"Bu yol elbet bir gün bitecekti ama yol bitmeden gücümüzün tükeneceğini kim bilebilirdi..."
---
Çilem ailesinin isteğiyle eğitimini devam ettirmek üzere Eskişehir'e yolculuğa çıkar. Çıktığı bu yolculukta başına geleceklerden habersizdir. Onun gibi...
Herkese merhaba, nabersiniz✧ yeni bir bölümle karşınızdayım. Harika gif'ler buldum ve hepsini koyasım var. Cidden harikalar o yüzden bu bölümde baya bir gif olucak hdisjsjs. Ayrıca bölüm başlığı ile aşağıdaki gif çok uyumlu oldu^^ iyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15.BÖLÜM: BOŞLUK Kendimi bir boşlukta hissediyordum. Koşmak istedim, kaçmak istedim. Fakat durdum hemde hiçbir şey yapmadım, yapamadım. Belki de sesleri duymuşlardı. Korktum bu yüzden herkesten uzaklaşmak istedim. Koşmak için yeltendim ama çabalarım boşaydı. Yere yığıldım.
Bir an da arkamdan adım sesleri geldi. Biri omuzlarımdan tuttu. Kaldırmak istedi beni. Sanki bilincim kapalıymış gibi hiçbir şey hissetmiyordum. Ellerim, kollarım uyuşmuştu. Bir anda Asel'in sesini duydum ve kendime gelir gibi oldum. İlk duyduğum "Çilem, neler oldu?" sorusuydu. Böyle bir sorunun bu kadar erken sorulması acı vericiydi. Çünkü henüz cevap vericek durumda değildim. Bunları nasıl açıklamalıydım?
Konuşamadığımı fark etmiş olucak ki "Tamam" demekle yetindi ve beni kaldırdı. Arkama geçip beni yürütmeye başladı ve o sırada bir kaç kişinin de bizimle geldiğini gördüm. Kapıdan çıktığımızda beni bir yere oturttu ve karşıma geçti. "Ne zaman istersen anlayabilirsin.." o an söylediği ilk şey bu oldu. Başımı yerden kaldırıp ona doğru baktım. Gayet ciddi ve yıpranmış duruyordu. "Bu olaya bir açıklık getirmemiz lazım. Onları kim öldürdü?" arkadan gelen sesle başımı ona doğru çevirmem bir oldu.
Zeki olan kızdı. Bu soru benim için çok ağırdı ama bir yandan da herkesin merak ettiği bir soruydu. Bunların yanıtını bir an önce vermeliydim o yüzden susmadım. "Ben... Sanırım ben yaptım." Sanki bunu biliyorlarmış gibi hiç şaşırmadan bana bakmaya devam ettiler. Ama Asel'in gözleri dolmuştu ve neredeyse ağlayacaktı. "Seni daha fazla yormayacağım bir an önce uyu." Asel ağlamaklı bir sesle konuştuktan sonra arkasındaki battaniyeyi aldı ve bana uzattı.
Yatmadan önce onlara "iyi geceler." dedim onların bana bakışları ise hala acı doluydu. "Bu otobüste onca insan ölmüşken hiç bir şey iyi değil buna emin ol.." arkadaki zeki kız konuşmuştu. Hiçbir şey diyemedim boğazımda bir düğüm oluştu ve kendimi daha suçlu hissetmeye başladım. "Onu daha fazla yorma." bu Asel'in sesiydi ve tam o anda yavaş yavaş gözlerim kapanmaya başlamıştı.
---
Sabah kalktığımda sesler duymaya başladım. Gözlerimi araladım ve bana baktıklarını gördüm. Doğrulmaya başladım ve o sırada tamamen bana doğru döndüler. Ölüm sessizliği vardı ve kimsenin ağzını bıçak açmıyordu. Ellerimi yumruk yapıp gözlerimi ovalamaya başladım. Saçım iyice dağılmıştı o yüzden bileğimdeki tokayla sıkı bir at kuyruğu yaptım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
