In het woud || 18+

22. Littekens

Ik had gedacht dat ik daarna heel lang niks meer van hem zou horen, maar hij verraste me door de volgende dag alweer te verschijnen. Hij wist me zelfs zo erg te verrassen dat hij me betrapte bij onze volgende compromitterende situatie en die weet ik daarom ook volledig aan hem.

De zomer nam het steeds meer over van de lente en vandaag was een uitzonderlijk warme dag.
Niets lette me om in mijn beha en onderbroek rond te lopen in de mij toebedeelde ruimtes en daarom deed ik dat dan ook. Ik wenste dat de ramen open konden, maar had al lang gemerkt dat dat geen optie was, doordat de tralies roet in het eten gooiden.
Ik had keurig gewacht totdat de dienbladenruil was geweest - een fenomeen dat sinds een paar dagen zowel 's ochtends als 's avonds plaatsvond - en me pas daarna luchtiger gekleed.

Doordat mijn gevangenis eerst een luxe suite was, bestemd om mee te pronken en alleen bedoeld voor het neusje van de zalm in de weerwolvenwereld, was de ventilatie vrij goed op orde. De - zo bleek: valse - zekerheid dat er niemand zou komen, samen met het feit dat het de sleur doorbrak, zorgde voor een roekeloos moment.

Het gevolg was dat ik slechts toe kon kijken hoe hij de deur zorgvuldig sloot, zoals ik dat intussen van hem gewend was, en zelfs begon met praten - vlak voordat hij voldoende was omgedraaid om mij te zien.

'Liane, ik heb goed nieuwsss-.' Zijn zin brak precies op die laatste letter, waardoor hij sissend eindigde. Zijn ogen werden groot en puilden zelfs een beetje uit. Hij leek volkomen van zijn stuk.
Mijn eerste instinct was, net zoals eerder, om naar het slaapkamergedeelte te vluchten en daar allebei mijn setjes kleding over elkaar aan te trekken, en mijn dekbed daar weer over.

Waarom had ik zo weinig aan?
Het stond me plotseling weer glashelder bij dat hij me had gewaarschuwd om dat niet nogmaals te doen.

In plaats van toe te geven aan mijn paniekerige gedachten, bedwong ik mezelf en bleef staan waar ik stond: met mijn rug naar het raam en mijn schaars geklede gestalte in een uitdagende pose.
Ik kon er maar beter het beste van maken.

Mijn gezichtsuitdrukking was gepast beleefd terwijl ik informeerde naar dat goede nieuws: 'O ja? Vertel!'

Maar Roan leek me niet te horen. In plaats daarvan zag ik zijn ogen weer dezelfde tint krijgen als gisteren: zwart, met een gepassioneerde gloed, en hij was in een paar grote passen bij me. Hij was wel heel groot en breed, zeker nu hij volledig gekleed was en ik... niet.

Zijn blik liet er echter geen twijfel over bestaan: hij had geen idee meer wat hij wilde zeggen. Hij keek heel kort naar mijn iets te wijd geopende ogen, naar mijn goudgele lokken die los over mijn schouders krulden en toen in een zinderend spoor naar de zwarte beha die als inkt afstak tegen mijn bleke huid. Nog niet zo heel lang geleden had mijn haarkleur diezelfde kleur gehad en ik voelde me thuis in deze donkere tint.
Als ik er alleen maar iets meer van aan had gehad.

Mijn slipje had dezelfde kleur en samen konden ze prima doorgaan voor een - best degelijke - bikini.

Roan leek in trance toen hij zijn hand uitstak en over mijn schouder streek. De lucht knetterde haast van de spanning die dat veroorzaakte en een ongewilde zucht verliet mijn mond bij de sensatie die er door mijn lichaam schoot.
Een week gevoel maakte zich van mijn knieën meester en het koste me moeite om te blijven staan.

'Wow,' zei hij en ook bij zijn geluid had ik het idee dat hij dat niet per se bewust had bedacht om dat uit te spreken. Hij omvatte mijn beide schouders en liet zijn duimen in een hypnotiserend patroon over mijn dunne vel glijden. Er schoten duizenden fictieve vonkjes van af en het verbaasde me dat we niet direct in de fik vlogen.
Ondanks mijn slappe botten probeerde ik stokstijf te staan waar ik stond, want ik had het idee dat hij zou stoppen als ik bewoog.