SENSİZ BEN...

LANETİM

Korkudan yerimde sıçradım. Kask bir yerime çarpmasın diye kendimi korumaya çalışırken bileğimden kavrayıp beni yerimden kaldırıp suratıma eğildi ve bağırarak

"Şaka mısın kızım sen? Önce kaskımı kır şimdi de sırada yanıma otur. Oh ne âlâ."
"Kolumu bırak."
"Ne diyon lan mır mır. Bir şey duyulmuyor."
"Kolumu bırak!" diye bağırıp elimi ondan kurtardım ve yerime oturdum.
Bir süre sonra kafama anca dank edince yerimden fırlayıp ona döndüm.
"Ne kaskından bahsediyorsun sen? Ben kaskını kırmadım. Hatta aksine kırılmasın diye tuttum."
"Sen olmasaydın kaskım düşmeyecekti bile. Senin yüzünden kırıldı." Aslında ufak da olsa haklılık payı vardı fakat tabii ki de ben geri adım atmadım.
"Bağırma bana!"
"Tibet bırak kızı." Bu cümleyi duyana kadar herkesin susup bizi izlemeye başladığını farketmemiştim bile.
"Sen karışma Aytaç."
"Kız kırmadı kaskını."
"Nerden biliyorsun?"
"Çünkü kızı yere ittiğinde ben de oradaydım. Neredeyse senin kaskını kurtarmak için yere kapaklanıyordu. Diyecem de sen zaten yerle bütünleştirmiştin kızı değil mi?" Tibet'in omzundan ona teşekkür eden gözlerle baktım.
"Aytaç bir şey bildiğin yok. Kaskım kırılmış. O düşürene kadar bir şey yoktu. Kafama taktım ve bir şey kafama battı. Yani kaskımı kırdı." Mala anlatır gibi anlatması canımı sıkmıştı.
"Kız kırmadı kaskını, tuttu. Arasında dağlar kadar fark var bu iki eylemin. Saçmalamayı kes ve yerine otur. Ders başlayacak birazdan."

Aytaç kendi yerine geçerken ben de etrafta başka boş yer var mı diye bakınmaya başlamıştım. Bu sırada bir el beni bileğimden çekerek sıraya geri oturttu. Ne oluyor diye soracaktım ki öğretmen masasına doğru giden takım elbiseli, palmiye benzeri saçları olan birini gördüm.

"Palmiye geldi. Ayrıca benim yanımdakinden başka bir boş sıra da yok ve emin ol ki kimse seninle yer değiştirmek istemez. Yani bana kaldın tarla faresi."
"Palmiye mi? Her neyse birincisi bana tarla faresi deme. İkincisi farkettim boş sıra olmadığını ama emin ol bulurum ben birini."
"Görürsün tarla faresi birazdan."
"Merhaba gençler! Kısa bir aradan sonra tekrar birlikteyiz. Şimdi yoklamanızı alıcam ve her dönem başında yaptığımız şeyi yapıcaz." Sınıfa göz gezdirirken anlamsız bir şekilde ona baktığım için göz göze geldik.
"Merhaba?"
"Merhaba hocam."
"Yenisin değil mi?"
"Evet, bugün geldim."
"Güzel, o zaman sana yardım edecek kişiyi belirleyelim."
Tam gerek yok ben hallederim diyecekken
"Tibet sen bundan sonra... Adın neydi kızım?"
"Cevza." dememle tüm sınıf anlamaz bir ifadeyle bana baktı.
"Cevza mı? İkizler burcunun eski adı bu. Neden ailen sana bu ismi verdi?"
"İkizler burcuyum çünkü hocam. Ailem de astrolojiyle ilgilenir. Benim Haziran'ın ortasında doğmamı bir işaret olarak görüp bana bu ismi vermişler."
"Anladım kızım. Neyse Tibet dediğim gibi Cevza ile sen ilgileneceksin."
"Başkası mı kalmadı? Neden ben?"
"Tibet sana söyledim. Sen yapacaksın. Tartışma bitmiştir. Yoklama alıyorum."
"Merve?"
"Burada."
"Sinan?"
"Maalesef."
"Bir kere de insan gibi cevap versen keşke oğlum. Tibet?"
"Burdayım."
"Cevza?"
"Burdayım."

Yoklama bittiğinde hoca herkesi tahtaya kaldırdı. Resmen ilkokul çocuğuymuşuz gibi yer planı yapacaktık. Herkesi yerleştirdikten sonra

"Tibet, Cevza, Sinan ve Güney. Aynı şekilde yerinize geçin."

Tekrardan Tibet'in yanına oturacak olduğum için hayal kırıklığı ile yerime geçerken zil çaldı ve eş zamanlı olarak koluma giren bir kız beni merdivenlerden aşağı sürüklemeye başladı. Ne olduğunu anlayamadan kendimi kantin sırasında buldum. Diğer tarafımda da Aytaç alacağı şeyin siparişini veriyordu.

"Ne oluyor be?"
"Seni Tibet'ten kurtarıyoruz."
"Nasıl yani?"
"Nasıl yanisi mi var? Konunun bitmesinin sebebi Palmiye'nin sınıfa girmiş olmasıydı. Teneffüste Tibet tekrar seninle konuşacaktı. Bana teşekkür edeceğine neden sorguya çekiyorsun anlamadım?"
"Teşekkür ederim Mervecim. Kurtarıcımsın. İkiniz de öyle."