One Last Time

Kabanata XLIII: A CURSE IN THE PRESENCE OF...

A Curse In The Presence Of...
_____________________________________________

I'M BEING KISSED BY LIPS I NOW DESPISE. Kung dati nangyari 'to, baka naikawit ko na ang mga braso ko sa leeg niya, but now it's his right hand that crawled up at the back of my neck. At doon, mas hinatak niya ang ulo ko palapit sa kanya para palalimin ang halik niya sa'kin.

"Mppp!" I shook my head to break free from his lips, pero inakyat niya ang kamay niya sa likod ng ulo ko at ipinirmi ang ulo ko para tanggapin ang paglalim ng halik niya! I gasped violently. He's now kissing me fervidly, his tongue exploring my mouth as if it were his domain, and it's just right for him to penetrate and dominate it! He's sucking and tasting my lips na parang sa tanang buhay niya, hindi niys ako tinanggihan–na parang ni minsan, hindi niya ako sinaktan!

Damn him! Nilabanan ang panghihina ng mga tuhod ko, itinukod ko ang mga kamay ko sa dibdib niya at buong lakas siyang tinulak. Napahiwalay siya sa'kin at napaatras, revealing his red and wet lips.

I roughly wiped my wet lips with the back of my hand and looked at him furiously. My heart's racing furiously in my chest. Ang kapal ng mukha niya!

"I didn't know you could be such a jerk, Engr. Levi Deogracias! What part of 'leave me alone' do you not understand?! Englishero ka naman 'di ba-so why can't you get it?!" Nagtatangis ang bagang kong angil sa kanya. Kulang na lang ay sakmalin siya sa panggagalaiti ko!

"Is my English too basic, or are you just too smart to understand simple English?! Maybe I should have my Dad's lawyer explain it to you in legalese?!"

He inhaled sharply. "Keira-"

"Yes, I was desperate for you before, but fuck you! That doesn't give you the right to do whatever you want with me! You're not my boyfriend, so you have no right to hold or kiss me like that!" Naglabasan na ang mga litid sa leeg ko sa patuloy na pagsabog ko sa galit, but I don't care!

But despite all my rage, mataman lang siyang tumingin sa'kin! Wala lang talaga sa kanya ang galit ko! Lalong nagngingitngit sa galit, mariin akong napakuyom ng mga kamay.

Mas matalim ko siyang tiningnan, but when I saw his unfazed face, pinili kong umalis na lang sa harapan niya. I really wanted to yell at him and keep telling him to stay away from me in case it actually gets through his thick skull, pero hindi ko na tinuloy. Sa mga sandaling ito, the best thing for me to do is just walk out. I'd just tire myself out if I keep venting out my anger at him, dahil wala siyang pakialam kahit halos magbuga na ako ng apoy sa panggangalaiti. Walang epekto sa kanya ang mga binitiwan kong salita, like he's the one in control of our conversation! That's how stubborn this guy's face is!

Nang makalapit sa sasakyan ko, agad kong binuksan ang pinto sa tabi ng driver's seat. Pasakay na sana ako nang may kamay na humawak sa kamay kong nakahawak sa handle ng pinto. Nilayo nito ang kamay ko roon at hinatak ako palayo sa sasakyan. Umigting ang panga ko nang makitang sumara ang pinto sa harapan ko.

Kasunod ng pagsara ng pinto, narinig ko ang boses niya sa tabi ko.

"Where are you going?" His casual voice asked na nagpapanting sa tainga ko.

Marahas kong binawi ang kamay kong hawak niya at matalim ang tingin siyang hinarap, so sharp that it could cut through his bone. "Are you blind? Hindi mo ba nakikitang papasok na ako sa sasakyan ko dahil gusto ko nang umuwi?!" angil ko.

Hindi pinansin ang paninigaw ko, mataman niya akong tiningnan. "Ihahatid kita pauwi."

My stare at him sharpened even further. "No. I don't need that cliché offer. I have my car with me, and I'm perfectly capable of driving myself home safely," matigas kong sinabi at mabilis na humarap sa pinto ng driver's seat. Humawak ako sa handle nito at bubuksan na sana ulit ito nang muli niyang pinigilan ang kamay ko at pinihit ako paharap sa kanya.