มาโนชมองไปรอบงานศพที่มีผู้คนพอสมควรเดินไปเดินมาอย่างไม่เข้าใจพ่อเขาจะมาทำไม...เขาไม่เห็นจะรู้จักใครในงานนี้เลย
"พ่อ...เราจะมาทำไมเนี่ย"เสียงถามนั้นมีแววรำคาญ
"นิ่งไว้เถอะน่ะ....."มานิตดุลูกชายเบาๆเมื่อเดินเข้าไปหาเหมราชที่นั่งคุยกับน้องชายเบาๆศินาถสะกิดพี่ชายก่อนพยักพเยิดให้มองมา
"อ้าว!....คุณเหมราชมางานนี้เหมือนกันเหรอครับ...."
"ครับ....แปลกใจจริงผมไม่น่าจะเจอคุณมานิตที่นี่เลย..."
"พอดีผมกับอภินัน...ก็พอจะรู้จักชอบพอกันอยู่นะครับ เลยมาแสดงความเสียใจกับเขา...คุณละครับ"
"อย่างน้อยคุณสรอ้ยฟ้าเธอเคยเป็นเจ้าของบ้าน...ผมในฐานะเจ้าของคนใหม่ก็ย่อมต้องมาแสดงความเสียใจเป็นธรรมดา....."เหมราชตอบขณะเหลือบมองน้องชาย ศินาถเลิกคิ้วยิ้มออกมาก่อนลุกขึ้นไปจากตรงนั้น
"โนช...มารู้จักคุณเหมราชไว้สิ...."มานิตแนะนำลูกชายเสียงดัง
"เหมราช!....."มาโนชอุทานเบาๆ...หมอนี่เองนะเหรอ ก็ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลยนี่นามาโนชคิดเมื่อก้มศรีษะให้อีกฝ่ายนิดๆอย่างไว้เชิงมองดูชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเขาที่นั่งมองมาสายตาเรียบเฉย....
"อ้าว...คุณมานิตมาแล้วเหรอครับ...เชิญข้างในดีกว่าครับ...."การทักทายเสียงดังของอภินันทำให้หนุ่มๆที่คุมเชิงกันอยู่เมินหน้าไปคนละทาง
"ไปสิ...ผมยังไม่ได้กราบศพเลยไปโนช...ขอตัวนะครับคุณเหมราช..."
"เชิญ....."
.......................................................
"ไปไหนครับ?...."แสงเทียนเงยหน้ามองศินาถงงๆเมื่ออีกฝ่ายจับมือแล้วบอกให้ไปด้วยกัน
"เถอะน่ะ....ไปจากตรงนี้ก่อนเดี่ยวอธิบายให้ฟัง"
"นั่นจะไปไหนกันคะ?...."ทิพเกสรพลอยงงไปอีกคน
"อย่าถามอยู่เลยไปเถอะ.....เดี่ยวมาครับคุณทิพ..."ศินาถทั้งลากทั้งจูงแสงเทียนไปจากตรงนั้นจนได้
ทิพเกสรมองตามงงๆก่อนจะถึงบางอ้อเมื่ออภินันพร้อมใครอีกสองคนเดินเข้ามา
CZYTASZ
ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)
Romans"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกลัว...ฉันกลัวที่จะเสียนายไป..." "พี่ราช...ผมรักพี่นะ...ขอบคุณที่ปกป้องผมมาตลอด..."
