แสงเทียนมองเหมราชอย่างแปลกใจเมื่อจู่ๆเขาก็ลุกขึ้นหยิบเชือกที่กองรวมกันอยู่มาถือไว้
"เทียนลุกขึ้น....หันหลังมา..."
"ทำไมครับ?..."แสงเทียนถามงงๆแต่ก็ยอมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
"เจ็บไหม...."เหมราชถามเบาๆเมื่อมัดมือแสงเทียนอีกครั้งแต่ไม่แน่นจนเจ็บเหมือนที่ลูกน้องมานิตมัดไว้
"ไม่ครับ...แต่ทำไม?..."เหมราชหมุนมันกลับมายกมือลูบแก้มมันเบาๆ
"นาถมาแล้ว...เราอาจต้องเสี่ยงชีวิตกันนิดหน่อย...พร้อมไหม...."
"ครับ....."
"ดี......"เหมราชยิ้มจูบมันเบาๆก่อนจะเอาเชือกมาจัดการกับมือตัวเอง....
""""""""""""""""""""""""""
มานิตมองดูศินาถที่ยืนนิ่งอย่างโกรธแค้น...มันตลบหลังเขาด้วยการจับตัวมาโนชมาแลกกับพี่ชายมัน
และทั้งๆที่เขากำชับลูกน้องให้กลบร่องรอยอย่างแนบเนียนแต่มันกลับตามมาได้อย่างรวดเร็วเหมือนมันเป็นปีศาจก็ไม่ปาน.....
"ว่าไงครับคุณมานิต....จะว่าไปการแลกตัวคร้ังนี้ผมขาดทุนยับเยินเลยนะ...เหมราชกับมาโนชถามใครเขาก็รู้ศักศรีต่างกันราวฟ้ากับเหว....."
"แล้วถ้าฉันไม่แลกละ....."มานิตกัดฟันถาม
"พ่อ....ทำอย่างนั้นไม่ได้นะ...."มาโนชร้องโหยหวนอย่างหวาดกลัว
.....ศินาถหงายหน้าหัวเราะเสียงดังมองมาโนชอย่างเวทนา....ก่อนมองพ่อมันแล้วส่ายหน้า
"แล้วแต่นะเสี่ย...คุณก็รู้งานนี้ผมก็ไม่เดือดร้อนอะไร....ถ้ามองให้ลึกซึ้งเหมราชตายไปได้ก็ดีเหมือนกันนะ....ผมจะได้ขึ้นเป็นบอสเลิกทำตามคำสั่งเหมือนทุกวันนี้เสียที....แน่ใจใช่ไหมว่าจะเอาแบบนั้น...ไอ้โชคจัดการไอ้มาโนชซะ...เราจะได้กลับกันเสียที...."ส้ินคำสั่งสิทธิโชคยกปืนจ่อขมับมาโนชทันที
"อย่า!........."มานิตร้องห้ามเสียงหลงต่อให้มันไม่เอาไหนอย่างไรมันก็ลูกเขา
YOU ARE READING
ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)
Romance"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกลัว...ฉันกลัวที่จะเสียนายไป..." "พี่ราช...ผมรักพี่นะ...ขอบคุณที่ปกป้องผมมาตลอด..."
