สามวันแล้วที่ร้านขนมปิดเงียบจนคนเฝ้าแอบมองร้อนใจ....หรือว่าจะไม่สบายนะ..อาการเหม่อๆของพี่ชายทำให้ศินาถขมวดคิ้ว
"ไหวไหมพี่....งานแรกเราเลยนะ....ขืนพลาดไอ้มานิตมันดูถูกตาย"
"รู้น่ะ...ฉันใช้ความคิดอยู่....."
"คิดอะไร....แค่คุมเด็กส่งของลงเรือ"
"แกคิดว่าเราต้องปล่อยของไปกี่ล๊อตมันถึงจะวางใจเรา"
"สามถึงห้า......."
"ต้องตายกี่คน....กับของที่เราปล่อยไป"
"แต่เรากำลังจะช่วยคนที่เหลือ....เด็กๆที่จะโต...คิดมากน่าพี่"
"นั่นสินะ....บางอย่างเราก็ไม่ควรคิดมาก คิดไปก็เครียด...ก็เหนื่อย..."เสียงบ่นเบาๆพร้อมอาการถอนใจทำให้คนเป็นน้องหันมามองหน้าคนพูดยิ้มๆ
"เรากำลังพูดเรื่องเดียวกันใช่ไหมนี่......"
"ไม่รู้โว้ย....เสร็จแล้วเรียกด้วยนะจะนอน....."สั่งเสร็จก็เอนเบาะรถแล้วหลับตา
...........................
มือแข็งๆที่ปิดปากร่างหนาที่กดเขาไว้กับที่นอนทำให้แสงเทียนเบิกตากว้างอย่างหวาดกลัวแต่หน้าที่เป็นเงาอยู่ในความมืดและดวงตาที่ก้มลงมาสบตากันในระยะประชิดทำให้รู้ว่าเป็นใคร...
"ไม่สบายหรือเปล่า......"
"........."
"ตัวก็ไม่ร้อนนี่...."
"..........."
"แล้วทำไมไม่เปิดร้าน....."
"............."
"ถามทำไมไม่พูด......"
"............"แสงเทียนจ้องคนพูดเขม็งจะให้เขาพูดได้ยังไงก็มือหนานั่นยังปิดปากเขาอยู่
"ถ้าไม่พูดงั้น.....จูบ"จมูกและปากร้อนๆซุกลงมาที่ซอกคอขณะมือก็ยังปิดปากเขาอยู่ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดคอทำให้แสงเทียนหลับตาลงรับรู้ถึงแรงกัดเบาๆที่ใบหูตามมาด้วยเสียงถอนใจยาว.....
"ฉัน...ง่วงจังเลยเทียน...."แล้วเสียงหายใจของเหมราชก็สม่ำเสมอมือที่ปิดปากเขาไว้คลายออก....มันหลับ..........แสงเทียนค่อยๆยันไหล่หนาผลักมันออกเอื้อมมือไปเปิดไฟ
VOUS LISEZ
ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)
Roman d'amour"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกลัว...ฉันกลัวที่จะเสียนายไป..." "พี่ราช...ผมรักพี่นะ...ขอบคุณที่ปกป้องผมมาตลอด..."
