ความมืดที่ค่อยคืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆยุงตัวเล็กๆที่ส่งเสียงน่ารำคาญไม่ได้ทำให้คนที่นั่งอยู่บนม้ายาวในสวนเล็กๆขยับตัวเลย แสงเทียนถอนใจเบาๆเขาจะทำอย่างไรดีตัวก่อเหตุอย่างพ่อเขาก็หายจ้อยอาทิตย์สองอาทิตย์จะกลับมาสักที ทุกอย่างต้องตกเป็นภาระของเขาย่าที่ป่วยค่านำ้ค่าไฟเงินเดือนของทุกคนในบ้านซึ่งมีอยู่ถึงห้าคนจะลดก็ไม่ได้เพราะทุกคนเป็นคนของย่าเขาแล้วเขาก็ทำได้อย่างเดียวคือขาย..ขาย..และขายจนของมีค่าทุกอย่างที่เขามีใกล้จะหมดเต็มทีตอนนี้เขาเหลือแค่เครื่องเพชรชุดใหญ่ของแม่แค่สองชุดเท่านั้นถ้าต้องย้ายออกจากบ้านหลังนี้มีหวังได้ไปขอทานแน่ๆเพราะฉะนั้นสิ่งที่เขาต้องทำให้ได้คือการประนอมหนี้กับเจ้าหนี้รายใหญ่ของพ่อที่มีข่าวลือมาว่าทั้งเค็ม งก และโหด.....
"คุณหนูคะ...มืดแล้วเข้าบ้านเถอะคะ"เสียงที่ดังขึ้นข้างๆทำให้แทบสะดุ้ง
"ทิพ...ตกใจหมด..."
"ขอโทษค่ะ....ทิพเห็นมืดแล้ว คุณหนูยังไม่เข้าบ้าน...."
"คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ....คุณย่าละ..."
"เข้านอนแล้วค่ะ....."
"เหรอ...งั้นเราก็เข้าบ้านกันเถอะ"ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินนำเข้าบ้านช้าๆรอคนที่เดินตามมาห่างๆมีบางอย่างบอกให้เขารู้ว่าไม่ปกติ ท่ามกลางแสงไฟทำให้เขาเห็นรอยช้ำหลายแห่งบนหน้าทิพเกสรชัดเจน
"พ่อมา....อีกแล้วเหรอ..."เขาถามเมื่อใช้มือจับปลายคางอีกฝ่ายดันขึ้นมองหน้าชัดๆ
"คะ...."
"เจ็บไหมทิพ...."แสงเทียนถามเบาๆสงสารหญิงสาวจับใจ
"ทิพทนได้คะ....."
"ทำไมต้องทนด้วย...ทิพไม่ใช่ทาสนะ...ทิพเป็นอิสระพอที่จะไปจากเขา...ทำไม"
"ทิพจะทิ้งคุณท่านกับคุณเทียนไปได้อย่างไรละคะ...อย่ากังวลเลยคะแค่นี้ทิพทนได้"
"ทิพ...."แสงเทียนกอดทิพเกสรแน่นยามลำบากก็จะรู้ว่าใครคือมิตรแท้ทั้งๆที่ต้องรองรับอารมณ์ที่ไม่ปกติของพ่อเขาแต่ทิพเกสรก็ทนเพื่อเขาเพื่อย่าชีวิตเขาทั้งชีวิตจะมีโอกาสตอบแทนผู้หญิงแสนดีคนนี้สักครั้งไหมนะ
"เทียน...นั่นเมียพ่อแกจะกอดอีกนานไหม"เสียงที่ทักจากข้างหลังไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
"พ่อ...ไปหาย่าหรือยัง..."เสียงถามเข้มๆนั้นทำให้อภินันถอนใจ
"ไปแล้ว...แกเป็นลูกหรือเป็นพ่อฉันกันแน่..."
"พ่อน่าจะมาหาย่าบ่อยกว่านี้นะ...."
"เบื่อ...มาให้ย่าแกบ่นนะสิ....เออเทียนมีให้พ่อสักหมื่นไหม........"นี่สินะเหตุผลท่ีพ่อกลับบ้าน
"ไม่มีหรอก....."
"อะไรแกเพิ่งขายเครื่องทองแม่แกไปเมื่อต้นเดือนตั้งหลายแสน.....อย่างกไปหน่อยเลย..."
"แค่นั้นมันไม่พอด้วยซ้ำ...ค่ายาย่า...ค่าอาหารในบ้าน...ค่าน้ำค่าไฟ...ค่า..."
"พอ....แกไม่ต้องนับแล้ว...ขี้บ่นพอกันทั้งย่าทั้งหลาน....ฉันไม่เอาก็ได้...."
"พ่อ....เรื่องบ้าน..."
"ทำไม?...ก็เราจ่ายดอกทุกเดือน...."
"เขาอยากได้ต้นทั้งหมด...ถ้าไม่ได้ก็จะเอาบ้าน..."
"บ้า....แล้วเราจะไปอยู่ไหน..."
"พ่อน่าจะคิดได้ก่อนเอามันไปจำนองนะ...."
"ไอ้เทียน....."ทุกครั้งก็จะลงเอยด้วยการที่พ่อปึงปังแล้วจากไปไม่เคยคิดแก้ปัญหาเลยสักครั้ง
..........................
"โชค...โชค...ไอ้โชค....."เสียงเรียกที่ดังขึ้นเรื่อยๆอย่างมีโมโหทำให้สิทธิโชควิ่งมาแทบไม่ทัน
"คร้าบ...มาแล้วคร้าบ....."
"มุดหัวอยู่ไหนมาวะ....ทำไมเงินบ่อนเฮียชัยยังไม่เข้าบัญชี...."
"เอ่อ...เขาขอผลัดสักอาทิตย์ครับ..."
"ใครอนุญาต..."
"เอ่อคือ....."
"ใคร?????"
"ผมเองครับเจ้านาย..."
"สู่รู้...คอยดูถ้าไอ้ชัยตุกติกกูจะเอาลูกกับเมียมึงไปขายซ่องมาใช้หนี้แทนมัน"
"ผมขอโทษ.....ก็มันคุกเข่าอ้อนวอน"
"ใจอ่อนไม่เข้าท่าโง่โง่อย่างมึงไม่ทันเหลี่ยมมันหรอก...อาทิตย์หนึ่งมึงเอาสมองเม็ดถั่วมึงคิดดูว่ามันจะหมุนเงินกูไปกี่รอบ ชิกับแค่คุกเข่าทีสองทีเข่ามันก็ไม่สึกหรอก"อาการบ่นอย่างอารมณ์เสียของคนตรงหน้าทำให้สิทธิโชคก้มหน้ายอมรับ.......
YOU ARE READING
ขออภัยหวานใจผมเป็นมาเฟีย(yaoi END)
Romance"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกลัว...ฉันกลัวที่จะเสียนายไป..." "พี่ราช...ผมรักพี่นะ...ขอบคุณที่ปกป้องผมมาตลอด..."
