"Bu yol elbet bir gün bitecekti ama yol bitmeden gücümüzün tükeneceğini kim bilebilirdi..."
---
Çilem ailesinin isteğiyle eğitimini devam ettirmek üzere Eskişehir'e yolculuğa çıkar. Çıktığı bu yolculukta başına geleceklerden habersizdir. Onun gibi...
Herkese merhaba iyisiyle, kötüsüyle kitabın sonuna geldik. Öncelikle kitabın 2. sini yazmayı düşünüyorum ama kesin bir karar değil. Bununla ilgili bir şey yaparsam sizi bilgilendiririm. İyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
FİNAL Sanırım kurtulucaktık. Uzun zaman sonra ilk defa güneş ışığına maruz kalıyorduk. Başta hepimizin gözleri kısıldı ve o şekilde yukarı bakmaya başladık. Ardından Çilem mutlu bir şekilde yerinde hareketlendi. Bende ona doğru döndüm ve mutluluğuna eşlik etmeye başladım.
Tam o anda zeki kızın bizim yanımızda olmadığını gördük. Mutluluğumuz bir anda yok oldu. "Nereye gitti?!" Asel'in sorusuyla beraber bende telaş yapmaya başladım. "Onu bulmalıyız." dediğimi onayladı ve beraber zeki kızı aramaya başladık. "Hiç bir yerde yok!" Asel iyice korkmaya başlamıştı ve artık yüksek sesle konuşuyordu. İkimiz beraber bağırarak onu aramaya başladık fakat bir türlü bulamıyorduk.
Adımlarımız birbirine karışıyordu, ellerim titremeye başlamıştı. Kurtulucaktık ve zeki kız yoktu! Tam o sırada bir tane adamın sesi yükseldi. Olduğum yerde korkuyla irkildim ve ikimizde arkamızı döndük. Belinde bir ip ve kafasında koruyucu şapkası olan bir adam karşımızda dikiliyordu. Kıyafetinden de anlaşılacağı üzere bizi kurtarmaya gelmişti.
Bir an önce adamın yanına koştum "Arkadaşımız yok! Bir anda yanımızdan ayrıldı. Onu bulmalıyız, nolur.." ağlamaklı bir sesle konuşuyordum. Arkamdan Asel de geldi ve bana destek oldu. "Sakin olur musunuz? Şu an tehlikedeyiz, kimseyi bulamayız." adam bize karşı çıkmıştı ve biz ona rağmen zeki kızı burada bırakmayacağımız konusunda ısrar ediyorduk.
En sonunda bizi dinlemeden yukarıya doğru "Burada 2 kişi var!" diyerek seslendi. "Hayır! Biri daha var onu bulmalıyız!" bu seferde Asel bağırdı. "Size kaç kere söyleyeceğim kimseyi bulamayız." bizi hala dinlemiyordu tam o sırada Asel kulağıma eğildi ve "Ben adamı oyala ben onu bulmaya gidicem. Merak etme hepimiz kurtulucaz. Hem bak kolyelerimzi..." cebinden bize verilen yin yang kolyesini çıkardı. "Bu kolyeler bizi tamamlıyor. Merak etme kurtulucaz." bunları dedikten sonra yavaş yavaş uzaklaştı.
Onu durdurmak istedim ve engel olmak fakat bunları yapamazdım. Kurtulmak istiyordum fakat onlarla birlikte. Adam bana doğru döndü ve "Arkadaşın nerede?" diye sordu. Başta bocaladım fakat sonra "Çantasını almaya gitti. Gelir birazdan.." diyerek cevap verdim. "Tamam o zaman seni yukarı yollayalımz onları alırız." tereddüt ettim ama onları sonradan alıcaklarını söylediği için için rahattı.
Bu yüzden olumlu anlamda başımı salladı ve belime bir ip bağladı. Bir anda beni yukarı çekmeye başladılar. Yukarı ilk çıktığımda etrafıma baktım ve ambulans vardı. Etrafına ise insanlar toplanmıştı. Benim yukarı çıktığımı gördüler ve herkes bana doğru gelmeye başladı ardından doktorlar beni aldı ve ambulansın içine yatırdı.
