Benim ruhum delik delikti. Biri benim anahtarımı bulup açsa ve o ruhu çıkarsa , ruhumun üzerindeki yanık izlerinden , hayal kırıklığı izlerinden , acı izlerinden doğan büyük delikleri görürdü. Bense o ruhu içimde taşıyandım.
Simay İpek
•19/12/21•
•...
Bir de Rasim ve Umay için kitap yazmamı çok fazla isteyen olmuş ama şu anlık bunu düşünmüyorum. LÂL'den sonraki kurgu hazır , karakterlerin isimlerinden kişilik özelliklerine kadar hazır ve çoktan kendimce bir iki bölüm yazdım. (Bomba gibi geliyor hazırlıklı olun)
Umay ve Rasim çiftini bölüm aralarına atmayı belki de özel bölüm olarak yollamayı düşünüyorumm.
Bol bol yorumlarınızı görmek beni gerçekten çok sevindiriyor ve emeğimin karşılığını aldığımı hissediyorum. Lütfen az çok demeyin ve bol bol yorum yapın. Sizi seviyorum.
Ya şey bir de arada paragrafta bazı cümleler italik oluyor. Onlar eskiye ve eskiden kurulan sözlere birer atıf. Onları yakalayabilirseniz yazar mısınız?
Bölüme bir çiçek bir de deniz kızı bırakalım 🌸🧜🏻♀️
Birinci bölüm şarkısı: Zerrin Özer- Her şey Seninle Güzel
İkinci bölüm şarkısı: Teoman - Paramparça
Bölüm fotoğrafı:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalarr ❤️
...
Nefes almaya çalışıyordum. Göğsümün üzerinde beni öldüren ağrı , bu sefer kalp hastası olmamdan kaynaklı değildi.
Sevdiğim adamın üzerimde kanlar içerinde yatmasından kaynaklıydı.
Tek istediğim buz mavisi gözlerini açması ve bana 'İyiyim' cümlesini bahşetmesiydi.
Parçalanıyordum.
"Kartal..." dedim burnumu çekerek. Hareket edemiyordum. Vücudum kilitlenmişti. Konuşmakta bile zorluk çekiyordum.
Çok korkuyordum.
"Kartal ne olursun bana bir şey söyle..." hıçkırdım. Canım çok yanıyordu.
Sanki birisi çıplak elleriyle kalbimi sıkıyordu.
Canımın içimden çıktığını , telefonumun ardı ardına çaldığını hissettiğim o an telefona uzanmaya çalıştım fakat kapı ve koltuğun arasına sıkışmış , içine cam parçaları girmiş kolum bana izin vermemişti.
Tekrar hıçkırdım ve ters dönmüş arabada nefes almaya çalıştım. Araba sızdırıyordu. Küçük damlaların sesini duyabiliyordum.
"Kartal" dedim tekrar. Çaresizce.
Öyle bir çaresizlikti ki bir daha asla böyle hissedemeyecektim.
Kartal'ın kanlar içindeki suratına ve o güzel gözlerini gizleyen kapalı göz kapaklarına baktım. Bir damla yaş daha yüzüne aktı. Telefon çalmaya devam etti.
