"Bu yol elbet bir gün bitecekti ama yol bitmeden gücümüzün tükeneceğini kim bilebilirdi..."
---
Çilem ailesinin isteğiyle eğitimini devam ettirmek üzere Eskişehir'e yolculuğa çıkar. Çıktığı bu yolculukta başına geleceklerden habersizdir. Onun gibi...
Bu bölümü sonradan yazıyorum nedenini sorgulamayın çünkü neden olmasın? Hiç bir şekilde ciddi olamıyorum. Her neyse bu hikayenin giriş bölümü. Hikayeyi ilk defa okuyormuş gibi davranın;). İyi okumalar...
GÜNCELLEME: HİKAYENİN KAPAK FOTOĞRAFINDA KULLANICI ADIM 'SUDENAZ YEŞİM' OLARAK GEÇİYOR. BU KİTABI YAZALI NEREDEYSE BİR YIL OLDU, BU YÜZDEN ESKİ KULLANICI ADIM İLE GEÇİYOR. YANLIŞ ANLAŞILMA OLMASIN DİYE BU AÇIKLAMAYI YAPTIM. KİTAP TAMAMEN BANA AİT. ŞİMDİDEN İLGİNİZ İÇİN TEŞEKKÜRLER♡.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
GİRİŞ Adam ve yanındaki arkadaşları otobüs kalkmadan önce ve sonrasında sürekli otobüsü takip etti. Onları yani kurtuluşu arayanları otobüste tek bırakacaktı, bırakacaklardı ama hala içinde bir duygu taşıyordu. Endişe. Bundan hiç hoşlanmıyordu çünkü vicdan azabı çekiyordu. Belki diğerlerini ruhen üzücekti, bunu yapmak zorunda kalacaktı fakat aynı zamanda vicdan azabı çekecekti. Ne yapacağı veya yapması gerektiği konusunda hala kararsızdı. Bunu yapacak mıydı? Onları orada yalnız, çaresiz bırakacak mıydı? Emin değildi.
Otobüs kalktı. Adam vakit kaybetmeden arabasını çalıştırdı. Arkadaşları da arabadaydı. Otobüs durdu. Adam bekledi uzaktan otobüsü izlemeye koyuldu. Neyin içine düştüğünü, düşürüldüğünü hala anlayamamıştı. Bir ipin ortasında duruyordu. İki taraf vardı. Doğru yeri seçmek, huzura kavuşmak istiyordu ama içindeki farklı isteklere, arzulara engel olamıyordu. Bir yandan yapması konusunda etrafındakiler ısrar ediyordu ve bu onu daha çok bu işi yapmaya itiyordu. Bir tarafı ise vicdan azabı çekiyordu. İçindeki artık endişe değildi. Oradakilere karşı duyduğu başka bir duyguydu. Merhamet.
Daha önce hiç duymadığı duyguları beslemeye başlamıştı. Sonra yavaş yavaş herkesin otobüsten çıktığını gördü. Her şey başlıyordu... Adam'ın arkadaşlarından biri aniden "Böyle bir şeyin olacağını tahmin etmezdin değil mi? İmkansız gibi gelirdi." dedi. Adam güldü. Acı bir tebessüm vardı suratında."Bazı imkansızlıklar sadece birini görüp, olanları izleyip, şahit olup ya da o olayı yaşayana kadardır." diyerek bir cümle ortaya attı. Normal bir cümle gibiydi ama anlamı büyüktü. Cümlenin arkasında yatan anlamlar çok büyüktü, anlamlıydı. Arkadaşı ona baktı ve bir soru daha yöneltti "Neden susuyorsun korkuyor musun?" Arkadaşı haklı bir şeyler söylemiş edasıyla sırıttı.
Adam duraksamadan cevap verdi. "Susuyorum. Çünkü konuşmak gereksiz. Bundan sonra kimseye ondan söz etmeyeceğim. Çünkü biliyorum anlamazlardı, anlamazsınız." Arkadaşı yine aval aval baktı. Sonrasında "Ondan diye bahsettiğin kişi kim?" Diyerek herkesin merak ettiği bir soru yöneltti. Adam durdu, düşündü. Söylemeli miydi? Daha fazla beklemedi ve "kurtuluşu arayan kişi"dedi. Bahsettiği kişiyi anlamamışlardı, anlamazlardı. "O kim ya? Saçmalama! Düzgün konuş" dedi bir başkası.
Adam acının tatlı tebessümünü yaptı. "Onlar ve bahsettiğim kişi orada kurtuluş için mücadele edecekler" dedi. Arabadan gülme sesleri geldi. Adam hala onları orada bırakacağına kendini inandıramıyordu. İçinde yeni bir duygu daha hissetti. Umut. Onların kurtulacağına dair umutluydu. "Onlar oradan çıkamaz. Bu imkansız" dedi bir başka kişi.
Adamın düşünceleri değişmedi hala inanıyordu. Adam bir anda "Onlar elbet bir yolunu bulurlar. Ben bunu diyorsam emin ol o şey olur. Sadece susun ve izleyin." Adam inanıyordu ve inanmaya devam edecekti. Çünkü biliyordu o ve onlar cesurdu. Bunu yaparlardı. Kısacası onlar kurtuluşu arayanlardı.
