"Bu yol elbet bir gün bitecekti ama yol bitmeden gücümüzün tükeneceğini kim bilebilirdi..."
---
Çilem ailesinin isteğiyle eğitimini devam ettirmek üzere Eskişehir'e yolculuğa çıkar. Çıktığı bu yolculukta başına geleceklerden habersizdir. Onun gibi...
Tekrardan merhaba. Umarım iyisinizdir:) Canım sıkıldıkça, aklıma yeni şeyler geldikçe yazıyorum. Baya bir kişi yeni bölümler bekliyor. İlginiz için teşekkürler ^^ Umarım bu bölümü de seversiniz. İyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
10.BÖLÜM: İYİLEŞTİREN Bana göre hayat üç bölümden oluşuyor. Dünyayı değiştireceğimizi sandığımız zaman, dünyanın değişmeyeceğini anladığımız o an ve dünyanın seni değiştirdiğinden emin olduğun o bölümler. Çocukken herkes bir sürü meslekle ilgili hayaller kurar. Dünyayı değiştireceğini söyler. Bu ilk bölümüdür. En masum olduğumuz, en inançlı olduğumuz zamanlar.. Sonra biraz daha büyürüz insanları tanırız. İnsanların akıllanmayacağını ve dünyanın değişmeyeceğini anlarız. Yavaş yavaş herşeyi anladığımız, idrak ettiğimiz zamanlar.. Sonra hayatla ilgili iyice tecrübe ediniriz. Yeni şeyler öğrenip, yeni kişilerle tanışırız. Ardından dünyanın bizi değiştirdiğini anlarız. Bu zamanlar iyi mi yoksa kötü mü bilmiyorum. Bu bölümleri isimlendirebiliriz. Çocukluk, gençlik ve yetişkinlik.
Sanırım henüz yetişkinlik bölümünü tecrübe etmedim. Yeni insanlarla tanışmaktan korktum sanırım. Fakat yeni şeyler öğrenmeye başladım. Burada kaldığım süre boyunca yetişkinlik bölümüne giriş yapıyorum. Yeni birşey öğrenmek iyi bir şeydir fakat öğrendiğin şeyler iyi değilse? Bu bölüm insanın en kararsız olduğu bölüm mü? Yoksa insanı tercihleriyle uçuruma sürükleyen bir son mu?
Yanındaydım. "Asel" dedi bana. Burada kaldığım zamanlar boyunca ona farklı şekilde hitap ettim. Şimdi ise ben sormadan o söylemişti. Bunu söylerken içinde burukluk vardı. Suratında acı ve korku. İsmini sevmiyor muydu? "İsminin hikayesi ne?" onu üzmek istemiyordum ama aynı zamanda merak ediyordum.
Zorlanmadı fakat yüzünde hala aynı acı vardı. "Aslında annem adımı çok sonradan koymuş. Ben 3 yaşındayken. Nedenini bilmiyorum. O zamana kadar bir sürü isim sunmuşlar anneme fakat hiç birini istememiş. Kızımın farklılığı olsun demiş. Annemin ağır bir hastalığı vardı. Beni severken sürekli doktor olup beni iyileştireceksin güzel kızım derdi." durdu bunları söylerken tebessüm etti. "Annemi göremediğim zamanlarım oldu. Çoğu zaman hastanede kalıyordu. Çoğunlukla mahalledeki komşularda duruyordum veya onlar bizim eve geliyordu. Bir gün beni annemin yanına hastaneye götürdüler. Durumu çok kötüydü" acıyla yutkundu ve devam etti.
"Yanına gittiğimde yatakta yatıyordu. Beni gördüğünde doğrulmuştu ve bende koşar adımlarla gidip boynuna atlamıştım. Tebessüm ediyordu fakat canı çok yanıyordu. O zaman anlayamamıştım. Çok küçüktüm. Bana doğru eğildi ve belki de son cümlesini bana kurdu." gözlerini kapattı söyleyip söylememek arasında kaldı fakat anlatmaya devam etti.
"Annem bana şu cümleleri kurmuştu; 'Güzel kızım Asel. Belki beni kurtaramayacaksın. Fakat üzülme sen çok başarılı olacaksın, eminim. Başkalarına umut ol diye sana bu ismi veriyorum. Umarım hayatın boyunca şifa veren, iyileştiren olursun....' "
