FDA 4: THE GIRL THAT GOT AWAY - COMPLETE

Kabanata 35

NOVEMBER 19, 2010

"PAPA!" SINGHAP NI Sanna nang makita ang papa niya sa labas ng university. Nakababa ang bintana ng sasakyan sa gawi nito at sumilip ito roon para kawayan siya.

Ibinaba na niya ang cell phone at tinakbo ang pagitang distansiya nilang dalawa. Kausap niya ito kanina. Akala nga niya ay biro lang nito na pupuntahan siya nito ngayon.

"Papa!" Lumapad lalo ang ngiti niya.

Binuksan nito ang pinto para sa kanya at ito na mismo ang nag-adjust para magkasya silang dalawa sa back seat ng sasakyan. Siya na ang nagtaas ng tinted na salamin sa bintana ng sasakyan para walang makakita sa kanila sa loob.

"Papa, na miss ko po kayo." Hindi niya napigilan na yakapin ang Papa niya.

"Happy birthday, anak." Hinalikan siya nito sa noo saka kumalas sa pagkakayakap sa kanya. Nakangiting inabot nito sa kanya ang isang yellow paper bag. Lalo lang siyang napangiti. Gusto niyang maiyak sa sobrang saya. "Pasensiya na kung hindi kita nadadalaw rito lagi. Busy lang talaga ang Papa."

Tinanggap niya ang regalo nito. "Salamat po." Ramdam niya ang pag-iinit ng sulok ng kanyang mga mata. She tried her best to hold her tears from falling. It was really a surprise for her.

"Kumusta ka naman?"

"Okay lang po. Busy lang po sa thesis pero kaya naman po."

"That's good news, Sanna. I've seen your grades. So far, I've seen improvement. Good job."

Mababa talaga ang mga grado niya lalo na noong unang dalawang taon niya sa Business Management. She was struggling. She didn't even consider herself smart. She almost failed once, mabuti at mabait ang prof niya at binigyan pa siya ng chance to keep up. Nag-submit siya ng extra projects para lang talaga maipasa niya ang subject.

Average lang talaga ang tingin niya sa sarili when it comes to academics, but she won't deny the fact that when it comes to arts ay nag-e-excel siya. It's just that, wala namang art sa Business Management, creativity might be applicable in some situation, but it's always numbers and critical thinking which is hindi niya kayang i-keep-up. She has always been the creative type. She loved colors, forms, landscapes, and anything peculiar that could be art worthy. Sadly, she could only do art in silence.

And without her father's knowing.

"I did my best po, Pa."

Kahit na sobrang hirap ay kinakaya niya para lang maging proud ang Papa niya.

"May meeting ako kanina with the governor. Sumaglit lang ako para ibigay ang regalo ko at makita ka." Ngumiti ang papa niya sa kanya at hinaplos ang buhok niya. "Kailangan ko ring bumalik agad ng Samboan dahil marami pa akong gagawin sa munisipyo."

Tumango lang siya. "Okay lang po, Papa. Naiintindihan ko po. Mayor po kayo roon kaya hindi po kayo puwedeng magtagal din dito."

"Salamat, anak. I wish I could stay to celebrate your birthday." Hinugot nito ang wallet sa bulsa ng itim nitong slacks. "Here." Inabot nito sa kanya ang tatlong libo. "Treat your friends. Wait, baka kulang pa 'yan." Dinagdagan pa nito ng dalawang libo. "I hope that's enough. Don't worry about your Tita Cass. She will not know."

Pilit siyang ngumiti sa Papa niya. "Thank you po."

Biglang tumunog ang cell phone nito. "Excuse me, Sanna." Bahagya itong lumayo sa kanya at sinagot ang tawag. Kitang-kita niya ang pagluwag lalo ng ngiti sa mukha ng Papa niya. "Loraine, sweetie. Yes? Daddy is going home na. Do you want me to buy you something? Ah, okay? Noted. I'll buy that for you. Yes, sweetie. I love you too."

Parang may bumikig sa lalamunan niya. Nakagat niya ang ibabang labi sa pagpipigil ng mga luha pero naiyak pa rin siya. Mabilis niyang pinunasan ang mga luha. Pilit siyang ngumiti.