Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
--
Seungmin yavaşça açtığı kapıdan içeriye girdiğinde burnuna dolan buram buram Chan'a ait koku istemsizce derin bir nefes almasına neden oldu.
Küçük çarpıntı şeklinde atan kalbi, çıplak üst vücudu ile yastığı tek kolunun altına almış bir şekilde yatan Chan'a yaklaştı.
Sakince yatağının kenarına oturdu ve birkaç saniye sadece uyuyan Chan'ı izledi.
"Ne yapıyorum ben?"
Derin bir iç çekti. Ne oluyordu gerçekten? Dün gece de Chan'a karşı ilk defa utanmıştı.
Eli istemsizce Chanın dağılmış kıvırcık sarı saçlarına giderken dudağını ısırıyordu.
Normal de kavga arasında hunharca çektiği saçlara şimdi sakince dokunuyordu.
Bir taraftan da kokuyordu eğer Chan uyanırsa diye..
Chan da saçının sevilişi ile kedi gibi mırıltılar çıkararırken Seungmin gülümsedi. "Uyurken minik bir kedisin"
Seungmin yüzünde ki gülümsemeye anlam veremeyek hızla kafasını sağa sola salladı. Biran önce kendini toplamalıydı ve bu odaya geliş amacını yerine getirmeliydi.
Boğazını temizleyerek Chan'a uyanması için seslenmeye başladı. Bir taraftan da elini Chanın omzuna atarak onu hafifçe dürtüyordu.
"Chan, hadi kalk. Annen kahvaltı hazırladı okula geç kalacağız kalk"
Chan gözlerini açtığı anda Seungmin elini omuzundan çekmişti. Chan, Seungmin tarafından bu derece yumuşak ve hoş bir şekilde uyandırıldığına oldukça şaşırarak yatakta oturur bir pozisyona geçti.
Seungmin'in dün kızarık olan gözünde ki yarasının şimdi morardığını ve gözünün hafifçe şiştiğini görmüştü. Gözlerini, gözlerinden çekerek dudağına indirdiğinde dudağının da kabuk bağladığını görmesi ile yutkundu.
Seungmin'i bu şekil yaralı görmeye alışıktı. Hatta normal yüzünden daha çok bu şekilde yaralı görürdü. Ve bu yaraları genelde o yapardı. Tabi kendisinin de ondan bir farkı olmazdı.
Fakat şimdi neden bu yaraları görmek canını sıkmıştı?
Eli istemsizce Seungminin çenesine giderek baş parmağı ile kabuk bağlayan yaraya dokundu. Seungmin kaşlarını çatarak ona baktığında ise gözlerini onun gözleri ile buluşturdu.
"Seungmin bu canımı çok sıkıyor"
"Ne sıkıyor Chan?"
"Şu haline baktın mı sen?"
Seungmin gülerek Chanın elini sakince yüzünden uzaklaştırdı.
Aralarındaki bu sakinlik oldukça garipti.
Şimdiye elli kere birbirlerine girmeleri lazımdı.
"İlk defa benim yüzüm yaralıyken seninki kusursuz"
Seungminin söylediği şey ile Chan üzülmüştü. Sırf bu söz üzerine şimdi gidip kendini dövdürtebilirdi bile. İyi de neden?
Seungmin, kafasını kaldırıp Chan'a bakmıyordu bile. Garip bir şekilde utanıyordu. Chan yarı çıplak karşısındayken ona bakmaya utanıyordu.
"Neyse, seni uyandırdım ve benim burada işim bitti. Sende hızlı ol annen kahvaltıya bekliyor"
Seungmin, Chanın cevap vermesine izin bile vermeden hızlıca kalkıp çıktı odadan. Tekrardan mutfağa döndüğünde momo onu gördüğü gibi ağzının içinden cıkcıklamaya başladı.
"Nasıl kıymışlar yavrum benim ya.."
Seungmin, sabah yaralarını gören Momoya olan biteni anlattığında Momo hem kızmış hem üzülmüştü.
"Önemli değil Momo teyzeciğim. Acımıyor artık. Ben sana yardım edeyim"
Seungmin, momoya kahvaltıyı hazırlamasında yardım etti. Chan'ın da hazırlanarak mutfağa gelmesi ile birlikte tüm aile ve Seungmin kahvaltılarını yaptığında Seungmin ve Chan okul için evden ayrıldılar.
Sessizce yan yana yürüyerek okula gidiyorlardı. Aralarındaki sessizlik ikisini feci bir şekilde geriyordu ve Chan oflayarak bu sessizliği bozdu ve Seungmin'in dikkatini çekmeyi başardı.
"Ne oldu yine?"
Chan göz devirdi. "Sıkıldım"
Seungmin tam ağzını açıp bir şey söyleyecekken dün takıştığı iki çocuğun kendilerine doğru geldiğini gördü.
"Hassiktir ya"
"Ne oldu?" Chan da Seungminin baktığı yöne baktığında kendilerine doğru resmen 'Biz dayak istiyoruz. Bizi boka sokup çıkarın' diyen bir yüz ifadesi ile gelen iki genç adamı görmesi ile sırıtmaya başladı.
Az önce canı sıkılıyordu ya.. Bulmuştu işte canının sıkıntısını geçirecek bir şey.
Ne de olsa kavgaya meyilli bir ergen kendisi. Her bir hareketinizde dalabilir size de, dikkatli olun :)
"Ooo bizim dünkü atarlı kardeşimiz buradaymış. Dün kaştın ama öyle hiç sarmadı ya"
