Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
--
Chan adımlarını durdurdu. Arkasında bıraktığı Seungmin, deli gibi onun içini yiyordu. Ne kadar birbirlerine nefret dolu olsalar da gözlerinde gördüğü korku ve tedirginliğe karşı onu tek başına gönderemezdi.
Derin bir iç çekti ve gittiği birkaç adımlık yolu geri yürüyerek Seungminin önünde durdu.
"Minho seni tek gönderdiğimi öğrenirse yakışıklı yüzümü morartır. O yüzden hızlıca gidelim evine ne alacaksan al ve geri dönelim"
Seungmin kafasını aşağı yukarı salladı. Ne kadar Chan ile düşman olsalar da o eve tek başına adım atamayacağını Chan arkasını dönüp giderken anlamıştı.
Chan, girdikleri uzun binadaki hemen giriş katta olan daire kapısına bakıp konuştuğunda Seungmin kafasını aşağı yukarı salladı.
Önce kapıya yaklaştı ve içeriyi dinledi. Sessiz olduğunu, henüz eve gelmemiş olduğunu anlamasıyla biraz olsun rahatlayarak nefes aldı.
Titreyen elleri ile cebinden çıkardığı anahtarı düzgün bir şekilde yerleştiremediğinden Chan iç çekti ve Seungmin'in elindeki anahtarı aldı.
"Fazla korkuyorsun. Ne var ki bu evde bu kadar korkacağın?.."
Chan kapıyı açtı ve Seungmin'in geçmesi için kenara çekildi.
İçeriden gelen ağır kokular mide bulandırıcıydı. Seungmin yutkundu ve içeri girdi. Ayakkabısını çıkarma gereği bile duymamıştı. Ev leş gibiydi zaten..
Chan da onu takip ederek eve girdi. Seungmin resmen titreyerek yürüyordu. Fazla korkuyordu ve Chan bu korkunun sebebini çok merak ediyordu.
Seungmin odasına girmişti. Pek güzel hatıralara sahip olmayan bu ev ve oda onun nefesini keserken titrek adımları ile yatağının yanında duran gitarına ilerledi.
"Gidelim. Çıkalım hemen buradan"
Seungmin daha fazla bu iğrenç yerde kalmak istemediği için gitarını aldığı gibi Chanın yanına gitti.
Chan onun bu korku dolu haline daha fazla dayanamayarak ofladı ve Seungmin'in omuzlarını tutarak onu durdurdu.
"Ne oluyor Seungmin? Niye bu kadar korkuyorsun? Tanrım, şu haline bak titriyorsun resmen. Seni ilk defa bu şekilde görüyorum. Ve inanmayacaksın ama endişeleniyorum. Ne oluyor?"
Seungminin gözleri dolmuştu. Sessizce Chanı dinledi. Hiçbirşey söyleyemedi. Olanları ona anlatamazdı.
"Gidelim Chan, lütfen"
Chan anlam veremiyordu ama Seungmini daha fazla burada tutup korkmasını istemediğinden kafasını salladı ve kapıya ilerlemeye başladı.
Ama onlar kapıyı açamadan anahtar sesi duyulmuştu. Seungminin tuttuğu gözyaşları hızla akmaya başlarken titremesi de artmıştı.
Kapı açılmadan hemen önce Chanın arkasına geçerek sıkı sıkıya Chana tutundu.
Tam şuanda yok olmak istiyordu. Onunla yüz yüze gelmek istemiyordu.
"Seungmin ne oldu?"
Seungmin ağlarken derin nefesler alıyordu. Deli gibi korkuyordu ve bu Chanı gerçekten endişelendiriyordu.
Kapı açıldı. Chan kapının açılmasıyla kafasını kapıya çevirdi. Karşısındaki sarhoş adam salak salak bakışlarını Chanın bakışlarıyla buluşturdu.
"Sende kimsin?"
Chan kaşlarını çattı. "Asıl sen kimsin?"
Adam kahkaha attı. Kafası yerinde değildi. "Benim evimde bana kim olduğumu mu soruyorsun? Kim var arkanda?"
Sarhoş adam, Chan'a yaklaştığında Chan kaşlarını olabildiğince daha çok çatarak arkasına saklanan Seungmini koruma amaçlı kollarını arkaya atıp adama diklendi.
"Sen kimsin bilmiyorum ama çok canımı sıktın. O yüzden şimdi çekil önümüzden gidelim"
Sarhoş adam tekrar kahkaha attı. Chan'ın arkasında ki bedenle göz göze geldiğinde bakışları değişmişti. Öfke doluydu.
"Güzel yeğenim. Sonunda evine geri döndün demek.."
