"Bu yol elbet bir gün bitecekti ama yol bitmeden gücümüzün tükeneceğini kim bilebilirdi..."
---
Çilem ailesinin isteğiyle eğitimini devam ettirmek üzere Eskişehir'e yolculuğa çıkar. Çıktığı bu yolculukta başına geleceklerden habersizdir. Onun gibi...
Herkese merhaba^^ Yeni bir bölümle karşınızdayım. Sınavlarım bitti ve birçok notum açıklandı.. Ben de sizi daha fazla bekletmemek için bölüm yazdım. İyi okumalar:)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.BÖLÜM: YALNIZLIK Önceden sürekli yalnız kalmak isterdim. Yalnız kalmadaki amacım her zaman kafa dinlemek, başıboş gezmek olmuştu, fakat yalnız kalmanın asıl amacı bu değilmiş bunu daha yeni yeni anlıyorum. Birçoğumuzun yalnız kalmadaki amacı kafa dinlemek, dinlenmek. Fakat atladığımız bir nokta var yalnız kaldığımızda aklımızı da yanımızda götürüyoruz. Kalabalıktan kaçıyor olabiliriz ama içimizdeki kalabalık hallerimizden kurtulmamız için, kendimizi kendimizden koparmamız gerek. Zincirlerimizi götürürüz kendimizle birlikte, aslında vardığımız nokta huzur değildir. Çünkü içimizdeki kalabalıkla savaş veririz.
Başlarda zorlanırız yalnız kalma konusunda dönüp dönüp bakarız geride bıraktıklarımıza. Sonradan yalnızlık alışkanlık haline gelir. Kimseyle konuşmak istemeyiz, kolay kolay mutlu olmayız, olamayız. İyice kendimize kapanırız. Sonradan 'kendimizle yetinmek' kalıbını öğreniriz. Bunların hepsi adım adım olur. Bir başkasına bağlı yaşamak acınası bir durumdur bu hayatta. Kendimiz en iyi sığınağımız olur, sadece kendimize güveniriz. Kendimi hem ruhsal hem yürekçe öyle hazırlıyorum ki , başka bir şeyimi yitirdiğim zaman kendimle yetinmesini bileyim...
Şu an buradaki insanların hepsi yalnız. Çocuklarına sahip çıkan anneler, kendi halinde çalışmak için yolculuk yapan gençler, ailesinin zoruyla eğitim için giden ben.. Hepimiz kendi ayaklarımız üzerinde durmaya çalışıyoruz. Fakat yalnızlık içinde. Bu yalnızlığın en büyük sebeplerinden biri ise insanlara güvenmek. Onlarla eğlendiğimizi sanarız, kendimizi kandırırız oysa. En kötüsü de ne biliyor musunuz? İnandığınız herşeyin yalandan ibaret olduğunu farketmek...
Az önce hiç tahmin etmeyeceğimiz şeyler oldu. Muavinler ve şoför yoktu, üstelik bize haber vermemişlerdi. Birazdan ise yıkım başlıyacaktı. Sanırım kurtuluş yolumuz kalmamıştı. Bir an önce kaçış yolu bulmalıydık. Telefonu cebime atıp bir an önce çıkış kapısına doğru ilerledim. Kapı açılmıyordu, sıkışmıştı. Diğerleri de bana yardım etmek için geldiler ve toplu olarak kapıyı açmayı denedik fakat çabalarımız boşaydı. Esmer kız "herkes yanına sularını alsın! Buradan çıkamayabiliriz. Birbirinizden ayrılmayın" diyerek bağırmaya başladı.
Herkes telaşla etrafa koşuşturup sularını alıyordu, esmer kız dahil. O anda aklıma dolapta bulduğum resim geldi. Saçma olucak biliyorum ama bu bize yardımcı olabilirdi. Kağıdı açar açmaz karşıma resim çıktı. Resim çizilmişti ama boyanmamış, siyah beyaz bir resimdi. Resimde anlatılmak isteneni pek anlamamıştım zaten küçük bir çocuğun çizdiği sıradan bir resimdi.
Resimde yatak tarzında birşey vardı üzerinde ise bir çocuk oturuyordu. Yatak odası tarzında bir yer çizilmişti. Dikkatimi çeken şey ise kağıdın bir kaç noktasına anahtar çizilmiş olmasıydı. Resim neredeyse anahtarlarla kaplıydı. Bunlar ne ifade ediyordu? Kağıdın arkasını çevirdim ve bir metin çıktı.. Aslında bunu tahmin etmiştim fakat uzun bir yazı vardı. Metinde şunlar yazıyordu; Bugün bu otobüste aç susuz 4. günüm. Buradan kurtuluş yolu yok sanırım bunu anladım. Bir tane adam bana burayı önerdi. Zengin biri gibiydi. Otobüs fiyatları da ucuzdu. Zaten günü birlik gidiyordum ailemin yanına. O yüzden bende geldim. Ama olucakları hesaba katmadım. Sanırım burada kalan tek kişi ben değildim daha önceden burada tutulan insanlarda vardı. Çünkü bu resmi geldiğim ilk gün yatağın üzerinde buldum. Resmi ben çizmedim. Sanırım resimdeki anahtarların anlamı buradaki kilitli kapıyla ilgili. Benim yaşadığımı o kişi de yaşamış olabilir. Çünkü burada kilitliyim. Burada olan ilk kişi değildim ama tek umudum benim burada olan son kişi olmamdı. Daha fazla insanın kandırılmasını, eziyet çekmesini istemiyorum. Birkaç gündür yoldayız ama nereye gittiğimizi bilmiyorum. Ne zaman duracağımızıda. Temennim bu yazıyı kimseninokumaması, okuyamaması. Umarım kimse bu otobüse adımını atmaz...
Okuduklarım karşısına şoka uğramıştım. Biz neredeydik? Neler oluyordu! Biz bir yolculuktaydık ama o yolculuğun neresinde onu bilmiyordum. Bu yol elbet bir gün bitecekti ama yol bitmeden gücümüzün tükeneceğini kim bilebilirdi...
--- SELAM! BÖLÜMÜ BEĞENDİNİZ Mİ? BİR TÜRLÜ YIKIM BAŞLAMADI JSJSJSJS. MERAK ETMEYİN DİĞER BÖLÜMLERDE YIKIM BAŞLAYACAK. SİZİ BİRAZ OYALIYORUM^^ BİR SONRAKİ BÖLÜMDE GÖRÜŞÜRÜZ...
