Tacenda | S1🫐

part 7

"مسبب مشکلات"

مدتی میشد تهیونگ برگشته بود و حالا من رو به روی پدرم وایساده بودم که با خشم نگاهم می کرد،سیلی محکمی که روی صورتم نشست و باعث شد بغض با فشار بیشتری سمت گلوم هجوم بیاره.
_چرا جئون جونگ کوک،چی بهش گفتی و چه غلطی کردی؟
چرا کسی نمی خواست باور کنه،جیمی آروم و با بغض زمزمه کرد.

_ما فقط داشتیم جرعت و حقیقت بازی می کردیم
آقای کیم آهی کشید و بلند شد و رو به روی جیمین ایستاد.
_برو خونه و نگران نباش جیمین و تو جونگهان از پسرت عذر خواهی کن
جیمین با غم خداحافظی کوتاهی زمزمه کرد و رفت و من لبخندی زدم و سرم رو تکون دادم.
_نیازی نیست آقای کیم...من میرم بیرون

بدون برداشتن هیچ چیز از خونه بیرون زدم،سوز هوا باعث شد ریه های بی جنبم دوباره مسخره بازی در بیارن ولی اینبار اهمیتی نداشت.دستم رو توی جیب شلوارم کردم و با برخورد انگشتام به جسم پاکتی لبخند خسته ای زدم.
"پس بازم تو کنارمی یار با وفا و مخرب"

با صدایی سرم رو به همون سمت چرخوندم.
_هنوزم احمقی بچه
_هنوزم بی ادبی یونگی
یونگی جلو اومد و در آغوشم کشید.
_پس بالاخره اینجایی
_آره هیونگ
از هم جدا شدیم و پاکت رو از دستم گرفت،نخ سیگاری به من داد و نخ دیگه ای و خودش گرفت.
_اینجا چیکار میکنی؟
_جیمین زنگ زد و گفت بهم نیاز داری
_و تو مثل همیشه هستی

دلتنگ بودم اما خاطرات توی سرم داشتن باهم می جنگیدن و اجازه نمیدادن به دلتنگیم برسم.
_هوسوک می خواست بیاد....شرط می بندم جینم دنبال خودش راه می انداخت
_دلم تنگ شده بود،برای همتون
_ماهم همینطور،ولی هیچوقت نفهمیدم چرا رفتی
_همش بخاطر من بود

آره همش بخاطر من بود که ما از ذهن تهیونگ پاک شدیم و حالا باز هم همش تقصیر منه که تهیونگ با حال بد از خونه بیرون زد و با حال بدتر برگشت.گرفتگی سینم اجازه نداد بیشتر تو افکارم غرق بشم و سرفه های مسخره دوباره شروع شدن.

یونگی با وحشت نگاهم کرد و من فقط تونستم وسط سرفه های خونینم با لبخند بهش بفهمونم که خوبم و نیازی نیست نگران باشه،نیازی نیست کسی نگران من باشه،دلیلی نداره کسی بخواد مسبب تمام مشکلات رو دوست داشته باشه.
بابا راست می گفت من فقط یه احمقم که دردسر درست میکنه.
_________________________________________

*های...
کدومشون؟
جواب ندین کلمو میکوبم تو دیوار از دستتون🌱*

این! (a)

یا این؟(b)

یا همین؟ (c)