YAKUT MAHALLİ

7 - YUMRUK

İyi geceler Yakut Mahali sakinleri...

Baktım benim de içime sinmiyor yazayım dedim. (Meraktan ölüyorum.)

Sensin ilk dileğim Kayahan🖤

🔗

"Nasıl olabilir, çok kötü oldu. Şimdi saliselik sinirlenmem lazım, bizi cidden kovdular mı? Olucak şey değil!" Ali'nin kartonlara küçük eşyaları koyarken söylendiği şeylerle aynı zamanda otuz iki diş sırıtıyordu. Bu çocuk ne için mutluydu bilmiyordum fakat ben değişiklik için çok da mutlu sayılmazdım.

Ali ile ben birlikte yaşıyorduk. Biz zaten bir aileydik fakat öyle anne babalı bir aileden değildi bizimkisi. Onlar hayatımızdan dokuz yıl önce alınmıştı. Ve bence bizi yukarıdan izliyorlarsa, gurur duyarlardı. Kendi ayaklarımızın üstünde durduğumuz, bir başkasına muhtaç olmadığımız için. O zamanlar da yaşanmıştı elbet fakat sönmüş, kül olmuştu. Biz ise sadece üfleyip geri dönmelerini engellemiştik, o zamanların.

Bir trafik kazası, bizden üç kişiyi almıştı. İki kişi kalmıştık, kendimize aile olmuş, herkesin bir gün gideceğini tecrübe etmiştik.

"Abla, şunlar lazım mı?" Ali'nin seslenmesiyle gösterdiği şeylere baktım.

"Yok, lazım değiller. Kalsın." Önemli şeyleri alıp eşyalı bırakmak istemiştik. Zaten gideceğimiz evin mobilyaları vardı.

Beklediğimiz taşıma aracı geldiğinde öğleden sonraydı. Adamlar gelip kutuları taşırken valizleri son kez kontrol ediyordum.

"Abla, Elif abla geldi."

Çantamı yanıma alıp dışarı çıktığımda son üç yılımı burada geçirdiğim apartmana son kez baktım. En süt katta oturan apartman yöneticisi ihtiyarı aşağıya bakarken görmüştüm. Onu önemsemezken arabayla bizi almak için gelen Elif'e doğru yürüdüm. O sırada Elif birden bağırmıştı.

"Ali!"

Arkamı hızla döndüğümde Ali, yukarı kaldırdığı elini aşağıya indiriyordu. Göz göze gelince, "El sallıyordum sadece." Demiş arabaya binmişti.

"O ihtiyara el hareketi çekti."

Elif'e döndüğümde gülmemek için kendini zor tutuyordu. Bir şey demedim, Ali az çekmemişti yaşlı adamdan.

Araba trafikte ilerlemeye çalışırken Ali, kulaklığını takmış arka koltukta dışarıyı izliyordu. Onun bizi duymadığından emin olup Elif'le konuşmaya karar vermiştim.

"Elif..."

"Unuttum, gitti. Artık umurumda değil, o ve onun gibiler. Kariyerime odaklıyım, bu kadar." Söyledikleri ile gülümseyince yanağından makas aldım. Gülüşü bulaşıcıydı bu kızın.

"Aferim kızıma."

"Şu ihtiyar kovmasaydı ben zorla çıkaracaktım sizi o binadan. Işık apartmanı değil varoşlar apartmanı, siz fazla iyiydiniz. Son bir yılda en iyi kararı verdin." Söyledikleri ile gülümserken başımı sallamakla yetinmiştim. Çok yorgundum.