"น้อง....เก็บเงินด้วย"เสียงเรียกเก็บเงินจากลูกค้าทำให้แสงเทียนถอนใจ ลูกค้าประจำที่มีบุคลิกขัดแย้งกับสินค้าอย่างรุนแรงหน้าเข้มใส่สูทราคาแพงใหนจะแว่นดำที่ปกปิดดวงตาคมมันไม่ได้เข้ากันกับเค้กชิ้นสวยที่วางอยู่บนโต๊ะโดยไม่ได้แตะนั้นเลยเพราะลูกค้าดื่มแค่กาแฟดำเท่านั้น
"คราวหลังคุณลูกค้าไม่ต้องสั่งเค้กก็ได้ครับ....เสียดายของ"ลูกค้ายิ้มน้อยๆขณะมือจับมือพ่อค้าลูบเบาๆนี่ก็อีกเหมือนกันเผลอเป็นไม่ได้...ไอ้ลูกค้าขี้หลี เท้าในรองเท้าผ้าใบสีเข้มที่บรรจงเหยียบลงบนรองเท้าหนังมันปลาบแล้วขยี้เบาๆ
"กรุณาสุภาพด้วยนะครับ...คุณลูกค้า"
"อูย..."เหมราชสูดปากเบาๆมันช่วยไม่ได้ก็เขาคิดถึงแล้วก็ไม่ชอบลูกค้าสาวๆของมันด้วยเขาก็ต้องมานั่งเฝ้าเป็นจรเข้ขวางคลองแบบนี้แหละ
"เที่ยงแล้ว...ไปหาอะไรกินกันไหม...."
"ผมต้องทำงาน....."
"เดี่ยวฉันจ่ายค่าเสียเวลาให้...."
"ผมขายขนมกับเครื่องดื่ม....ไม่ขายอย่างอื่น"
"เหรอ...งั้น...."เค้กก้อนสวยบนโต๊ะถูกปัดลงบนตักลูกค้าด้วยความจงใจของเขาเอง
"นี่ทำอะไร...."แสงเทียนอุทานเบาๆ
"ตายจริง...พาผมไปห้องนำ้หน่อยได้ไหมครับ...."เหมราชส่งเสียงดังพอที่โต๊ะอื่นๆจะมองมาอย่างสนใจ....
"ครับ....เชิญทางนี้ครับ....."อาการกัดฟันเชิญทำให้ลูกค้ายักใหล่ประมาณ ช่วยไม่ได้
เหมราชออกแรงกระชากเบาๆให้มันเข้ามาด้วยกันก่อนปิดประตูริมฝีปากร้อนๆประกบลงมาแทบทันที......แสงเทียนปล่อยให้อีกฝ่ายจูบจนพอใจก่อนผลักร่างสูงเบาๆ
"พอหรือยัง......"
"ไม่....ไม่ไหว..."เสียงกระซิบแผ่วข้างหูขณะมือจับมือเรียวยาวไปยังเป้าหมายที่ตุงอยู่ในกางเกง
"แต่นี่มันห้องนำ้ร้านขนมนะ....."แสงเทียนท้วงเสียงสั่นๆ
"งั้นออกไปด้วยกันสิ...นะ"
"แต่...."
"งั้นที่นี่...ใครมาได้ยินไม่รับผิดชอบด้วย...."
"โอเค....โอเค ปล่อยก่อน....."
"งั้น...ไปรอที่รถนะ...เร็วด้วยชักช้าเข้ามาฉุดจริงๆ...คอยดู"กำชับและจูบเร็วๆก่อนเดินออกไป
"เอาแต่ใจจริงๆเลย...."แสงเทียนบ่นเบาๆ
....................
ภาพชายหนุ่มรูปหล่อบวกประวัติที่ชัยชนะยื่นให้ทำให้โรสขมวดคิ้ว
"แสงเทียน อภิมุขมนตรี....หน้าตาก็ดี...ชาติตระกูลก็ไม่เลวมิน่าเหมราชถึงชอบ"
"แต่ตอนนี้เป็นคุณหนูตกยาก....เพราะพ่อขนสมบัติไปทิ้งในบ่อนหมด..."
"งั้นเหรอ...เป็นคุณหนูหิวเงินหรือเปล่า..."
"อันนี้ตอบไม่ได้เพราะไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว...."
"คบกันมานานหรือยัง...."
"ก็พักใหญ่....หลายเดือนอยู่....."
"ถ้าหมอนี่หายไปคุณคิดว่าจะมีใครสนใจไหม...."
"คุณคิดจะทำอะไร....."
"กำจัดเสี้ยนหนามความรักไง..."
"คุณจะทำไปทำไม....เหมราชเขาไม่ได้สนใจคุณไม่ใช่เหรอ..."
"ก็เพราะมันไม่สนใจฉันไง...ฉันจึงอยากทำอะไรให้เป็นที่สนใจบ้าง...อย่างน้อยเพื่อความสะใจไง...ถ้าฉันทำอะไรคนโปรดของมันฉันอยากรู้นักว่ามันจะหันมามองฉันบ้างไหม...."
"หาเรื่องใส่ตัวเองหรือเปล่า....ผมเตือนเพราะหวังดี"ชัยชนะเตือนผู้หญิงที่อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนอย่างหวังดีจริงๆ
"ขอบคุณแต่ฉันอยากทำ....ขอมือดีของคุณให้ฉันสักห้าคนสิ...."
"เรื่องคนไม่มีปัญหา...แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณต้องรับผิดชอบเอง....เพราะผมเตือนคุณแล้ว..."
"ไม่มีปัญหา....ทุกอย่างฉันรับผิดชอบเอง......"โรสมองดูรูปชายหนุ่มที่ได้ครอบครองคนที่เธอชอบอย่างเจ็บปวด...เป็นผู้ชายแท้ๆ...ทำไม
...................
สายฝนที่โปรยลงมาทำให้ทิพเกสรเลือกที่จะปิดร้านเร็วหน่อยอีกอย่างพรุ่งนี้แสงเทียนชวนเธอไปวัดด้วยกัน....
"คิดถึงย่า....พรุ่งนี้เราไปเยี่ยมย่ากันนะ..."
"คะคุณหนู...งั้นพรุ่งนี้ทิพเตรียมกับข้าวให้ เราไปเช้ากันหน่อยจะได้ทันพระฉันตอนเช้า"
"งั้นตกลงตามนี้....."
BẠN ĐANG ĐỌC
ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)
Lãng mạn"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกลัว...ฉันกลัวที่จะเสียนายไป..." "พี่ราช...ผมรักพี่นะ...ขอบคุณที่ปกป้องผมมาตลอด..."
