"Bu yol elbet bir gün bitecekti ama yol bitmeden gücümüzün tükeneceğini kim bilebilirdi..."
---
Çilem ailesinin isteğiyle eğitimini devam ettirmek üzere Eskişehir'e yolculuğa çıkar. Çıktığı bu yolculukta başına geleceklerden habersizdir. Onun gibi...
Herkese merhaba. Bu kitabı ilk yayınladığımda bu kadar fazla yorum ve okunma alacağını tahmin etmemiştim, sizin yorumlarınız beni çok mutlu ediyor:") gerçekten ilginiz için çok teşekkürler. Bu bölümde yavaş yavaş her şey ortaya çıkacak. İyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
17.BÖLÜM: GEÇMİŞ Yanlış kazı yapıldığını fark ettikten sonra eşyalarımızın yanına gitmiştik. Bu sefer hiç olmadığı kadar fazla konuşup, sohbet ettik. Kahkahalarımız birbirine karışıyordu. Fakat tam o an birşey oldu ve hepimizin suratı bir anda asıldı.
Zeki kız bize bir şey anlatması gerektiğini söyledi. Onu anlayışla karşılayacaktık çünkü artık kavga çıkmasını istemiyorduk. "Ben daha önce yine tünelde mahsur kaldım..." bu cümlesi bizi bozguna uğrattı. "NE!" Asel ve ben aynı anda yüksek sesle bağırdık. Sesimiz yankılanmıştı. "Geçmişte böyle şeyler yaşamış olman çok kötü..." dedi Asel.
"Bizim şu an yaşadıklarımız gibi...hatta Çilem sen bir not buldun ya...onu ben yazmıştım." bir an duraksadım. Bana gelen notu hatırladım. Notun üzerinde resim bile vardı. Sanki o kağıdı dün bulmuşum gibi çok net hatırlıyordum.
"Seni burada mahsur mu bıraktılar?" sorduğum soruya olumlu anlamda başını sallamakla yetindi. Ağzımız açık bir şekilde onu dinliyorduk. "Bize bir oyun oynanıyor ve bunu kim yönetiyor henüz bilmiyorum daha doğrusu kimse bilmiyor."
En başından beri bunu düşünmüştüm ve artık açık bir şekilde ortadaydı bize gerçekten oyun oynuyorlardı. "Bütün bunlar olmamış gibi devam etmeliyiz. Lütfen bu olanları kimseye anlatmayın." Asel çok haklıydı. Bunları kimseye anlatmamalıydık.
"Sizlere bunları anlatıcak fırsatı bir türlü bulamadım, özür dilerim." kendini suçlu gibi hissetmeye başlamıştı. Bu yüzden Asel ile beraber zeki kıza sarılmaya başladık. En azından bu onu mutlu edebilirdi. Hepimiz ağır şeyler yaşadık ve bunları unutmalıydık...
--- (Zeynep'in ağzından) Adamın söylediğine göre yanlış yeri kazmıştık ve artık bir an önce harekete geçmeliydik. İlk olarak tünelin çöktüğü yeri bulup kontroller yaptık. Bugün bütün gün bununla uğraştık ve akşam kazıya başladık.
Sonunda herşey gerçekleşicekti. Bu sefer daha fazla heyecanlı ve stresliydim. Bir yandan da sakin kalmaya çalışıyordum. Kazı işlemi öncekine göre uzun sürüyordu çünkü bu sefer daha derine inmemiz gerekiyordu.
--- (Çilem'in ağzından) Olanlardan sonra biraz daha konuşmuştuk. Bu sırada suyumuzu da neredeyse yarılamıştık çünkü bugün herkes daha fazla su içmişti. Artık yatmamız gerekiyordu bu yüzden herkes battaniyesini alıp yatmaya koyuldu.
Ben ve Asel bir tahta parçasının üzerinde yatıyorduk. Zeki kız ise ortamızda yerde yatıyordu. Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başlamıştı tam o sırada yukarıdan sesler geldi. Zeki kız bir anda yerinden kalkıp doğruldu.
Ben ve Asel de aynı şekilde kalktık ve havaya bakmaya başladık. Bir anda yukarıdan büyük büyük toprak parçaları ve taşlar dökülmeye başladı. Üçümüz birden çığlık attık ve üstümüze battaniyeleri kapattık.
Zeki kız battaniyenin altından bizimle konuşmaya başladı. "Sanırım yerimizi buldular fakat buradan çekilmezsek herşey üstümüze yığılıcak." bunun üzerine hemen kalktık ve başka yere geçmeye başladık. Burada daha güvendeydik.
Bir kaç dakika boyunca burada durduk. Ardından kocaman bir ses çıktı taşlar yere yığıldı. Heryer toz içindeydi ve yukarıdan aydınlık geliyordu. Sanırım kurtulucaktık...
--- SELAM! ARKA ARKAYA BÖLÜM ATIYORUM BAYA HIZLI BÖLÜM GELIYOR:D ÇÜNKÜ HERKES HEYECANLA BÖLÜM BEKLIYOR. AYNI ZAMANDA FİNALE AZ KALDI. İLGİNİZ IÇIN ÇOK TEŞEKKÜRLER. FİNALE SON 1 BÖLÜM KALDII... O ZAMAN FİNALDE GÖRÜŞÜRÜZ:')
