Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
--
"Yeğenim mi?"
Chan arkasındaki Seungmine baktı. "Kim bu adam Seungmin?"
Seungmin bir taraftan ağlarken bir taraftan da sıkı sıkı Chan'a tutuyordu. Titreyen çenesiyle konuştu. "Da-dayım"
Chan kaşlarını çatarak Seungminin dayısı olduğunu öğrendiği adama döndü. Adam öfke ile Seungmine bakıyordu.
Chan, Seungmin'in dayısında neden bu kadar korktuğunu anlayamıyordu fakat onu buradan bir an önce çıkarmalıydı.
Seungminin elini tuttu. Evden çıkmak için bir adım attığı sırada Seungminin dayısı Chan'ın önüne geçerek gitmesine engel olmuştu.
Chan sinirle soluyarak adama baktı. "Çekil önümden"
Adam sinir bozucu gülümsemesi ile Chan'a bakmaya devam etti. "Sen gidebilirsin. O burada kalacak"
Chan, sarhoş adama daha fazla tahammül edemiyordu. Seungminin elini bırakarak derin bir nefes aldı ve karşısında sırıtan adamın suratına oldukça kuvvetli bir yumruk geçirdi.
Adam, alkolden dolayı uyuşuk olan beyni ve chandan aldığı darbe ile yere yıkılıp kalırken Chan tekrardan Seungminin elini tuttu ve onu o evden uzaklaştırdı.
Koşa koşa evden uzaklaştılar. Hiç bir şey konuşmadan otobüse binip eve geldiler. Ev sessizdi. Henüz Momo ve Heechul eve dönmemişti demekki..
Seungmin gitarınıda alarak odasına çıktığında Chan da neler olduğunu öğrenmek için peşinden gitmişti.
Seungmin gitarını odanın bir köşesine bırakıp kendini yatağa atmıştı. Chan da hemen yanına gelerek yatağa oturdu..
"Ne olduğunu anlatacak mısın Seungmin?"
"Hayır"
"O adam dayın mıydı gerçekten? Neden ondan korkuyorsun?"
"Seni ilgilendirmiyor. Uyumak istiyorum çıkar mısın?"
Chan yüzüne bile bakmayan Seungminin omuzlarından tuttu. "Seungmin, merak ediyorum. Neden kokuyordun ondan o kadar? Annen baban nerede?"
Chan iç çekti. "Çünlü hiç ailen hakkında konuşacak kadar yakın değildik."
"Şimdi yakın mıyız sanki?"
Chan yutkundu ve kafasını sağa sola salladı. "Hayır. Ama seni o şekilde görmek merak ettirdi tamam mı? Lütfen ne olduğunu söyle. Annen baban nerede? Neden dayından böyle korkuyorsun?"
Seungmin iç çekti. Biliyordu ki Chan ne olduğunu öğrenmeden onu rahat bırakmayacaktı.
"Annem ve babam ben daha bebekken vefat etmişler. Beni de anneannem ve dedem büyüttü. Tabi bu ortaokula kadar. Ortaokulun yaz tatilinde onları da iki gün arayla kaybettim. Sonra dayımla yaşamaya başladım. Ama sonra.."
Chan duydukları ile kaşlarını çatıyordu. Tüm bunlardan haberi yoktu. "Sonra? Yoksa sana şiddet mi uyguladı? O yüzden mi bu kadar korkuyorsun ondan?"
Seungmin dolu gözlerini Chan'ın meraklı gözlerine dikti. Tüm hikayeyi ona anlatmak istemiyordu. O yüzden Chan'ın tahmin ettiği gibi gitmeye karar verdi.
"Evet, dedemlerden sonra dayımdan şiddet gördüm. En sonunda da evden kaçtım"
Chan olabildiğince daha çok çattı kaşlarını. "Şerefsiz herif. Keşke daha çok vursaydım"
Ah Chan, sadece şiddete bu kadar sinirlendin. Kim bilir tüm hikayeyi öğrensen ne yaparsın..
Chan anlam veremediği bir şeyle iç çekti. "Anlayamadığım bir şey var. Sen çok güzel dövüşürsün Seungmin. Benim bile ağzımı yüzümü dağıtırsın. Nasıl olur da ona karşı bu kadar korku dolu olup dayak yiyebiliyorsun?"
Bilmediğin şeyler var Chan..
Seungmin daha fazla konuşmak istemiyordu. Hele ki düşmanım dediği çocukla bu konuyu konuşmak asla istemiyordu.
"Yedim işte Chan. Sorgulama. Sana ve tüm herkese karşı dövüşebililiyorum fakat ona karşı gücümü kullanmıyorum."
"İyi de nede-"
Seungmin hızla ayağa kalktı. "Yeter artık Chan. Seninle bu konu hakkında daha fazla konuşmak istemiyorum. Bir daha bu konuyu açma ve bana sakın acıma. Önceden nasılsan öyle olmaya devam et. Umursama beni. Merak etme. Şimdi lütfen odadan çık. Uyumak istiyorum"
Chan şaşkınlığını gizleyemeden yavaşça kalktı yataktan. Bu sözler bir tık kırmıştı kalbini ama belli etmedi.
"Pekala. Nasıl istersen."
Chan sakince odadan çıktı. Üstüne gidemezdi yoksa büyük bir kavgaya girerlerdi. O yüzden Seungminin de dediği gibi umursamama ve eskiden nasılsa öyle olmaya devam etme kararı aldı.
