แสงเทียนมองเงาในกระจกก่อนก้มลงมองข้อมือที่ช้ำแดงและยังเจ็บอยู่ตามตัวเขาเต็มไปด้วยรอยกัดหมอนั่นบ้าไปแล้วหลังจากข่มแหงเขาจนหนำใจมันก็ทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้เขาไม่สนใจว่าเขาจะเป็นอย่างไร...และป่านนี้คงหลับสบายไปแล้วเขาไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรไป...หรือโกรธใครมาจากไหนแต่สิ่งที่มันทำกับเขามันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องทน...ชายหนุ่มเปิดฝักบัวก่อนสูดปากเบาๆเพราะรอยกัดบางรอยลึกจนเลือดซึมพรุ่งนี้มันคงเปลี่ยนเป็นสีม่วงและเป็นรอยช้ำแต่ที่เจ็บกว่าแผลเหล่านี้คือหัวใจต่างหากการกระทำหลายอย่างที่ผ่านมาทำให้เขาหลงคิดว่ามันไม่ใช่คนเลวร้าย....หลายอย่างที่มันแสดงทำให้เขาไว้ใจแต่สุดท้าย....เขามันก็แค่ของเล่นเท่านั้น....จะเล่นอย่างไรมันจึงอยู่ที่อารมณ์เจ้าของ...อารมณ์ดีก็หยิบจับอย่างถนุถนอม...พออารมณ์ไม่ดีก็พร้อมจะฉีกกระชากย่ำยีเหมือนที่เขาโดนอยู่ตอนนี้ไง........
เสียงนำ้เงียบไปแล้ว...เสียงเปิดประตูเสียงค้นหาอะไรกุกกักเสียงรูดซิบ...เหมราชหลับตาฟังเสียงเหล่านั้น...เขาก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองทำไปทั้งที่รู้ว่าทำไปแล้วรังแต่จะถูกเกลียดมากขึ้น...แต่ก็ดีคนอย่างเขามันก็เหมาะกับความเกลียดชังนี่แหละเสียงเปิดปิดประตูบอกให้รู้ว่ามันไปแล้ว....มันก็ดีอีกนั่นแหละทุกอย่างจะได้กลับมาเหมือนเดิมเพราะตั้งแต่มันเข้ามาเขาก็ใช้ชีวิตเปลี่ยนไปหลายอย่างกลับเข้าที่พักแต่วัน...นอนแต่หัวคำ่....คิดถึงใครบางคนอยู่บ่อยๆจนเผลอคิดไปว่าคนอย่างเขาก็มีหัวใจเหมือนคนอื่นเขาเหมือนกัน....ทั้งๆที่สิ่งเหล่าน้ันมันไม่เคยมี......
................................................................
ร่างของพี่ชายที่ฟุบหลับกับโต๊ะทำงาน...ขวดเหล้าที่กลิ้งอยู่บนพื้นห้องไม่ถามก็รู้ว่าทุกอย่างกลับสภาพเดิม......ไม่สิ แย่กว่าเดิมต่างหาก ศินาถเก็บขวดไปทิ้งถังขยะมุมห้องก่อนเดินกลับออกไปเงียบๆ......เหมราชคงต้องการเวลาปรับตัวพี่ชายเขาดูภายนอกว่าเข้มแข็งแต่แท้จริงเขาก็มนุษย์ธรรมดาเวลาที่อ่อนแอก็ต้องมีเหมือนกัน
"โชค....พี่ราชเป็นแบบนี้เมื่อไหร่วะ....."
"เมื่อโดนทิ้งครับ"
"แสงเทียนออกจากบ้านไปแล้วเหรอ....."
"ครับหลังจากย่าเขาเสียเขาก็ไปเลย.....แล้วเจ้านายก็เป็นอย่างที่เห็น"
"ปล่อยเขานอนไป....ถ้าตื่นเรียกฉันด้วยมีเรื่องสำคัญจะคุย...."
"ครับ...คุณนาถ"
เหมราชมองดูน้องชายก่อนอ้าปากหาว เมื่อคืนเขาไม่ได้นอนนั่งทำงานทั้งคืนเสร็จแล้วก็ดื่มต่อจนฟุบหลับไป
"โห!สภาพ....ยังกับผีดิบเลยพี่ราช....."
"ช่างชั้น....ไอ้โชคบอกแกมีเรื่องคุย...."
"มี....สำคัญด้วยต้องใช้สติและวิจารณญาณ...พอมีอยู่ใช่ไหม"ศินาถถามยิ้มๆ
"อือ...ถ้าแกยังลีลาฉันจะตบแกอย่างมีสติสักฉาดเอาไหม......"คำตอบเรียกเสียงหัวเราะจากคนเป็นน้องก่อนจ้องหน้าพี่ชายแล้วพูดช้าๆ
"ตำรวจอยากขอความร่วมมือกับเราในการล้วงตับไอ้เสี่ยมานิต....พี่จะตกลงไหม"เหมราชนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด
"ใคร?...."
"เพื่อนผมเองเพิ่งเข้ารับตำแหน่ง....แต่ตามไอ้มานิตมานานแล้ว"
"ไว้ใจได้แค่ไหน...."
"ไม่อยากให้ทั้งร้อย....แต่เก้าสิบผมรับรอง"
"งั้นเชิญเขามาคุยก่อน....พี่ไม่อยากเสี่ยงโดยไม่จำเป็น....."
"สติยังอยู่ครบจริงๆด้วยแฮะ....."
"แน่นอน...ตอนนี้มีสิ่งเดียวที่หาย......."เสียงที่บอกเบาๆทำให้ศินาถขมวดคิ้ว
"อะไร....."
"หัวใจ......"
"ตอแหล....พี่ไม่เคยมีของแบบนั้นสักหน่อย....."คำต่อว่าของน้องชายทำให้หัวเราะเบาๆใช่และถ้าบังเอิญว่าเขาเคยมีตอนนี้หมอนั่นคงขโมยมันไปแล้ว...........
YOU ARE READING
ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)
Romance"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกลัว...ฉันกลัวที่จะเสียนายไป..." "พี่ราช...ผมรักพี่นะ...ขอบคุณที่ปกป้องผมมาตลอด..."
