มานิตยิ้มออกมาเมื่อลูกน้องคนสนิทมารายงานความเป็นไปของเหมราชให้เขาฟัง...ที่ที่ไปบ่อยที่สุดคือบ้านอภิมุขมนตรีที่ยึดไปจากอภินัน...และตอนนี้หมอนั่นก็เมาแอ๋อยู่ในบ่อนของเขา........
อภินัน อภิมุขมนตรี เขาไม่เคยคิดเลยว่าเศษสวะแบบนั้นกลับมีความลับซ่อนอยู่ ต้องมีอะไรบางอย่างที่บ้านหลังนั้น
"ไปเอาตัวมันมา...เราจะเลี้ยงดูมันอย่างดีจนกว่าจะรู้ว่าเหมราชซ่อนอะไรไว้ที่นั่น"
"ครับเสี่ย....."
"ดี.....ฉันจะต้องสั่งสอนไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่นให้มันรู้เสียบ้างว่าใครเป็นใคร"มานิตยิ้มอย่างหมายมาด....
................................................
แสงเทียนโน้มตัวลงไปใกล้ก่อนส่งเสียงเรียกเบาๆ
"ย่าจ๋า....."ดวงตาที่หลับอยู่ลืมขึ้นมาช้าๆ
"เทียน....เหรอลูก"
"ครับ...."ชายหนุ่มขานรับจับมือผอมบางบีบเบาๆ
"ย่าได้ยินเสียงนกร้อง...."
"อากาศก็ดีด้วย...เทียนพาไปเดินเล่นดีไหม"
"ดีเหมือนกัน...ย่าอยากไปดูสวนหน้าบ้าน....."
"งั้นเทียนพาย่าไปเองนะครับ...."แสงเทียนยิ้มเมื่ออุ้มร่างบางของสร้อยฟ้าไปวางบนรถ
"หนักเหมือนกันนะเรา..."เอ่ยปากแซวเบาๆเมื่อหยิบผ้าผืนสวยมาคลุมไหล่ให้คนเป็นย่าอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ
"พร้อมนะ....เทียนจะซิ่งแล้วนะ...."
.....สวนหน้าบ้านยังคงงดงามไปด้วยไม้ดอกหลากสีต้นไม้ใหญ่ก็ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีสนามหญ้าได้รับการตัดเล็มสะอาดตาแสงเทียนอดนึกขอบใจเหมราชไม่ได้ที่ช่วยดูแลสวนหน้าบ้านที่ย่าเขารักด้วยการจ้างคนสวนเพิ่มถึงสองคนทำให้มันยังคงสภาพสวนเป็นที่พอใจของอดีตเจ้าของที่มองดูอย่างชื่นชม
"เราไปนั่งเล่นใต้ต้นอินทนิลนั่นดีกว่านะครับสายแล้วเดี่ยวแดดแรง"แสงเทียนบอกเมื่อเข็นรถไปใต้ต้นไม้ที่มีดอกสีม่วงเข้มชูช่อเต็มต้น
"ย่าจ๋าหิวหรือยังครับ...."
"ยังเลย...ย่าอยากอยู่ตรงนี้อีกหน่อย"
"ได้สิครับ....เทียนนั่งเป็นเพื่อนถ้าย่าจ๋าอยากเข้าบ้านก็บอกนะ...."
"จ๊ะ...เวลาผ่านไปเร็วจังเลยทั้งๆที่ย่ารู้สึกว่าเมื่อไม่นาน....เทียนยังวิ่งเล่นแถวนี้อยู่เลย...."
"ตอนนี้เทียนก็นั่งเล่นอยู่กับย่าไง..."
"นั่นสินะ....เทียน...."
"ครับ?...."
"ย่ารักเทียนนะ....."แสงเทียนเอื้อมมือไปจับมือบางมาจูบเบาๆ
"เทียนก็รักย่า...รักมากที่สุดเลย"คำบอกรักเรียกร้อยยิ้มให้หญิงชราก่อนจะถอนใจเบาๆ
"ย่าสบายใจจัง....."แล้วทั้งคู่ก็นั่งจับมือกันเงียบๆฟังเสียงนกตัวเล็กๆที่บินหากินอยู่ตามยอดไม้แถวนั้น
.....แสงเทียนบีบมือสร้อยฟ้าเบาๆเมื่อเห็นว่าสายแล้วเธอควรเข้าบ้านกินยาเสียที
"ย่าจ๋า...เข้าบ้านกันเถอะ"มือบางไม่ได้บีบตอบเขา...ปลายนิ้วที่เย็นเฉียบทำให้ใจหายอย่างประหลาด
"ย่า....หลับเหรอครับ...."อาการเอนพิงพนักตาหลับพริ้มอมยิ้มน้อยๆของสร้อยฟ้าทำให้ชายหนุ่มคุกเข่าลง...สองมือสั่นระริกเอื้อมไปจับสองแก้มเบาๆ..ความเย็นที่สัมผัสได้จากปลายนิ้วหนาวเหน็บถึงหัวใจ........สายลมที่พัดแรงกระชากกลีบอินทนิลร่วงลงมาสู่พื้นดินคล้ายใครเอาพรหมสีม่วงมาปูไว้แสงเทียนนั่งมองหน้าสร้อยฟ้าที่หลับไปพร้อมรอยยิ้มเขารู้ดี...เธอไม่ตื่นอีกแล้ว.......ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาหมายเลขนำ้ตายังคงไหลอยู่เมื่อเขาคุยโทรศัพท์
"ทิพ....ช่วยผมด้วย!......"
ČTEŠ
ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)
Romance"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกลัว...ฉันกลัวที่จะเสียนายไป..." "พี่ราช...ผมรักพี่นะ...ขอบคุณที่ปกป้องผมมาตลอด..."
