ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)

*****27*****

แสงเทียนขยับตัวเบาๆก่อนลืมตา...ในหัวเขาเบลอๆชายหนุ่มมองไปรอบๆที่นี่ที่ไหน...ห้องโล่งๆมีลังไม้วางเป็นจุดๆตรงมุมห้องดูไปคล้ายโกดังหรือโรงอะไรสักอย่างมือทั้งสองถูกมัดไพล่หลังมีผ้ามัดปาก
เขาคงนอนอยู่ท่านี้นานแล้วเพราะรู้สึกเมื่อยและปวดแขน.....ที่นี่ที่ไหน แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
ความจำสุดท้ายคือพ่อโทรให้ไปรับที่โรงพยาบาล มีบุรุษพยาบาลมารับเขาหน้าตึกอุบัติเหตุแล้วเขาก็จำอะไรไม่ได้อีกจนมาฟื้นที่นี่ อาการเบลอๆมึนๆนี่อาจจะมาจากสาเหตุที่เขามาฟื้นที่นี่ก็ได้...อาจเป็นยาสลบชายหนุ่มพยายามขยับตัวแต่ต้องส่งเสียงครางเบาๆเพราะปวดหัวไหล่

"ฟื้นแล้วเหรอ....."เสียงถามพร้อมมือที่กระชากเขาลุกขึ้นแสงเทียนมองหน้าเจ้าของเสียงและหันมองชายสองคนที่ขนาบเขาอยู่.......

"ฟื้นได้จังหวะเชียว.....ฉันกำลังให้คนไปรับไอ้ราชมานี่...."แสงเทียนเขม้นมองก่อนทำตาโต....ใช่แล้วหมอนี่พ่อค้ายาที่มางานศพย่าพร้อมพ่อ งั้นก็หมายความว่า.....พ่อหลอกเขา

มันบอกว่าให้คนไปรับเหมราช...รับมาทำไม หรือจะเหมือนที่ศินาถเคยบอก 'พลั้งพลาดขึ้นมา ไม่ใช่แค่นายที่เป็นอันตรายแต่เป็นพี่ชายฉันด้วย' ถ้าเป็นไปได้เขาขอภาวนาอย่าให้เหมราชมาเลยได้โปรดเถอะใครก็ได้ช่วยบอกเขาทีว่าไม่ต้องมา.......ขออย่าให้เขามา.....

.......แต่คำขอนั้นดูเหมือนจะไร้ค่าเมื่อเหมราชเดินเข้ามาโดยมีชายฉกรรจ์หลายคนคุมตัวเขาไว้

"เก่งนี่....ฉันยอมรับนำ้ใจนายที่กล้ามาถึงนี่คนเดียว....."มานิตปรบมือเบาๆเมื่อเดินเข้าไปหาเหมราช

"ฉันมาแล้ว.....แกก็ควรปล่อยมันไปซะ มันไม่เกี่ยว....."

"จำไม่ยักได้แฮะว่าเคยพูดว่าถ้าแกมาฉัน......จะปล่อยมันไป..."

"แล้วแกจะเอายังไง....."ท่าทางเหมราชไม่ได้ลดความยะโสลงสักนิด...อาการหวาดกลัวไม่มีให้เห็นแม้นแต่น้อย