In het woud || 18+

1. Een nieuw begin

Het groepje had een behoorlijke aantrekkingskracht op iedereen. Door hun ongewone schoonheid en uitzonderlijke kracht waren ze altijd en overal een blikvanger. De groep bestond uit drie jongens, zeventienjarige adolescenten, en het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Zij was samen met één van hen en zij waren al sinds mensenheugenis een stelletje.

Al deze gegevens kreeg ik toegefluisterd door rivaliserende klasgenoten, of simpelweg luidop uitgesproken tussen de lessen door. Fans van ze. Groupies.
Meisjes vooral, maar ook bewonderende jongens. Iedereen wilde samen zijn met ze, of bij ze horen. Van de jongens was er één bezet, maar er waren er nog twee vrijgezel. En dat bood hoop.
Hoop die keer op keer de grond in werd geboord, want ze waren niet geïnteresseerd. In niemand.

Dat was totdat ik als nieuweling op school kwam en hun aandacht ving.

Mijn onschuld was in eerste instantie hilarisch. Voor buitenstaanders dan.
Het stelletje, Mare en Kai, leek op elkaar met hun blonde haren en blauwe ogen. Allebei hemeltergend knap, uiteraard.
De andere twee waren donkerder. Intenser. De ene had bruine haren en een lichtbruine huid. Hij was de minst gevaarlijke van die twee.

De grootste van het stel had zwart krullend haar en een temperamentvolle blik in zijn duistere ogen. De kriebel die door mijn binnenste ging, toen ik voor het eerst mijn oog op hem liet vallen, was er één van vrees en opwinding.
Dit voorspelde niet veel goeds. Van alle badboys was dit de ergste.

Dat gaf natuurlijk een onweerstaanbare aantrekkingskracht en als ik niet oppaste, zou ik al snel bij zijn horde hijgerige aanhangers horen.

Ik wilde ze wel ontlopen, maar kon niet om ze heen. Om haar al helemaal niet, want zij zat in mijn klas. Mare was niet onaardig, maar het was gewoon volkomen duidelijk dat zij en ik op een geheel ander level opereerden.
Ze lachte naar me alsof ik een schoothondje was. Geen favoriete, daarvoor kende ze me niet goed genoeg, maar gewoon een aardig beestje dat wat aandacht nodig had.

Het was mijn eerste schooldag en ik had me stotterend voorgesteld, waarna ik de fijne anonimiteit van de klas in kon duiken. Dat leraren dat maar bleven doen, was als een doorn in mijn oog. Helaas verhuisde ik nogal vaak, waardoor ik het meer dan me lief was moest ondergaan.
Het wende nooit.

Ik had geen idee of ik kon aarden in mijn nieuwe pleeggezin, maar dergelijke voorstelrondes waren een erg goede reden om het in ieder geval wel te proberen.
Nog maar twee jaar en dan was ik volwassen. Dat kon ik wel volhouden, toch?

Met nauwkeurige bewegingen schikte ik mijn hoodie iets meer over mijn hoofd. Ik had geen idee of ik mezelf wel zo mocht verbergen, de regels van de school konden me eerlijk gezegd worst wezen, maar het voelde goed om in mijn eigen anonimiteit te verkeren.
De leraar had er net ook niets van gezegd, al had dat waarschijnlijk meer te maken met het feit dat hij geen orde kon houden, dan met de regels.

Ik zat bijna precies in het midden: niet helemaal vooraan, niet helemaal achteraan en aan beide kanten zag ik rijen bij de ramen. Ik vond dat vervelend, want ik hield niet van onbekende mensen achter mijn rug: daar waar ik ze niet kon zien.
Maar ik wist dat ik dit moest uitzitten en dat is wat ik deed. Ik lette redelijk op wat de leraren vertelden en volgde mijn lesrooster minutieus. Ik had niet altijd les met Mare, maar elke keer als ik dat had, was zij het stralende middelpunt.
Men vroeg wat Kai op dat moment deed en men vroeg ook, in mindere mate, naar de andere twee. Zonder ze ooit gezien te hebben, dacht ik precies te weten hoe ze eruit zagen en wat hun rol hier op school was.

Jongens wilden Mare, maar ze respecteerden haar ook. Ze gaf hen, net als bij mij, de 'schoothondjesblik'. Een vriendelijke lach, maar niks meer. Misschien was deze lach er een met een waarschuwing erin. Ik was niet verliefd op haar, dus ik kreeg die lach nooit helemaal goed te zien.
Enkele jongens moesten hun frustratie kwijt en dan kon niet op haar. Zij was onbereikbaar en dus moesten andere meisjes het ontgelden.