(yarım saat sonra) Gözümü açtığımda hastane odasındaydım. Olduğum yerde acıyla doğruldum ve etrafıma baktım odada kimse yoktu fakat dışarıdan Zeynep'in ve ailemin sesi geliyordu. Onları uzun zamandır görmüyordum fakat ailemin gelmesine nedense şaşırmıştım.
Doktor yanıma geldi ve içeri ziyaretçi olarak ailemin gireceğini söyledi. Başımla onayladım ve çok beklemeden ailem içeri girip kapıyı kapattı. Odada annem, babam ve ben sadece üçümüz duruyorduk. Annem yanımdaki sandalyeye oturdu, babam ise yatağımın yanındaki koltuğa. "Çilem.. Seni Eskişehir'e neden göndermek istedik biliyor musun?" babamın açtığı konu dikkatimi çekmişti ve kaşlarımı çatarak başımı olumsuz anlamda iki yana sakladım.
"İşin içinde para vardı.. Önemli bir meseleydi.." bir anda "NE!" diyerek bağırdım. "Para için benim hayatımı tehlikeye attın!" ardından annem lafa girdi. "Babanın para için anlaştığı adam sizi tehlikeye attı, baban bunu hiç düşünmemişti. Babana ihanet etti.." sinirden gülmeye başlamıştım.
"Siz ne saçmalıyorsunuz? İhanet falan umurumda değil! Siz beni tehlikeye attınız. Odadan çıkın!" yüksek sesle konuşuyordum ve dışarıdakilerin duymasını umursamadım bile. "Ama kızım.." annem beni ikna etmeye çalışıyordu fakat artık çok geçti. "Çıkın..." dedim tekrardan.
Bu sefer ikisi de birşey demedi ve odadan çıktılar. Yorgun olan bedenim iyice halsiz düşmüştü biraz daha yatıp dinlenmek istiyordum.
---(buraya geçmeden önce mola vermenizi tavsiye ederim :3)--- Gözlerimi açtığımda battaniyeyi üzerimden attım ve kalkıp perdeyi araladım hava kararmıştı. Bir anda biri kapıyı tıklattı ve arkamı dönüp "Gel!" diye bağırdım. İçeriye gelen Zeynep'ti.
Elinde iki tane karton bardak vardı "Kahve getirdim." dedi güler yüzle. Ardından yatağımın yanındaki masaya kahveleri koyup ikimiz için sandalye çekti. Sandalyenin birine kendi oturdu ve diğerine oturmam için bana yanındaki sandalyeyi gösterdi "Gel otur." Ona doğru yürüdüm ve sandalyeye oturdum. "Seni çok fazla yormıcam, çünkü yaşadıkların çok zor.." samimi bir şekilde gülümsedim ve "Bizi kurtardığını için teşekkürler." dedim ve ona sarılmaya başladım. O da bana aynı şekilde karşılık verdi. Ardından dışarıdan polis sesleri gelmeye başladı.
Bir anda ayaklandık ve hemen kapıyı açıp dışarı çıktım. Dışarı doğru koşmaya başladığımda Zeynep arkamda kalmıştı. Dışarıya çıktığımda benim adımı söylüyorlardı ve bunu duyar duymaz oraya doğru gitmeye başladım.
O sırada polislerden biri konuşmaya başladı. "O otobüste iki tane daha kız vardı. Onları oradan çıkardılar." heyecanlı bir şekilde polise bakmaya başladım ama o aynı şekilde mutlu değildi. "Maalesef haberler olumlu değil... Onlar hastane de.. kurtulamadı."
Onlar kaybetmişti. Yaptığımız bu yolcukta kazanmıştım ama onlar olmadan... Masal bitti, ışıklar söndü, kahkahalarımız durdu.. Masalın sonunda giden dönmedi, kalan unutmadı.. Galiba artık kendi yalnızlığıma sarılma vakti geldi, benimde ışıklar gibi sönme vaktim geldi...
---
BİR YILLIK MACERANIN SONUNA GELDİK:') TÜNEL ARTIK BİTTİ. DEVAMINI YAZMAYA DEVAM EDECEK MİYİM, BİLMİYORUM.
FAKAT ŞU ANLIK DÜŞÜNCEM YENİ KURGULAR YAZMAK.
UMARIM BU KİTAPTA Kİ 18 BÖLÜM BOYUNCA EĞLENMİŞSİNİZDİR.
