In het woud || 18+

31. De Lycan

Waar zouden ze zijn?
Gehaast keek ik om me heen toen ik het dorp in liep. Het was er een drukte van belang, zag ik. Er was her en der wat schade, maar niet noemenswaardig. Mensen, voornamelijk mannen, waren bezig met andere zaken. De bewoners van de Scharlaken Dageraad hadden hun deuren, en daarmee hun woningen, opengezet en ik merkte hoe banken in woonkamers werden gevuld met leden van de Indigo Schemering.
Er kwam een kleine toestroom uit de richting van het landhuis en inmiddels ook vanuit het ziekenhuis. Aangeklede vechters lieten de boel verder de boel en waren naarstig op zoek naar een plek om bij te komen van het gevecht.

'Hun tenten zijn de afgelopen nacht volledig vernietigd,' zei Roan, die naast me liep en mij zag kijken.
Zoiets had ik ook net bedacht, dus ik knikte hem toe.

'Past dat wel?' vroeg ik met een gebaar om me heen, om direct daarop een veel belangrijkere vraag te stellen: 'Hoe zit het eigenlijk met de vijandelijke roedels?'
Waren ze verslagen, nu de Alfa's dood waren. Waren alle Alfa's wel dood? Hadden ze geen bewakers nodig in de vorm van de vechters die nu hun bed opzochten?
Ik moest mijn prioriteiten duidelijk iets beter op orde krijgen, want ik wilde voornamelijk weten hoe mijn oudere broers eraan toe waren, en Maud, Jasper.

Het allermeeste keek ik uit naar Louw. Hij was een Lycan! Ik was zo benieuwd hoe hij zich na die verandering in zijn mens zou gedragen nu hij deze nieuwe verantwoordelijkheid had. Mijn handen knepen zich samen toen ik dacht aan anderen die eventueel misbruik van hem konden maken. Zijn woordenschat was nou eenmaal niet groot en hij was veel te vriendelijk.
Ik zou hem beschermen en met mij onze broers, daar was ik van overtuigd.

Roan reageerde met een schouderophalen op mijn vraag. Hij wist er ook niet het fijne van, hoewel hij meer van de veldslag had meegekregen dan ik. Hij was afgelopen nacht bij machte geweest om zijn gedachten met zijn roedelleden te delen, maar nu iedereen weer in zijn mens was veranderd tastte hij in het duister, net zoals ik. 'Het was vrij chaotisch aan het einde van de nacht,' zei hij uiteindelijk.

Lang verhaal kort... als we wat bekenden tegenkwamen konden we antwoorden verwachten.
Daarom lieten we ons niet verder ophouden in het bewoonde gedeelte van het dorp en liepen regelrecht naar het ontmoetingsplein. Ik zag direct dat daar grote veranderingen hadden plaatsgevonden.

De kooien waren minder prominent neergezet en zorgden voor een muur tussen het ronde veld en de huizen erachter. Ze waren niet leeg. Elke cel bevatte zo'n vier á vijf man: vijanden.
Tussen de bomen, op een afgezonderde plek, zag ik rijen roerloze gedaantes liggen. Er werd net een nieuw lichaam aan toegevoegd door twee uit de kluiten gewassen mannen. Hun schouders waren ingezakt en hun houding gaf aan dat ze óp waren, zowel mentaal als lichamelijk.
Anderen stonden ze bij en ik werd stil toen ik de dood zo duidelijk in beeld zag. De opstand had voor vele sterfgevallen gezorgd.

Ik liep er met een wijde boog omheen.

Het plein was gevuld met vermoeide mensen, klaar met de strijd. Het verdriet en de pijn van alle recente indrukken achtervolgde me en had zo te zien invloed op iedereen. Ik zag Roden en Blauwen, maar ook anderen: vijanden.

Voorzichtig liepen we verder, al zigzaggend tussen opmerkelijk makke mannen. Ik zag de donkere Angelo staan en merkte de volle bruine baard van Kevin op. Ik voelde me opgelucht omdat zij het hadden overleefd, maar bleef stoïcijns verder zoeken naar de rest.
Ik zag Florian in gesprek met Maud. Jasper stond ernaast en had ons gezien. Hij knikte kort naar Roan en mij voordat hij zich weer naar zijn mede-Alfa richtte.

Waar was de irritante Elvio, wiens aanwezigheid ik de laatste tijd zo moeiteloos kon tolereren, en waar was Roy?
Waar was Louw?

'Zusje!' Ik werd van achteren omhelst door Elvio en ik voelde hoe zijn rossige ringbaardje in mijn nek kriebelde.