ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)

*****12*****

มานิตหรี่ตามองหนุ่มรุ่นลูกตรงหน้าอย่างประเมินความสามารถ หลายครั้งที่เขาได้ยินชื่อหมอนี่แต่ไม่เคยเจอตัวกันจะๆสักครั้ง อายุคงรุ่นราวคราวเดียวกับมาโนชแต่ขณะที่หมอนี่ผงาดขึ้นมาอยู่ในกลุ่มผู้มีอิทธิพลอันดับต้นๆลูกเขายังไปทะเลาะกับวัยรุ่นแย่งอีตัวในบาร์อยู่เลย มันจึงทำให้คนเป็นพ่ออย่างเขาวางมือไม่ได้เสียที

"ได้ยินชื่อมานานเพิ่งได้พบตัวจริง...ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเหมราช...."เสียงทักทายพร้อมรอยยิ้มเสแสร้งนั้นทำให้เหมราชรู้สึกคลื่นใส้ไอ้แก่นี่น่าสะอิดสะเอียนกว่าที่เขาคิดไว้

"ครับ...เชิญนั่ง"เอ่ยเบาๆแกล้งทำไม่เห็นมือที่ยื่นมาของอีกฝ่าย

มานิตลดมือลงก่อนหย่อนตัวลงนั่งข่มความรู้สึกโกรธที่แล่นเป็นระลอกอยู่ในหัว ไอ้เด็กเวรนี่คิดว่าตัวเองใหญ่โตมาจากไหนทำยะโสใส่เขา....

"คุณมานิตมาหาผมถึงนี่...มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"ได้ยินจากชัยชนะว่าคุณเหมราชกว้างขวางแถบนี้เลยมาทำความรู้จักไว้...ไอ้ผมมันก็คนค้าขายเล็กๆน้อยๆเผื่อวันหน้าวันหลังจะมีโอกาสร่วมงานกับคุณเหมราชสักครั้ง..........."รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นทำให้เหมราชเบือนหน้าไปนอกหน้าต่างอย่างสะกดใจตอนนี้แม้ไม่อยากเป็นมิตร...แต่เขาก็ยังไม่อยากได้ศรัตรูเพิ่มเร็วนัก

"ยินดีครับ....."ทั้งสองยิ้มให้กันด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร.......
...................................

ชัยชนะมองความเสียหายที่เกิดขึ้นในบาร์ของเขาอย่างเจ็บใจ....ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใครทั้งๆที่เขาระวังแล้วแต่ไม่คิดว่าจะเล่นกันตรงๆแบบนี้

"เจ็บใจนัก...อย่าให้ถึงทีกูบ้างก็แล้วกัน"

"เฮีย...มีคนมาขอพบครับ"

"ใคร!...."

"ฉันเอง...."ร่างบอบบางสมส่วนที่นวยนาดเข้ามาทำให้ชัยชนะยิ้มออก

"โรส....ลมอะไรหอบคุณมาหาผมได้...."

"จริงๆต้องตอบว่าลมคิดถึงใช่ไหม...แต่อย่าดีกว่าเพราะไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น"