ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)

*****6*****

บ้านที่ทรุดโทรมดูดีขึ้นได้ภายในอาทิตย์เดียวทั้งภายในและภายนอกสาวใช้ที่เพิ่มมาอีกห้าคนก็ขยันและเชื่อฟังอย่างเคร่งครัดแม้แต่รถคันใหม่พร้อมคนขับที่แสงเทียนมองยังไงหมอนี่ก็เหมือนผู้คุมมากกว่าคนขับรถและตั้งแต่มาวันแรกสั่งนั่นนี่ไว้เหมราชก็หายไปเลยทิ้งไว้แค่คนของเขา...ใช่ทุกอย่างในบ้านเป็นของเขาไม่เว้นแม้นแต่อดีตเจ้าของบ้านอย่างแสงเทียน

"คุณหนู....ใครเป็นคนจ่ายเงินเดือนคนพวกนี้คะ...แล้วเราต้องทำอย่างไรบ้างทิพงงไปหมดแล้ว...."

"เราก็ทำตัวเหมือนเดิม....ทุกอย่างคุณเหมราชเขาจัดการ"

"แล้วเราอยู่ในฐานะอะไรคะ..."

"เราขอเขาเช่า....แค่ไม่นานผมขอเขาแค่....คุณย่า"

"แล้ว...เขาเอาค่าเช่าเท่าไหร่คะ....."

"เขาขออยู่ในบ้านด้วยและแลกกับตัวผมที่ต้องอยู่กับเขาหนึ่งปี..."

"คุณหนู!...แล้วคุณหนูก็ยอม....งั้นเหรอคะ"

"ผมไม่มีทางเลือก....ผมให้คุณย่ารับรู้ไม่ได้อย่างน้อยวาระสุดท้ายผมอยากให้ท่านไปอย่างสงบ....เพราะถ้าไม่อยู่ที่นี่เราก็ไม่มีท่ีไหนอีกแล้ว...."

"คุณหนู...."ทิพเกสรจับมือเรียวขาวของคนตรงหน้าขึ้นมาแนบแก้มร้องให้เบาๆ

"อย่าร้องเลยทิพ...เวลาร้องให้มันหมดไปแล้วละ...เรามาคิดถึงอนาคตกันเถอะ..."

แล้วแสงเทียนก็เอาเครื่องเพชรชุดใหญ่ที่เหลืออยู่สองชุดออกขายแบ่งเงินเก็บไว้จำนวนหนึ่งที่เหลือก็ไปเปิดร้านแบเกอรี่เล็กๆให้ทิพเกสร

"อย่างน้อยเมื่อหมดเวลาของเราในบ้านหลังนั้นเราจะได้มาอยู่ด้วยกันที่นี่ไงทิพ"

"คุณหนู....งั้นก็ออกมาเลยดีไหมคะ..."

"ไม่หรอกทิพ...มันยังไม่ใช่เวลานี้ผมรับปากเขาไปแล้ว...."

"ทำไมต้องรักษาสัญญาคะ....หมอนั่นท่าทางไม่ใช่คนดีอะไรเลย...."

"เขาจะดีไม่ดีมันเขา..แต่เรารับปากเขาแล้ว"

"งั้นก็ตามใจคุณหนูเถอะคะ....."
...................................
คนที่หายไปสองอาทิตย์เต็มๆในที่สุดก็มา

"ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม..."เหมราชมองหน้าเรียวที่ก้มตำ่แล้วยิ้มออกมาเหยื่อที่คิดว่ารัดไว้แน่นจนดิ้นไม่หลุดกลับไม่ใช่หมอนี่คงคิดว่าเขาไม่รู้ตลอดสองอาทิตย์มันไปทำอะไรมาเครื่องเพชรชุดใหญ่สองชุดที่ตอนนี้นอนสงบนิ่งอยู่ในเซฟของเขาที่ธนาคารและคำสั่งให้ตามหาชิ้นที่ขายไปแล้วกลับมาให้มากที่สุดเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมอยากครอบครองทุกอย่างที่เป็นของหมอนี่อาจเพราะบุคลิกที่ดูสะอาดบริสุทธิของมันที่ตรงข้ามกับเขาราวสีดำกับสีขาว

"ครับ....คุณเหมราช..."
"เรียกฉันพี่ราชก็พอไม่ต้องเต็มยศขนาดนั้น....นะเทียน"

"ครับ.....พี่ราช"

"ไปที่ห้องเถอะฉันอยากอาบนำ้แล้ว....เทียนมาผสมนำ้อุ่นให้อาบหน่อย
    
นี่คือสิ่งที่หายไป.....ศักศรีของคุณหนูเจ้าของบ้านมือมันสั่นเมื่อเอื้อมไปเปิดนำ้ลงอ่างขอบตาที่ร้อนผ่าวทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นในเมื่อตัดสินใจแล้วก็ต้องเดินต่อไป....หมดเวลร้องให้แล้ว

"อาบด้วยกันไหม...."เสียงถามทำให้สะดุ้ง

"พี่ราชอาบเถอะ....เดี่ยวผมไปเตรียมชุดนอนให้"บอกเบาๆเมื่อถอยออกไปเหมราชเม้มปากเขารับรู้ได้แม้อีกฝ่ายไม่แสดงออกหมอนั่นทั้งกลัวและรังเกียจเขาทำไมเขาจะไม่รู้ความรู้สึกของมันแม้จะเก็บข่มเท่าไหร่ก็ซ่อนเขาไม่มิดหรอกอาการสะดุ้งและถอยห่างทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้....คุณหนูใช่ทุกคนในบ้านเรียกมันแบบนั้นและนั่นคือสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิต..........