One Last Time

Kabanata XXIII: END THE CHASE

END THE CHASE.
____________________________________________

      TEARS POOLED MY EYES, blurring my vision as I made my way back to the guest house. Saksi ang mga halaman at kahit insekto sa paligid sa tahimik kong paghikbi habang palayo ako sa venue, palayo sa kanila.

I regret coming here. Kung hindi lang sana ako nagpumilit na sumama dito... I wouldn't be feeling like hell right now.

Nagsisisi ako, yet the other part of me is grateful because it woke me up from my delusion. It is dawning on me now na kahit kailan, kahit anong pagpapakagaga ang gawin ko, hinding-hindi ko mapapalitan si Annika sa puso niya. I'll never be a part of his world—his heart, his life, and his family. My only role in his life would be that of the desperate woman who tried hopelessly to win him over, kahit alam kong napaka-imposible.

Unti-unti na akong kumalma nang unti-unti kong natanaw ang guesthouse. I immediately made my way into the living room, only to be welcomed by the deafening silence. The silence is so loud, as if it's pitying me for being heartbroken.

I wiped away my tears before heading upstairs. Pinuno ng mabibigat kong mga yabag—na kasing bigat ng nararamdaman ko ang buong sala habang umaakyat. Pagpasok sa guest room, mabilis kong  inimpake ang mga gamit ko.

I need to leave as soon as possible. Kung magpapang-abot pa kaming dalawa at ng mga pinsan niya... the next thing they do might be even more painful and I don't want to go through that. Kota na ako sa nagpatong-patong na sama ng loob at sakit na idinulot niya...nila sa'kin.

Nagpalit ako ng gray T-shirt, itim na pants at itim na leather jacket. Hinanger ko ang sinuot ko kanina at sinabit iyon sa closet. Pagkatapos mag-impake, umupo muna ako sa gilid ng kama at binuksan ang cellphone ko. As soon as it opened, I looked for Irinne's number and called her. Kaagad naman siyang sumagot.

"Kei..." bungad niya.

Humugot ako ng malalim na hininga, gathering courage within me. I'm usually not one to ask for favors or rely on other people, kahit pa sa mga kaibigan ko. I'm used to being independent in everything, but this time, I have no other choice.

"Keira, what's wrong?" untag ni Irinne nang ilang segundong hindi pa ako nagsasalita.

My grip on my phone tightened as I held it up to my ear. Kinagat ko ang labi ko bago ako nagsalita. "Irinne...pwede mo ba akong sunduin?" I asked in a strained voice.

"Where?" she asked.

"I-I'm at Aurora..." I muttered.

"Aurora?!" Tumaas ang boses niya sa gulat. "What are you doing there?! May kakilala ka ba diyan?!"

I bit my lower lip. "I-It's a long story. Can you come pick me up here? If you can't, okay lang...magco-commute na lang ako."

"No!" mariing pigil niya. "I'm in a town malapit sa Aurora. Susunduin kita diyan. Just give me the address."

Dahil hindi ko naman alam ang daan papunta dito, I gave Irinne the name of the villa. Irinne is good with direction, she can easily find this place.

"Huwag mo munang sabihin kay Anja ang tungkol dito. Ako na lang ang magsasabi sa kanya bukas..." pakiusap ko kay Irinne pagkatapos kong ibigay ang pangalan ng villa.

"I understand. Wait for me there, okay?"

"Okay..." Tumango ako kay Irinne kahit hindi ko naman siya kaharap. Kahit papano, mabait pa rin Siya sa'kin. I may not be a good person, but He gave me great and reliable friends. Ano na lang ang mangyayari sa'kin kung wala akong mga kaibigan?