แสงเทียนเดินตามสิทธิโชคไปช้าๆเขายังงงๆกับสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนเขาหลุดเข้ามาในอีกโลกหนึ่ง...เหมราชยังมีมุมที่เขาไม่รู้จัก...ชายหนุ่มสูดลมหายใจแล้วบอกกับตัวเองว่าเมื่อตัดสินใจว่าจะรักคนๆนั้นแล้วเขาก็พร้อมจะเรียนรู้ ต่อไปนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดเขาต้องไม่หวั่นไหวต้องมีสติและทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อความรักของเขา.....
"คุณเทียนครับ...รถอยู่ทางนี้ครับ...."แสงเทียนหันมองสิทธิโชคก่อนอุทานออกมาอย่างตกใจ
"เฮ้ย!?...โชคระวัง..."ไม้ที่ฟาดใส่สิทธิโชคทางข้างหลังทำให้ล้มลงแน่นิ่งไป...ปืนพกสิทธิโชคถูกหยิบขึ้นก่อนจะบ่นกับตัวเองพึมพำ
"ไม่...ฉันไม่โทร...แกจะทำอะไรลูกฉัน....ไม่นะ...ไม่...ไม่..."แล้วร่างนั้นก็ถือปืนวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
"พ่อ..หยุดก่อน...พ่อ...."แสงเทียนออกวิ่งตามทันทีเมื่อได้สติขณะสิทธิโชคลุกขึ้มเอามือคลำท้ายทอยที่เริ่มบวมและปวดตุบๆ
"คุณเทียน...กลับมาก่อน..."
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""
อภินันวิ่งหนีคนที่ไล่ตามมาอย่างหวาดระแวง...ขณะแสงเทียนก็ไล่ตามไม่ลดละเขาต้องพาพ่อไปหาหมอให้ได้แต่อภินันกลับวิ่งเร็วอย่างเหลือเชื่อ
"หายไปไหนแล้ว...."แสงเทียนหยุดหอบหายใจทั้งๆที่เขาวิ่งตามมาติดๆแท้ๆ...ขณะมองหาเสียงคล้ายคนบ่นพึมพำหลังลังไม้ที่กองอยู่ทำให้ชะงัก
....ร่างที่ซุกอยู่ในซอกเล็กๆข้างลังไม้ทำให้ใจหาย ร่างกายที่ผอมโซกับเสื้อผ้าที่มอมแมมยังไม่ทำให้เขาสะท้อนใจเท่าใบหน้าที่มีแต่รอยฟกช้ำดำเขียวและดวงตาที่หวาดกลัว...พวกมันทำอะไรพ่อเขา
"พ่อ....."แสงเทียนเรียกเบาๆเมื่อก้าวเข้าไปหา
"ใคร...ไม่โทร...ไม่ไม่...."เสียงบ่นพึมพำพร้อมซุกหน้าลงกับเข่าทำให้แสงเทียนน้ำตาคลอความสงสารตีตื้นขึ้นมาจนพูดแทบไม่ออก...ทำไมพ่อปล่อยตัวเองให้เป็นไปได้ถึงเพียงนี้
BẠN ĐANG ĐỌC
ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)
Lãng mạn"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกลัว...ฉันกลัวที่จะเสียนายไป..." "พี่ราช...ผมรักพี่นะ...ขอบคุณที่ปกป้องผมมาตลอด..."
