit habang dinadama ang hangin na nagmumula doon kaya halos hindi nya ako napansin.

"You don't have to do this Veronica." He said to me for the nth time. I just grabbed his hands to hold it and pinch his cheeks before I tried to smile at him.

"Don't be so childish Hunter. Inumin mo na ito. Hindi ka pwedeng lumampas sa oras ng pag-inom mo ng gamot." Sabi ko sa kanya saka ko iniabot sa kanya ang gamot nya at ang baso ng tubig. Pilit naman syang tumayo at sumandal sa headboard ng kama nya bago nya tinaggap ang gamot.

"May maganda pa bang maiidulot sa akin ang gamot na ito?" Sarkastikong sabi nya saka nya ininom 'yon. Binalewala ko na lang ang sinabi nya.

"Very good. Now, get some rest. You need to be okay. Malapit na ang birthday mo." I said when he get back to his bed. Itinaas ko ang kumot nya at sinuklay ko ang buhok nya gamit ang daliri ko.

"Ano naman kung birthday ko na? Hindi ko na kayang magparty sa lagay kong 'to."

"Ano naman? We can still celebrate your birthday. It's a special day because that's when he gave you to me."

"Who's that he? The one who's in heaven? Totoo ba talaga sya?" Sarkastikong sabi nya sa akin kaya napakunot ang noo ko sa kanya.

"Hunter?"

"If he's real, where is he? Bakit hindi nya ako pagalingin para makasama pa kita ng matagal?" He said and laughed sarcastically again.

"Don't loose hope, I know he will give you a miracle."

"Walang himala Veronica. Umaasa ka ba talaga na meron non?"

"Oo kung magtitiwala ka lang."

"Until now umaasa ka parin talaga na mabubuhay ako ng matagal?"

"Hangga't nandito ka hindi ako mawawalan ng pag-asa. I will always pray for you." I said para mapalakas ang loob nya pero hinawakan nya lang kamay ko at dinala 'yon sa dibdib nya saka sya pumikit.

"Sarili mo na lang ang ipagdasal mo na madali mo akong makakalimutan kung sakali mang bukas ay mawala na ako." Seryosong sabi nya. Ramdam na ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso nya sa palad ko. Nabubuhayan ako ng lakas dahil doon.

He's still alive so I shouldn't loose any hopes.

"Sa sinasabi mong 'yan kahit himala hindi ako kayang tulungan na makalimutan ka."

Last Kiss On New year [COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon