ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)

*****1*****

ร่างสูงใหญ่ที่ยืนสูบบุหรี่อย่างใจเย็นอยู่ริมหน้าต่างทำให้ชายวัยกลางคนแต่งตัวด้วยชุดสูทสีดำที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ขยับตัวอย่างอึดอัดแม้ท่ายืนสูบบุหรี่ของอีกฝ่ายจะดูสบายๆแต่บรรยากาศรอบๆกลับกดดันจนเขาหายใจแทบไม่ออก ร่างสูงหมุนกลับมาช้าๆก่อนจะกดบุหรี่ที่เหลืออีกครึ่งตัวลงบนที่เขี่ยบุหรี่เขานั่งลงช้าๆก่อนหรี่ตามองคนที่นั่งตัวลีบอยู่ตรงหน้า

"จำได้หรือเปล่าครั้งก่อนคุณบอกผมว่ายังไง...."เสียงที่แม้จะเบาแต่ทรงอำนาจทำให้ฝั่งตรงข้ามแกรงตัวอย่างอัตโนมัติ

"ทั้งต้นทั้งดอกพวกเขาจะจ่ายในคราวเดียว....."อำนาจอ้อมแอ้มตอบออกไปเบาๆ

"นั่นสิ...ความจำคุณก็ยังดีนี่คุณทนาย....แต่วันนี้คุณกลับมาบอกว่าขอจ่ายดอกครึ่งหนึ่งได้ไหม..."

"เอ่อ....แต่มันเกิดเหตุสุดวิสัยจริงๆนะครับ...."

"แต่ในสัญญาที่เราทำกันไม่มีข้อไหนระบุให้ผมรับผิดชอบเหตุสุดวิสัยของใครเลยนะ....."เหมราชค้านก่อนยิ้มมุมปากคิ้วเรียวเข้มเลิกสูง

"จุดนั้นเราเข้าใจครับ...แต่อยากจะขอความกรุณา..."

"แย่จังนะคุณทนาย...ความกรุณาของผมคงไม่มีแล้วล่ะ ก็คุณเล่นขอทุกครั้งที่เราพบกัน....คนอย่างผมมีความกรุณาไม่มากซะด้วยสิ..."

"คุณเหมราช....ผมขออีกสักครั้งเถอะครับ"อำนาจเงยหน้าสบตาคมเข้มก่อนขอร้องเบาๆ

"สามวัน...มากกว่านั้นไม่ได้จริงๆ....โชค....ส่งแขก...."ร่างบึกบึนของสิทธิโชคเข้ามาแทบทันทีที่สิ้นเสียงเรียก

"เชิญครับคุณอำนาจ..."ชายหนุ่มผายมือไปที่ประตูอย่างสุภาพขณะแขกลุกขึ้นช้าๆและทั้งคู่ก็หายออกนอกประตูไปร่างสูงของเหมราช พรหมพิทักษ์ทิ้งตัวลงพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลายเขาไม่เข้าใจลูกหนี้รายนี้ของเขาจริงๆไม่มีเงินใช้หนี้แต่มีเงินจ้างทนายมาประนอมหนี้ใช้ชีวิตแบบไหนกันนะคนตระกูลนี้...เป็นพวกประหลาดจริงๆ