ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)

*****บทส่งท้าย*****

สายมากแล้วเสียงนกตัวเล็กๆมาเกาะหน้าต่างส่งเสียงร้องสายลมเย็นที่พัดเข้ามาส่งผลให้ม่านหน้าต่างไหวเบาๆ....เหมราชยังคงหลับอยู่บนเตียงสัมผัสเบาๆที่แตะแขนทำให้ยิ้มออกมา....แต่ก็ต้องรีบลืมตาเมื่อรับรู้ถึงอะไรเย็นๆที่แก้มดวงหน้ากลมๆดวงตาบ๊องแบ๊วที่มองมาอาการยิ้มจนนำ้ลายยืดทำให้อดหัวเราะไม่ได้

"มาได้ยังไงนี่....ป๊ะป๋าแกอยู่ไหน..."

"อยู่นี่ครับ...มาแล้วมาแล้วป๊ะป๋าสั่งแล้วไช่ไหมอย่าปลุกลุงเขา...."แสงเทียนดุลูกชายเบาๆแต่หนูน้อยกลับหัวเราะเอิ้กอ้ากอารมณ์ดี

"แม่มันล่ะ....."

"ไปซื้อของครับ...."

"มาฉันป้อนนมมันเอง...เทียนไปชงกาแฟมาเสริฟดีกว่า...."แสงเทียนยิ้มเมื่อส่งร่างอ้วนกลมให้เหมราชพร้อมขวดนมก่อนจะยื่นหน้าไปจูบอรุณสวัสคนบนเตียงเบาๆ

"เดี่ยวมานะครับ...."

.....ตะวัน อภิมุขมนตรี เกิดมาหลังเหตุการณ์วุ่นวายและสูญเสียผ่านไปไม่กี่เดือน...แสงเทียนตื่นเต้นมากเขารับน้องชายเป็นลูกอย่างเต็มใจและคอยเลี้ยงดูเอาใจใส่เป็นอย่างดี ทิพเกสรเองก็กลับไปทำร้านขนมเพราะเป็นสิ่งที่ทำแล้วชอบแต่เหมราชขอร้องให้ทุกคนอยู่รวมกันที่อภิมุขมนตรี.....เขาอ้างว่าจะได้สะดวกในการดูแลและเขาจะไม่เสี่ยงให้ใครหน้าใหนมาจับตัวแสงเทียนไปได้อีกแล้ว........

......ร่างกลมๆในอ้อมแขนส่ายหน้าหนีขวดนมที่เหมราชพยายามป้อนปากน้อยๆสีชมพูยิ้มเมื่อมือเล็กๆไขว่คว้าใบหน้าเขา

"ป๊ะป๋า....."เสียงเรียกหาทำให้ชายหนุ่มถอนใจก่อนวางขวดนมอุ้มมันแล้วลุกขึ้น

"ไม่กินก็ไม่กิน...ชอบเที่ยวแต่เด็กนะเรา....."เหมราชบ่นเบาๆเมื่อร่างเล็กๆกอดซบบ่าอย่างพอใจเมื่อคนที่อุ้มลุกขึ้นเดินพอดีกับแสงเทียนกลับเข้ามาพร้อมอาหารเช้า

"ตะวันกวนพี่ราชอีกแล้วเหรอครับ....."

"ไม่หรอก...แค่อยากให้เดิน....."