อาการมองไปรอบๆสายตาหวาดกลัวของอภินันทำให้มานิตถอนใจ
"ทำไมมันเป็นแบบนี้....แล้วพบมันที่ไหนล่ะชัย....."
"ข้างถนนครับ......"
"ข้างถนน?...แล้วแบบนี้มันจะยังมีประโยชน์กับเราเหรอ......"
"มีสิครับ....หลายวันก่อนคนของผมบอกว่ามีคนมาตามหามัน....บอกว่าเป็นลูกชาย....."
"แสงเทียน.....งั้นเหรอ?......."มานิตหัวเราะเบาๆแล้วเงยหน้าหัวเราะเสียงดังในเวลาต่อมา....คราวนี้แหละเหมราช......
"พามันไปดูแลให้เป็นผู้เป็นคนหน่อยไป....ตอนหวานใจไอ้เหมราชมาเจอมันจะได้ไม่ตกใจ"มานิตสั่งคนของเขาที่ยืนรอรับคำสั่งอย่างสงบอยู่ไม่ไกล
"ครับนาย...."
"เอาละ....เรามาวางแผนตกปลากันเถอะชัยชนะ....."
"เราคงต้องรอบคอบหน่อยละครับ...ไอ้ราชมันวางคนไว้หนาแน่นเชียวครับ"
"ดี...ยิ่งยากมันก็ยิ่งท้าทายและหมายถึงไอ้เหมราชมันรักมากหวงมาก....และฉันจะต่อรองอะไรกับมันก็ได้......"
"คุณมานิตหมายถึง....."
"ธุรกิจของมันไง...กว้างขวางใหญ่โตขนาดนั้นถ้าตกเป็นของฉัน....นึกภาพไม่ออกจริงๆว่าจะดีขนาดไหน..ฮา....ฮา...."
"ครับ......"ทั้งเลวทั้งโลภจริงนะ...คิดผยองไปเถอะคงลืมไปกระมังถ้าไอ้เหมราชมันแค่หมูๆมันมาไม่ถึงจุดนี้หรอก......
............................................
"อะไรนะ?..."เหมราชอุทานเบาๆ
"แสงเทียนหายไป...คลาดกับคนของเราที่โรงพยาบาล...."ศินาถตอบข้อกังขาพี่ชายเบาๆ
"เทียนไปทำอะไรที่โรงพยาบาล....."
"ไม่มีใครรู้...."
"ทิพเกสรละ......"
"ออกไปซื้อของ....."
"นานหรือยัง....."
"หลายชั่วโมงแล้วพี่...คนของเราหาจนทั่วก็ไม่เจอ...."
"บ้าจริง....คนแค่คนเดียวส่งไปเป็นฝูงยังดูแลไม่ได้...."
أنت تقرأ
ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)
عاطفية"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกลัว...ฉันกลัวที่จะเสียนายไป..." "พี่ราช...ผมรักพี่นะ...ขอบคุณที่ปกป้องผมมาตลอด..."
