Us?

8☀︎︎

بعد از دوروز بالاخره تونست به مدرسه برگرده.

وضعیت یی‌سون حتی از روز اول هم بهتر بود و هرچند که همه چیز بهم ریخته بود ولی همین کافی بود.

البته که تقریبا همه افرادی که کریس رو میشناختن از این غیبت دوروزه تعجب کرده بودن.

کریس همون فردی بود که حتی درحالی که توی تب میسوخت باز هم کلاس هاشو از دست نمیداد و همین کافی بود تا انواع و اقسام شایعه ها درمورد ساخته بشه و حالا هم که برگشته بود به سوالات گاها عجیب غریب بقیه جواب بده.

درحالی که آدامس توی دهنشو باد میکرد یکی از پاهاشو به دیوار پشت سرش تکیه داده بود و دست هاشو توی جیب شلوارش فرو کرده بود.

به کریس نگاه میکرد اینکه توسط جمعیت دانش آموزای فوضول احاطه شده بو و داشت به همشون حساب پس میداد.

هر چند که کریس میتونست حسابی بد اخلاق و غرغر باشه ولی انگار این ویژگی اخلاقیش فقط برای سر و کله زدن با جونمیون بوده نه با بقیه افراد و این یه جورایی کفریش میکرد.

از طرفی اون دختر کی بود؟

چرا انقدر با کریس صمیمی بود و دستشو دور بازوی کریس حلقه کرده؟ یعنی اون دوست دخترشه؟

قبل از اینکه بتونه جوابی برای این سوالش پیدا کنه با قدم های تند خودشو به جمعیت رسوند.

البته که همه میدونستن نباید سر راه کیم جونمیون قرار بگیرن.

به هرحال دانش آموز های زیادی نبودن که دنبال دردسر باشن و بخوان سوژه جونمیون قرار بگیرن.

با کنار رفتن جمعیت مقابل کریس ایستاد و با مکث چند ثانیه تنها کاری که کرد جدا کردن دست سولار از بازوی کریس و بعد از اون کشیدن کریس بدنبال خودش بود.

البته که همه شوکه به صحنه مقابلشون خیره شده بودن و این حتی شامل کریس هم میشد.

ولی جونمیون بدون مکث کریس رو به حیاط پشتی برد.
دستشو ول کرد

* این.... چه کاری بود؟!
کریس با گیجی پرسید.

" تو دقیقا چی کار میکنی؟

* ها؟

" واستاده بودی و به بازخواست های اون فوضولا جواب میدادی؟

*اونا فقط سوال میپرسیدن

" نه... اونا فوضولی میکردن و داشتن جواب فرضیات مسخره ای که توی این دوروز ساخته بودنو پپیدا میکردن.

* فرضیه؟!

کلافه نفسی کشید
" تو که واقعا فکر نمیکنی اونا بهت اهمیت میدی یا هر چی؟

کریس حرفی نزد.
به سمت نیمکت شکسته رفت و روی اون نشست.

* من رئیس شورام... نمیتونم باهاشون بد رفتاری کنم.